Θα είναι εκεί, αιώνιες μνήμες μιας μακράς ιστορίας κι εμείς, οι τωρινοί, ίσως αφήσουμε κάποιο αποτύπωμα. Με τα χνώτα μας τις μέρες που η ομίχλη και το κρύο κατακλύζουν την πόλη, με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα όταν αγγίζουμε, ασυναίσθητα, αυτό το «δεδομένο» και το «μόνιμο». Ή με κάτι που θα γράψουμε.
Μια περασμένη Κυριακή, με ήλιο και ανεβασμένη θερμοκρασία, κατέβαινα προς τη λίμνη. Περνούσα έξω από το Κάστρο και αυτό το δεδομένο, που έλεγα, και το μόνιμο άρχισε να με ταρακουνά όπως ταρακουνά μια ψαρόβαρκα ένα ελαφρύ αεράκι. Και μιας και βρισκόμουν κοντά στην πλαϊνή πύλη, ανέβηκα τα σκαλιά της και μπήκα στον χώρο που ορίζεται από τείχη και θρύλους.
Και λίγο μετά, καμιά τριανταριά μέτρα, πέρασα απ’ έξω από το σπίτι της κυρίας Νίκης, ένα παλιό, αλλά καλοσυντηρημένο, διώροφο αρχοντικό, που ανοίγει τις πόρτες του τα καλοκαίρια, όταν η κυρία Νίκη έρχεται από τη Αμερική μαζί με τον αμερικάνο σύζυγό της, που -ας με συγχωρέσει- ξεχνώ το όνομά του, γιατί δεν τα πάω και τόσο καλά με τα ονόματα. Καθόμαστε οι τρεις μας στο υπέροχο σαλόνι και συζητάμε. Μιλάμε για τη ζωή στην Αμερική, αλλά και για την Ελλάδα που τη λατρεύουν και οι δυο.
Ήξερα τη μητέρα της κυρίας Νίκης, που τώρα δεν βρίσκεται στη ζωή, και τις πολλές γάτες που είχε υπό την προστασία της και που τις φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή τη φροντίδα για τα ζώα την ανέλαβε κατόπιν η κυρία Νίκη και κάθε καλοκαίρι βρισκόμαστε στο σπίτι της στο Κάστρο και δίνουμε τον ετήσιο αγώνα μας για να τις εμβολιάσουμε. Εκείνη τις κυνηγά μέσα στο σπίτι και αν καμιά ξεφύγει προς τα έξω, το κυνηγητό συνεχίζεται στην αυλή και στην αποθήκη, με μένα έτοιμο με τη σύριγγα στο χέρι να εμβολιάσω την πρώτη που θα πιάσει.
Την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια, όταν είχε βρει μια μικρόσωμη, εγκαταλειμμένη σκυλίτσα, που αφού στειρώθηκε, εμβολιάστηκε και έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες, την πήρε κατά τα τέλη εκείνου του Αυγούστου μαζί της στην Αμερική και κάθε καλοκαίρι τη φέρνει στα Γιάννενα. Εκφράζει μια ισορροπημένη αγάπη και αφοσίωση στα ζώα, που δεν συναντάς συχνά. Τα σέβεται γι’ αυτό που αυτά είναι και καλοδέχεται τις γρατσουνιές από τις γάτες στα χέρια της κατά το κυνηγητό. «Ποια γάτα αγαπά τις ενέσεις;», μου λέει.
Κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι της, νιώθω ένα δέος και έναν σεβασμό, που προφανώς οφείλονται στον διάκοσμο και στην επίπλωση που με φέρνουν σε επαφή με ένα μακρινό παρελθόν, με κάποιες ρίζες που μου είναι άγνωστες, με μια ιστορία πολύπλοκη. Όλα αυτά, βέβαια, μπορεί να είναι της φαντασίας μου και τα πράγματα να είναι πιο απλά, όπως, δηλαδή, είναι συνήθως.
Όμως δεν μπορώ να ξεφύγω από τις εικόνες που μου γεννά η ετήσια, καλοκαιρινή συνάντησή μας. Η ίδια, το σπίτι στο Κάστρο, ο αυλόγυρος, η αυλόπορτα, οι σκάλες που σε ανεβάζουν για να σε βάλουν στο σπίτι. Κάτι με κατατρέχει και με κυνηγά, όπως η κυρία Νίκη κυνηγά τις γάτες για να τις εμβολιάσουμε.
Και μια μέρα, ο φίλος μου ο Γιάννης, που όλο κάτι ξεχνά να με ρωτήσει για τον σκύλο του, μετά για τη γάτα του και σε καμιά ώρα επανέρχεται για να μου πει για τα αδέσποτα που φροντίζει στο Γιαννιώτικο Σαλόνι μαζί με άλλους, με βλέπει που κάτι έγραφα και με ρώτησε. Δεν του είπα τίποτα, ή, μάλλον, λόγια του αέρα του είπα.
Θα μπορούσα να του πω για μια ιστορία που γράφω με το σπίτι της κυρίας Νίκης να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, να είναι, κατά κάποιον τρόπο, ο χώρος δράσης. Αλλά πρώτα θα το πω σε εκείνη. Το καλοκαίρι που θα τη δω.
