Το Σάββατο το απόγευμα η πρόσβαση οδικώς στο Grand Serai, όπου γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου των Ιωάννου-Γάτσιου «Ζήτημα εθνικής επιβίωσης» δεν ήταν εύκολη, αν και εν μέσω τριημέρου. Ο δρόμος από το ύψος του Δικαστικού Μεγάρου και πάνω ήταν κλειστός, λόγω «αντισυγκέντρωσης» έξω από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, όπου πραγματοποιούνταν η προγραμματισμένη εκδήλωση «Αφήστε με να ζήσω». Η ιδέα ήταν καλή. Η διαμαρτυρία ενάντια στον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση θεμιτή και ενίοτε απαραίτητη. Ωστόσο, επειδή την αντισυγκέντρωση είχε διοργανώσει γνωστή πάνω – κάτω συλλογικότητα, τα συνθήματα ήταν πανομοιότυπα με αυτά που ακούμε σε πλείστες άλλες διαδηλώσεις – πορείες – διαμαρτυρίες. Λίγο πολύ μοίραζαν τους γνωστούς ψόφους σε οτιδήποτε εκείνοι κρίνουν συστημικό, συμβατικό και συντηρητικό και –όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- έχαναν το δίκιο τους. Μεταξύ μάλιστα των συνθημάτων, συγκρατήσαμε και ένα απίθανο που προέτρεπε να χτυπηθούν οι διοργανωτές, οι θιασώτες και όσοι τέλος πάντων είναι κατά των εκτρώσεων με δωδεκάποντη γόβα (πιθανά το σύμβολο του καπιταλισμού και της συντήρησης, εξαιτίας του οποίου μπορεί και να αφανιστεί το ανθρώπινο γένος, εν προκειμένω –που είναι και το φλέγον θέμα- το ελληνικό έθνος).
Το κίνημα κατά των εκτρώσεων καθόλου τυχαίο δεν είναι που επανέρχεται δριμύτερο αυτή την περίοδο, δεδομένης και της άτυπης και υποβόσκουσας στήριξης που απολαμβάνει από την τρέχουσα ελληνική κυβέρνηση (έστω και διά της σιωπής ή της ανοχής της). Από μία παράταξη, άλλωστε, που πολλά μέλη της καταψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και σπανίως παίρνουν συλλογικές πρωτοβουλίες για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (εκείνων που πραγματικά υποφέρουν και μειονεκτούν έναντι άλλων), δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό, πόσω μάλλον μία δημόσια αποδοκιμασία δράσεων σαν αυτή που έλαβε χώρα το Σάββατο το απόγευμα και στην πόλη μας. Θα πείτε πως όλοι έχουν δικαίωμα να διατυπώσουν άποψη, ομοίως και όσοι θεωρούν τις εκτρώσεις «δολοφονίες» και τις γυναίκες που καταφεύγουν σε αυτές «δολοφόνους» (θα θυμάστε ασφαλώς ανάλογη ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου). Δεν θα αναλύσουμε στον περιορισμένο χώρο που διαθέτουμε πόσο ανακριβές, επιστημονικά ατεκμηρίωτο και επικίνδυνα ακραίο είναι ένα τέτοιο επιχείρημα. Θα πούμε μόνο ότι η ιστορία μάς έχει διδάξει πως συχνά ό,τι ξεκινάει ως προτροπή από την εκκλησία – θρησκεία και μέρος μιας κοινωνίας, που σταδιακά συντηρητικοποιείται, δεν αργεί να γίνει και επιβολή. Δείτε την εξέλιξη χωρών, όπως το Ιράν, η Συρία κ.λπ. Όλα προαιρετικά ξεκίνησαν. Και πολύ γρήγορα οποιαδήποτε ελευθερία, που απολάμβαναν ως τότε οι γυναίκες, καταργήθηκε, η μη συμμόρφωσή τους δε σε καταπιεστικές, κατασταλτικές πρακτικές ποινικοποιήθηκε βασανιστικά.
Δυστυχώς, όμως, από την άλλη, καθόλου σύμφωνους δεν μας βρίσκουν «αυτιστικές» διαμαρτυρίες – πορείες – αντισυγκεντρώσεις, που μιλάνε μόνο στον εαυτό τους και εκτός από θυμό και συνθήματα που στέλνουν στον διάολο, δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν. Αυτές οι εκδηλώσεις αντίδρασης στον σκοταδισμό δεν θα μαζέψουν στα πεζοδρόμια κι άλλον κόσμο, που είναι ένα μεγάλο ζητούμενο. Αντίθετα, θα τον απωθήσουν. Και δεν μιλάμε γι’ αυτούς που ούτως ή άλλως θα επέλεγαν να είναι μέσα στην αίθουσα της ΖΠΑ, αλλά για όλους τους υπόλοιπους, που βρίσκουν κινήματα σαν το «Αφήστε με να ζήσω» αναχρονιστικά, παρεμβατικά και επικίνδυνα. Όταν φτιάχνεις τέτοια χαρακώματα, υπάρχει αυξημένος κίνδυνος να κρατήσεις απ’ έξω και συμμάχους. Αντιδράσεις τέτοιου τύπου (επιθετικές, παράλογες και αδιάκριτα επικριτικές) δεν παρερμηνεύονται, ούτε παραποιούνται από κανέναν. Υπονομεύονται από μόνες τους. Γι’ αυτό και μπορεί να κάνουν περισσότερη ζημιά, παρά καλό.
Πριν λίγες μέρες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναντήθηκε με μία σπουδαία νεαρή γυναίκα, τη Χριστίνα Φλαμπούρη, τη μοναδική Ελληνίδα που ολοκλήρωσε ένα πολύ δύσκολο παγκοσμίως εγχείρημα, το 7 Summits Project, την κατάκτηση της υψηλότερης κορυφής καθεμίας από τις επτά ηπείρους. Μόνο άλλες 70 γυναίκες σε όλο τον κόσμο έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο. Στη συνάντηση αυτή ο κ. Παυλόπουλος, μετά τα συχαρίκια, της υπενθύμισε ότι προορισμός της γυναίκας είναι να κάνει οικογένεια και εκείνη απάντησε συγκαταβατικά ότι η συμβουλή του της θύμισε τον πατέρα της, που της ζητούσε το ίδιο και σε απολογητικό τόνο διαβεβαίωσε πως είναι μέσα στα άμεσα σχέδια της να γίνει μητέρα. Φανταστείτε το με μία μικρή αντιστροφή ρόλων. Τη νέα ΠτΔ να καλεί έναν νεαρό Ολυμπιονίκη, προκειμένου να τον συγχαρεί για τον θρίαμβό του, και να του υπενθυμίζει ότι πρέπει να γίνει πατέρας και να κάνει οικογένεια (και να ξεχάσει αυτά που ήξερε). Ούτε μία στο εκατομμύριο. Αυτή η σκηνή -αυτές οι μικρές, καθημερινές σκηνές που ο άντρας πατρονάρει τη γυναίκα και εκείνη σκύβει το κεφάλι στο πρόσωπο εξουσίας και σπεύδει να δηλώσει υποταγή και συμμόρφωση- είναι μακράν πιο απειλητική από εκατό διοργανώσεις σαν την προχθεσινή στην αίθουσα «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος» στη ΖΠΑ. Αλλά κανείς δεν βγήκε να την καταδικάσει. Γιατί είναι «θεσμική», συγκαλυμμένη και κοινωνικά αποδεκτή. Εντούτοις, κατά τη γνώμη μας, πολύ πιο ύπουλη και απειλητική από πολλές άλλες.
Οι ακροδεξιοί, οι σεξιστές και εν γένει οι σκοταδιστές σ’ αυτόν τον τόπο έχουν τελευταία περάσει από τόσες κολυμβήθρες του Σιλωάμ, που δύσκολα μπορούμε πια να τους ξεχωρίσουμε. Βλέπετε, δεν φορούν πάντα μπλουζάκια της Νέας Δημοκρατίας, στολές ή ράσα. Έχουν και προβιές. Και ενίοτε χρησιμοποιούν (όχι απαραίτητα σκόπιμα) αξιώματα και θέσεις εξουσίας ως δούρειους ίππους, για να βοηθήσουν να επιταχυνθεί το βήμα μας, καθώς γυρίζουμε πίσω, σε εποχές πνιγηρές και στα ερμητικά κλειστά καβούκια μας. Η αντίσταση στην οπισθοδρόμηση οφείλει να είναι καθημερινή, διαρκής και επίμονη. Και δυστυχώς, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, οφείλουμε να είμαστε σε συνεχή επιφυλακή όχι για να έχουμε κάθε φορά πρόχειρο έναν ψόφο ή έναν ψόγο, αλλά για να προλάβουμε πριν το παλιό και μουχλιασμένο γίνει πάλι (νέα) κανονικότητα…
