Υπάρχουν πολλές κρίσεις που δεν έγιναν ποτέ τέτοιες, τραγικά δυστυχήματα που δεν καταγράφηκαν και ολέθριες αβλεψίες που τελικά δεν στοίχησαν ζωές. Είτε γιατί κάποιοι υπήρξαν σχολαστικοί και επίμονα προνοητικοί, είτε γιατί απλώς έτυχε. Στα σοβαρά κράτη, στα οργανωμένα που έχουν νόμους και τους εφαρμόζουν, και ελεγκτικούς μηχανισμούς που τους ενεργοποιούν εκ των προτέρων, δεν αφήνεται τίποτε στην τύχη. Στα άλλα, που η πατέντα έχει περισσότερη ισχύ από το Σύνταγμα, η μεσολάβηση ενός υπουργού περισσότερη αποτελεσματικότητα από την παραγωγικότητα του υφιστάμενου του, οι γνωριμίες και τα μόρια μεγαλύτερη αξία από τα ουσιαστικά, δοκιμασμένα στην πράξη και αναγνωρισμένα προσόντα, όλα είναι θέμα τύχης και τα τραγικά ώρας κακιάς.
Ο μαθητής του Πρότυπου Γυμνασίου Ζωσιμαίας, που έκανε… παρκούρ και σώθηκε -για καλή τύχη πρωτίστως του ίδιου και της οικογένειάς του, δευτερευόντως της διεύθυνσης και του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου, αλλά και του δήμου Ιωαννιτών- είναι άλλη μια ιστορία ωρολογιακής βόμβας πάνω στην οποία κάθονται ή ακουμπούν εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες στη χώρα. Και όχι μόνο αυτοί -όπως πολύ τραγικά διαπιστώσαμε στα Τέμπη, μόλις στην εκπνοή του περασμένου μήνα.
Θεωρητικώς και τυπικώς σχολικά συμβούλια, στα οποία συμμετέχουν διά των εκπροσώπων τους ο σύλλογος διδασκόντων, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και ο δήμος προκειμένου να συζητήσουν για όλα αυτά, υποτίθεται ότι συγκαλούνται και συνεδριάζουν υποχρεωτικά τουλάχιστον μία φορά ανά δύο μήνες. Πρόσωπα επιφορτισμένα με την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και την ασφάλεια των κτηρίων τους έχουν οριστεί. Διαδικασίες μέσα από τις οποίες ενημερώνονται οι αρμόδιοι για απαραίτητες παρεμβάσεις, που επιβάλλεται να γίνουν άμεσα σε σχολικά κτήρια, έχουν προβλεφθεί.
Τι συμβαίνει και τα περισσότερα κτήρια δημόσιων σχολείων στην πόλη των Ιωαννίνων, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν τουλάχιστον από μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί στα πόδια μαθητών, μαθητριών και διδασκόντων (δεν συμπεριλαμβάνουμε τα ιδιωτικά, καθώς όλη η αυστηρότητα του νόμου εξαντλείται στην περίπτωσή τους); Την ώρα που ο πολίτης ταλαιπωρείται από χιλιάδες γραφειοκρατικές ασφαλιστικές δικλείδες για να παραλάβει ένα έγγραφο, σε θέματα ασφάλειάς του δεν υπάρχουν ξεκάθαρο πλαίσιο καταμερισμού εργασιών, συστηματική εκπαίδευση των υπεύθυνων και αποτελεσματικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί.
Αναρωτηθείτε. Με τη λήξη κάθε τρέχουσας σχολικής χρονιάς, δεν θα έπρεπε επιτροπή από τον δήμο Ιωαννιτών να επισκέπτεται όλα τα σχολεία της πόλης και να ελέγχει για πιθανές ζημιές που χρήζουν επιδιόρθωσης ή παρέμβασης μέσα στο καλοκαίρι; Ή έστω να καλεί τους διευθυντές τους να τις αναφέρουν και να τις προτεραιοποιεί ξεκινώντας από την πιο επείγουσα; Λίγο πριν την έναρξη της νέας, όταν ακόμη οι διευθυντές των σχολείων μεριμνούν για απεντομώσεις ή απολυμάνσεις, δεν θα έπρεπε η ίδια επιτροπή να περνάει για άλλη μία φορά από τα κτήρια και να βεβαιώνει γραπτώς ότι είναι ασφαλή για να μπουν τα παιδιά μέσα; Οι διευθυντές όλων των σχολικών μονάδων, εκτός από τα διοικητικά ή τυπικά τους προσόντα, δεν θα έπρεπε να εκπαιδεύονται για να εποπτεύουν ορθά το σχολείο τους, να εντοπίζουν έγκαιρα τα όποια επικίνδυνα σημεία έχουν εντωμεταξύ δημιουργηθεί από την εύλογη φθορά της συνεχούς χρήσης και να ενημερώνουν εγκαίρως τη σχολική επιτροπή; Και δεν θα έπρεπε η σχολική επιτροπή πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να έχει ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα κονδύλια για να παρεμβαίνει την αμέσως επόμενη μέρα απ’ όταν λαμβάνει γνώση;
Αντ’ αυτών, πάμε να δούμε τι συμβαίνει. Σχολικά συμβούλια δεν συνεδριάζουν, παρά μόνο με το ζόρι κι αν βρεθεί κοινή ώρα που να βολεύει τον έναν ή τον άλλον (δηλαδή, σχεδόν ποτέ). Ο δήμος Ιωαννιτών περνάει από τα σχολεία στους αγιασμούς για να ευχηθεί καλή σχολική χρονιά (και έχει ο θεός). Οι διευθυντές σχολείων, επιφορτισμένοι με ένα σωρό, παρόλο που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν κάνουν μάθημα, μπορεί να στέλνουν επανειλημμένως και για χρόνια επιστολές στον δήμο με όλες τις απαραίτητες παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στα σχολικά κτήρια, αλλά τις περισσότερες φορές αυτές δεν απαντώνται ή απαντώνται γενικώς και αορίστως (εκτός αν απηυδισμένοι απευθυνθούν σε κάποιο τοπικό μέσο). Ενώ θα έπρεπε κάθε μέρα να ελέγχουν οι ίδιοι το κτήριο για ζημιές και επικίνδυνα τυφλά σημεία, είτε αμελούν, από μια στρεβλή αντίληψη του ρόλου τους ως επικεφαλής της σχολικής μονάδας που καταλήγει σε πλημμελή άσκηση καθηκόντων, είτε μπλέκουν στη δαιδαλώδη γραφειοκρατία που ακόμη και ο περιβόητος ψηφιακός μετασχηματισμός την έχει επιτείνει. Επί της ουσίας, τα περισσότερα σχολικά κτήρια των Ιωαννίνων -αν όχι όλα- είναι μερικώς ακατάλληλα. Και όχι μόνο λόγω της παλαιότητάς τους. Συνεπώς εικόνα ξεκάθαρη δεν έχει κανείς, ουσιαστικά όλοι είναι υπεύθυνοι και την ίδια στιγμή κανένας, παρεμβάσεις γίνονται είτε όταν προκύψουν από κάπου χρήματα (από τον Φιλόδημο, τον Φιλότιμο ή οποιονδήποτε άλλο) και κατ’ επιλογήν, είτε –κακή ώρα- αν ένας μαθητής βρεθεί στο κενό από ύψος έξι μέτρων.
Καθώς το πρόβλημα είναι γενικό και αφορά κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας και κάθε υπηρεσία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, δεν φαίνεται να λύνεται την επόμενη μέρα. Μέχρι να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που λειτουργούμε και που αναλαμβάνουμε την ευθύνη, ας μάθουμε όλοι μας παρκούρ. Τα παιδιά μας για να μην τραυματίζονται όταν πέφτουν από τα μπαλκόνια κι από τις σχολικές αυλές, κι εμείς οι μεγάλοι για να μην συγκρουόμαστε όταν έκπληκτοι πέφτουμε μαζικά από τα σύννεφα…
