Ο 19χρονος Moise Kean, δυνατός και τεχνίτης, είναι ανερχόμενο αστέρι της Γιουβέντους και της εθνικής ομάδας. Γεννήθηκε στην Ιταλία, παιδί μεταναστών από την Ακτή Ελεφαντοστού και μεγάλωσε σε μια χώρα που τελευταία κλίνει στο ρατσισμό, κάτω από τις φωνές των διαφόρων Σαλβίνι.
Στο προχτεσινό Κάλιαρι – Γιουβέντους προσπέρασε από τα αριστερά τον αμυντικό που έπρεπε να τον φυλάει σαν να ήταν ακίνητος και έβαλε το δεύτερο γκολ της Γιουβέντους. Το οποίο, έχοντας προηγουμένως ακούσει ρατσιστικές ύβρεις από τους οπαδούς της Κάλιαρι, πανηγύρισε με υπέροχο στιλ, ανοίγοντας τα χέρια αμίλητος μπροστά τους. Ούτε με μορφασμούς, ούτε προτάσσοντας τα αυτιά του, όπως κάνουν πολλοί, ούτε με το δάχτυλο στο στόμα και «σουτ!», απλώς με την κίνηση που βλέπετε στη φωτογραφία. Για να δεχτεί ομαδικές φωνές «πιθήκου» επειδή είναι Αφρο-ιταλός.
Το θέμα δεν είναι εκεί -ηλίθιοι ρατσιστές θα υπάρχουν πάντα, δυστυχώς. Το θέμα είναι ότι ο συμπαίκτης του, Μπονούτσι, αποφάνθηκε αμέσως ότι «η ευθύνη είναι η μισή δική του» γιατί προβόκαρε τους οπαδούς, αφού «το σωστό ήταν να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του»! Ω, μα τι λατρεία, ξαφνικά, στην «ετικέτα»! Από έναν παίκτη μάλιστα (τον Μπονούτσι) που όποτε σκοράρει μιμείται ότι βουρτσίζει τα δόντια του (δηλ. «για να μιλήσετε για μένα θα πλένετε το στόμα»).
Μια από τα ίδια ο προπονητής του Αλέγκρι, δήλωσε ότι ο Moise Kean «πρέπει να ωριμάσει και να μην πανηγυρίζει έτσι» -σαφώς εννοεί ότι ως μαύρος πρέπει να αποφεύγει οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να προκαλέσει τους αντιπάλους οπαδούς. Άλλο αν ήταν πχ. ο Ρονάλντο: θα τολμούσε να εκλάβει έστω ένας τον εν λόγω πανηγυρισμό ως πρόκληση;
Ή για να το πούμε απλά, ας πρόσεχε η μικρή που τη βιάσανε χθες βράδυ στο στενό, τι γύρευε εκεί πέρα νύχτα και με κοντή φούστα;
Από τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70, στα γήπεδα του 2019, το θύμα είναι ξανά 50% φταίχτης (μην πω, μοναδικός). Μάθημα ότι η ιστορία ποτέ δεν τελειώνει και αν οι κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών μείνουν όρθιες ή όχι, περνάει διαρκώς -και πάντα- από το χέρι μας.
