Αγαπημένε μας Θόδωρε, αγαπημένε μας αδελφέ, θείε, φίλε, είναι αδύνατο σήμερα να εκτιμήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την τόσο ξαφνική απουσία σου. Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό σου, καθώς θα λείψει από όλους μας το αστείρευτο και ευφυέστατο χιούμορ σου. Ένα χιούμορ κριτικό που προσέγγιζε όλα τα ζητήματα από τα πιο σύνθετα και φιλοσοφικά όπως τα υπαρξιακά μέχρι τα πιο απλά που αφορούσαν σχολιασμούς πολιτικών καταστάσεων, βιβλίων, ταινιών, που τόσο αγαπούσες… Ήσουν πραγματικά βιβλιοφάγος και από τους βαθύτερους γνώστες του κινηματογράφου, όπως συνάμα και ένας από τους πιο εύστοχους κριτικούς των παραπάνω. Μαζί σου στα 17 μου γνώρισα για πρώτη φορά «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ στο μικρό σαλονάκι της γιαγιάς. Μου επέμενες πάντα ότι ιδιαιτερότητα του συγγραφέα ήταν ότι υπήρξε από τους μεγαλύτερους στοχαστές των αιώνων, αλλά συνάμα και μεγάλος επαναστάτης. Θα με σημαδεύει σε όλη μου τη ζωή, η κριτική σου μάτια για τα πάντα γιατί, όπως έλεγες, «το όπλο της κριτικής δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κριτική των όπλων, η υλική δύναμη δεν μπορεί να νικηθεί παρά μόνο από την υλική δύναμη αλλά και η θεωρία γίνεται μεγάλη δύναμη όταν κατακτήσει τις μάζες ..»(Karl Marx ). Ήσουν εξαιρετικός ομιλητής, αν και νευρώδης, πάντα στοιχειοθετώντας τα δεδομένα της συζήτησης.
Ήσουν ο γιος και ο αδερφός που ανατράφηκε με πολλή φροντίδα και στερήσεις αλλά και αγάπη απεριόριστη τόσο από τους γονείς όσο και από τις αδερφές σου. Ήσουν αυτός που ξεχώριζε αλλά κι αυτός που αγαπούσε ουσιαστικά την οικογένεια με τη διευρυμένη έννοια της. Φυσιογνωμία ιδιαίτερη τόσο από άποψη φυσικών χαρακτηριστικών, όσο και χαρακτήρος. Ο κόσμος ανήκει στους θαρραλέους, μου έλεγες στην πρόσφατη κουβέντα στο γραφείο σου, ανάμεσα σε άπειρους espresso σου είχα πει: «Βρε θείε, είσαι συνεχώς πνεύμα αντιλογίας!»
Και μου απάντησες με το αγαπημένο απόφθεγμα του πνευματικού εμπνευστή σου: «De omnibus dubitandum», δηλαδή να αμφιβάλλεις για όλα, Νέλλη, μου είπες… Γιατί μόνο έτσι θα παραμείνεις στον δρόμο της γνώσης και της ανεύρεσης της αλήθειας.
Σήμερα λοιπόν είμαι εδώ για αυτήν την τελευταία μας κουβέντα, για να σου πω, πως θα συνεχίζω να αμφιβάλλω… Και θα έχω βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου τα πιο σημαντικά ερωτήματα των δικών μας συζητήσεων, όπως βέβαια και εκατομμυρίων ανθρώπων στην οικουμένη, για το: «Τι είναι ευτυχία, θείε;» «Να αγωνίζεσαι Νέλλη!»
«Και τι θεωρείς δυστυχία, θείε;»: «Να υποτάσσεσαι Νέλλη!» Απαντήσεις που τόσο λάτρεψες…
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Θόδωρε, στην αιωνιότητα, εκεί που ανήκει ο ανεπανάληπτος τρόπος σκέψης σου!
