Απόψεις

Λεπτή μαύρη γραμμή

Χειρότερο από την ίδια τη σφαγή στη Νέα Ζηλανδία, θα είναι να ξεχαστεί χωρίς να καταλάβουμε πώς συνέβη. Τι κάνει κάποιον να αρπάζει όπλα και να εκτελεί 50 ανθρώπους; Παράνοια, θρησκευτικός φανατισμός μπορεί να ενισχύουν. Το κύριο όμως εδώ ήταν οι πολιτικές πεποιθήσεις του δράστη, όπως αποτυπώνονται στο 74 σελίδων «μανιφέστο» του.

Εκεί, εξηγεί τα κίνητρά του: να υπερασπιστεί τα εδάφη μας από πρόσφυγες και μετανάστες· να βαθύνει, με μια ακραία ενέργεια, το χάσμα ανάμεσα στους πολιτισμούς, πλήττοντας την εφαρμογή πολιτικών συνύπαρξης. «Είμαι λευκός, με ευρωπαϊκό αίμα, ρατσιστής, εθνικιστής και οικο-φασίστας» δηλώνει, αλλά «δεν νιώθω μίσος για τους ξένους που παραμένουν στη χώρα τους». Αντίθετα σε ένα ταξίδι στο Πακιστάν «γνώρισα τους πιο ειλικρινείς, ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους». Αν τους πυροβολούσε στο Christchurch ήταν επειδή εκεί ήταν «εισβολείς (…) που καταλαμβάνουν τη γη άλλων».

Γράφει ποιοι τον εμπνέουν: ο Άγγλος O. Mosley, χιτλερόφιλος πολιτικός τη δεκαετία ‘30, έντονα ενεργός λίγο πριν τον πόλεμο. Ο A. Breivik, Νορβηγός ακροδεξιός που το 2012 εκτέλεσε 69+8 ανθρώπους, με όμοιο μανιφέστο. Ο D. Roof, ακροδεξιός που σκότωσε εννέα Αφροαμερικάνους σε εκκλησία στο Τσάρλεστον. Χριστιανούς μεν, πλην όμως μαύρους, συνεπώς «εισβολείς» στην αγία Αμερική.

Ποιοι είναι εχθροί του: ο Sadiq Khan, πρώτος πακιστανικής καταγωγής και μουσουλμάνος δήμαρχος Λονδίνου· ευνόητοι οι λόγοι. Η Άνγκελα Μέρκελ, για το γνωστό της αμάρτημα να ανοίξει τις πύλες της Ευρώπης σε πρόσφυγες. Από τα νόστιμα: «θα γκρεμίσουμε τους μιναρέδες στην Αγιά Σοφιά» -κι αυτός με μπουλντόζες στην Κωνσταντινούπολη;

Μου προκαλεί ανατριχίλα να ακούω από ένα δολοφόνο τα ίδια που διακινούνται από πολιτικές ομάδες γύρω μου. Συγκροτημένα μάλιστα, ενιαία, ο διεθνισμός του φασισμού είναι νέο φαινόμενο. Κάποτε οι ακροδεξιοί ήταν απομονωμένοι στα εθνικά τους σύνορα, τώρα μιλάνε, ανταλλάσσουν εμπειρίες, παίρνουν γραμμή. Με σύνθημα την «υπεράσπιση της Ευρώπης από τον ισλαμισμό» αποκτούν ακροατήριο, αυτοπεποίθηση. Μιλούν στην κοινωνία επιθετικά, όχι πια υπόγεια. Σκορπούν ένα μείγμα φόβου, μίσους, προκαταλήψεων και ανωτερότητας -έκδηλη η τελευταία στη χρήση υποτιμητικής γλώσσας για τις συνήθειες των μεταναστών: πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πώς περπατάνε, τι τρώνε, τι κάνουν όλη μέρα με το κινητό, ποιες αρρώστιες μεταφέρουν, πόσα παιδιά γεννούν.

Να (παράδειγμα) η γλώσσα του επικεφαλής της ΧΑ σε ομιλία του λίγο μετά τη γνωστή επίθεση στους μικροπωλητές της Ραφήνας: «Έγιναν επεισόδια (…) σχήμα λόγου. Κάποιοι συναγωνιστές μας ελέγξανε αυτούς τους παράνομους αράπ… εεε… μαύρους. Τι ήτανε; Μαύροι δεν ήτανε; Λαθρομετανάστες τέλος πάντων» (Δημήτρης Ψαρράς, «Ο αρχηγός», σελ. 107 & αναγνωστέα δίκης).

Από εκεί, ως την επίθεση με αυτόματο η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Φυσικά δεν θα τη διανύσει κάθε οπαδός αλλά εκείνος ο ένας, που για χ λόγους θα φτάσει στα άκρα, έχοντας νωρίτερα ζυμωθεί καταλλήλως. Η «αφύπνιση» του σφαγέα της Νέας Ζηλανδίας αποτυπώνεται συγκλονιστικά στο μανιφέστο του: «Γιατί επιτέλους δεν κάνει κάποιος κάτι; Γιατί δεν κάνω κάτι εγώ»;

Τη λεπτή μαύρη γραμμή που ενώνει το ρατσισμό στην καθημερινότητα με τον εκάστοτε φονιά, πρέπει να την αναγνωρίσουμε σήμερα που μπορούμε. Και να την κόψουμε χωρίς μισόλογα και εκπτώσεις.

Σχετικά άρθρα

Αλλά φορούσε και κοντή φούστα

Νίκος Αλμπανόπουλος

Ο ρατσισμός είναι και εδώ

Παύλος Παπαδόπουλος

Καταδίκη, αλλά με διαφορετικούς χρωματισμούς