Ο Χρήστος Λάμπρης διαγνώστηκε θετικός στον κορωνοϊό στις 13 Μαρτιού και ήταν το ένα από τα δύο πρώτα κρούσματα στην Ήπειρο. Μία εβδομάδα μετά τη νοσηλεία του στη Μονάδα Λοιμωδών, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και χρειάστηκε να διασωληνωθεί. Μετά από μια σκληρή μάχη με τον ιό, η κατάστασή του άρχισε σταδιακά να βελτιώνεται και την Πέμπτη ανακοινώθηκε ότι αποσωληνώθηκε. Στο σημερινό ενημερωτικό δελτίο που στέλνει η Πολιτική Προστασία της περιφέρειας Ηπείρου, μάλιστα, αναφέρεται ότι η κατάσταση της υγείας του είναι εξαιρετικά βελτιωμένη.
Η είδηση επανέφερε το χαμόγελο στα χείλη των δικών του ανθρώπων, αλλά και σε όλους όσοι γνώριζαν την περιπέτεια που περνάει. Μάλιστα, μετά το μήνυμά του μέσα από τον προσωπικό λογαριασμό στο facebook, εκατοντάδες είναι αυτοί που του εύχονται να γυρίσει σύντομα σπίτι του υγιής και δυνατός, αλλά και να βρεθεί σύντομα ξανά στα βουνά που τόσο αγαπά.
Ο Χρήστος Λάμπρης ήταν μέλος της πρώτης ελληνικής αποστολής στα Ιμαλάια το 1985, της οποίας ηγείτο ο Μιχάλης Τσούκιας, με τον οποίο έναν χρόνο μετά δημιούργησαν την εταιρεία υπαίθριων δραστηριοτήτων και εναλλακτικού τουρισμού Trekking Hellas.
Ο Μιχάλης Τσούκιας αυτή τη φορά δε θα τον περιμένει να ανέβουν κάποια κορυφή. Στις 24 Μαρτίου, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου νοσηλευόταν διασωληνωμένος, χτυπημένος και αυτός από τον κορωνοϊό. Καταγράφηκε ως το 19ο θύμα της πανδημίας στη χώρα μας.
Ο Χρήστος Λάμπρης καταφέρνει να βγει νικητής για δεύτερη φορά από τα… μαρμαρένια αλώνια. Η πρώτη ήταν σε εκείνη την αποστολή στα Ιμαλάια. Σε υψόμετρο 6.400 μέτρων, όπου είχε στηθεί η τελευταία κατασκήνωση πριν ξεκινήσει η τελική προσπάθεια για την ανάβαση στην κορυφή, ο Χρήστος Λάμπρης παρασύρθηκε από μία χιονοστιβάδα.
«Προσπάθησα να αντιδράσω, να φρενάρω την πτώση μου, όμως η πλαγιά κάθε άλλο παρά ομαλή ήταν. Λίγο πιο κάτω, σε ένα κάθετο σημείο, βρέθηκα στον αέρα. Πέφτοντας, το αριστερό μου πόδι βυθίστηκε στο μαλακό χιόνι και, όπως στροβιλιζόμουν από την πτώση, όλο μου το κορμί περιστράφηκε γύρο απ’ το γόνατό μου. Το ένιωσα να διαλύεται. Σε ένα επόμενο κάθετο σημείο, από την πτώση και τους όγκους του χιονιού που έπεφταν πάνω μου, αισθάνθηκα τα πλευρά μου να σπάνε κι έχασα και τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα ήμουν μπρούμυτα στην πλαγιά, με το κεφάλι προς τα κάτω και γλιστρούσα αργά. Η χιονοστιβάδα με είχε αφήσει και συνέχιζε την πορεία της. Όπως εκτιμήσαμε μετά, η πτώση μου ήταν συνολικά γύρω στα 600 μέτρα. Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρω να γυρίσω ανάσκελα και να ανασηκωθώ, ανακαλύπτοντας ένα ένα τα σπασμένα μου κόκαλα. Προσπάθησα να σκεφτώ τι να κάνω για να επιβιώσω τη νύχτα. Να ανοίξω μια τρύπα στο χιόνι για να μπω μέσα, να γλιστρήσω μέχρι να βρω κάποια ρωγμή στον παγετώνα για να προφυλαχτώ… Ήταν αδύνατον όμως να επιχειρήσω το οτιδήποτε. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ από τον πόνο. Έμεινα έτσι, περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι. Σίγουρος ότι όλοι οι σύντροφοί μου ήταν νεκροί…», περιέγραφε ο ίδιος την περιπέτειά του στον ιστότοπο andro.gr.
Και συνέχιζε: «Για καλή μου τύχη, ο Μιχάλης Τσουκιάς είχε κατορθώσει να ξεφύγει από την πτώση του στη χιονοστιβάδα. Βρήκε τα σκόρπια υλικά της κατασκήνωσης, μου έφερε έναν υπνόσακο και ένα μισοσπασμένο αντίσκηνο, με έβαλε μέσα να περάσω τη νύχτα και έφυγε για να φέρει βοήθεια. Με το που νύχτωσε, άρχισαν κατολισθήσεις πάγων, πέρναγαν γύρω μου κάθε λίγο, με πάταγο. Ένα κομμάτι χτύπησε το αντίσκηνο και με βρήκε στο μέτωπο. Μου άνοιξε μια πληγή, που μέσα χωρούσαν οι άκρες των δαχτύλων μου. Λουσμένος στο αίμα, την πίεσα δυνατά με το χέρι μου, μέχρι που η αιμορραγία σταμάτησε. Αν ο όγκος του πάγου ήταν μεγαλύτερος, όλα για μένα θα είχαν τελειώσει εκεί… Το πρωί μια ακόμη χιονοστιβάδα πέρασε δίπλα μου. Άρχισε να με παρασέρνει, όχι όμως τόσο ώστε να φύγω μαζί της. Με έβγαλε από το πατάρι, στο οποίο με είχε βολέψει ο Μιχάλης, και με άφησε πάλι στην πλαγιά. Για μια ακόμα φορά στάθηκα τυχερός. Ήταν πια μεσημέρι και η βοήθεια δεν είχε φανεί. Είχα ήδη αρχίσει να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μια ακόμη εφιαλτική νύχτα, όταν άκουσα κουβέντες από χαμηλά. Ήταν οι φίλοι μου, τα άλλα μέλη της αποστολής, που έρχονταν να με πάρουν. Από το στόμα τους έμαθα ότι ο Κλήμης Τσατσαράγκος και ο Τάκης Μπουντόλας, δυο μέλη της αποστολής, δυο φίλοι μας, δεν τα κατάφεραν… Χρειάστηκαν τρεις μέρες μέχρι να με κατεβάσουν στη βάση του βουνού, όπου μπορούσε να προσεδαφιστεί το ελικόπτερο για να με πάρει. Οι πιθανότητες επιβίωσης από ένα τέτοιο ατύχημα είναι ελάχιστες και η διάσωσή μου από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής ήταν ένας πραγματικός άθλος, που ελάχιστες φορές έχει επαναληφθεί στα Ιμαλάια».
Εν αναμονή ενός ακόμη εξιτηρίου
Σε πολύ καλή κατάσταση είναι η υγεία και της συζύγου του ηλικιωμένου θανόντος από την Κέρκυρα, που εξακολουθεί να νοσηλεύεται στη Μονάδα Λοιμωδών. Μάλιστα, αναμένεται να πάρει εξιτήριο τις επόμενες ημέρες. Σταθερή είναι η κατάσταση της υγείας του 72χρονου από την Άρτα που νοσηλεύεται στη ΜΕΘ.
Αρνητικά, στο μεταξύ, ήταν και τα 56 δείγματα που εξετάστηκαν την Πέμπτη από το Εργαστήριο του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και τα οποία είχαν σταλεί 40 από τα νοσοκομεία της Ηπείρου, πέντε από το Νοσοκομείο Λευκάδας και έντεκα από το Νοσοκομείο Κέρκυρας.
Σήμερα στάλθηκαν έξι νέα δείγματα για εξέταση από το Νοσοκομείο «Χατζηκώστα», 15 από το Νοσοκομείο Άρτας, έξι από το Νοσοκομείο Πρέβεζας και τέσσερα από το Νοσοκομείο Φιλιατών.
