Η προσπάθεια να προστατευτούμε από τον κορωνοϊό συνοδεύεται από παράπλευρες απώλειες.
Πρώτος και καλύτερος ο θείος. Δεν μπορούμε να τον σηκώσουμε από τον καναπέ, κοιμάται και ξυπνάει με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, ενώ έχει την τηλεόραση κλειστή κι όποτε περνά η θεία μου από μπροστά του της λέει, κλείνοντας το μάτι με νόημα: «Αριστέα, πιάσε ένα λαρτζ!». Στην αρχή νομίσαμε ότι το δεύτερο λοκντάουν τού την έδωσε στο ερωτικό, αλλά όταν διαπιστώσαμε ότι τα ίδια έλεγε σε όλους μας, ανησυχήσαμε. Σοκ, είπε ο γιατρός, θα περάσει. Κάποια στιγμή, νιώθοντας καλύτερα, βγήκε από το σπίτι και πήγε στο μαγαζί, κάθισε στο σκαλοπάτι της εισόδου, ντυμένος σαν άστεγος αγκαλιά με τη σκύλα μας κι όταν κάποιος περαστικός κολλούσε στη φωτισμένη βιτρίνα χαζεύοντας, σήκωνε το καπέλο του και ψιθύριζε ευγενικά: «Αν θέλετε κάτι, να μου το πείτε, έτσι; Έχουμε πολύ καλές τιμές». Στα καλά του καθουμένου όλο και κάτι πουλάει, τουλάχιστον γλίτωσε για ώρες την κατάθλιψη.
Ο θείος μπορεί να τη γλίτωσε, η θεία, όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσει. Μόλις βλέπει να έρχεται άνθρωπος από απέναντι, πετάγεται κάτω από το πεζοδρόμιο και κάνει σλάλομ ανάμεσα από τα αυτοκίνητα για να αποφύγει τον εν δυνάμει φορέα του ιού. Μια φορά, παραλίγο να την πατήσει ένας ντελιβεράς και την άλλη, ολόκληρο αστικό φρέναρε την τελευταία στιγμή κι αυτή κοπάνισε σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Σίγουρα θα έχουμε ατύχημα, όπως και με την αδερφή της, που αγόρασε όλα τα εργαλεία κομμωτικής κι έχει κάψει τα μισά μαλλιά στην προσπάθεια να τα ισιώσει. Καμένος κατέληξε και ο ξάδερφος, που ξέχασε ότι είχε βάλει με το κιλό οινόπνευμα στα χέρια για να απολυμανθεί κι άναψε τσιγάρο. Κόντεψε να γίνει παρανάλωμα, πήραν φωτιά οι παλάμες του, μύριζε καμένη σάρκα και τρίχα.
Από το απολυμαντικό την πάτησε και η Τουλίτσα, που μας το εξομολογήθηκε δημοσίως, χωρίς καμία ντροπή παρακαλώ, πως κατάπιε απολυμαντικό… Μέχρι να ξημερώσει υπέφερε η Τουλίτσα με την πίκρα του απολυμαντικού στο στόμα, που δεν έφευγε ότι πλύσεις και να ‘κανε. Τον δε πατέρα της, μέσα σε δυο μέρες αφότου άκουσε για το δεύτερο λοκντάουν, τον έπιασε φαγούρα και γέμισε λεύκη στο πρόσωπο και τα χέρια.
Επικίνδυνος είναι και ο ανιψιός μου, που θα γκρεμιστεί μαζί με τη μικρή βεράντα, έτσι που στριμώχνεται και αμολάει τα βάρη με τα οποία γυμνάζεται, δυο φορές του πέσανε στα πόδια, αλλά κι εμείς, επικίνδυνοι είμαστε, γιατί κάθε τόσο πεταγόμαστε πάνω, όταν σκάνε τα βάρη στο δάπεδο, μας έμεινε κουσούρι και με τον παραμικρό θόρυβο, απ’ όπου κι αν προέρχεται, πεταγόμαστε όλοι στον αέρα. Δεν του πολυκολλάμε του παιδιού, γιατί και σε αναστολή εργασίας είναι και πάει για απόλυση, άσε που είναι κι ευαίσθητο και φοβόμαστε μην του γυρίσει σε τίποτε πιο βαρύ.
Σε τι κατάσταση βρισκόμαστε το συνειδητοποίησα την περασμένη Κυριακή, που γιόρταζε η αδερφή μου η Αγγελική και μαζευτήκαμε στον κήπο να φάμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Τι όλοι μαζί δηλαδή, που ήμασταν μοιρασμένοι σε τέσσερα τραπέζια, απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, ώστε να μπορέσουμε να τηρήσουμε τις αποστάσεις και όπου εν τέλει οι μεν δεν άκουγαν τους δε. Τότε κατάλαβα ότι λίγο πολύ όλοι κουβαλούσαμε διάφορα τραύματα: ο θείος μισοαλλοπαρμένος, πάντα ντυμένος σαν άστεγος αγκαλιά με τη σκύλα, η θεία με μπαταρισμένο χέρι κρεμασμένο από τον λαιμό, η αδερφή της με το μισό μαλλί καμένο, ο ξάδερφος με τις παλάμες μέσα σε ειδικά γάντια, ο ανιψιός μου με το πόδι στο νάρθηκα και ο πατέρας της Τουλίτσας σαν ερυθρόδερμος, ευτυχώς αυτή είχε ξεπεράσει το πρόβλημα και κατάπινε κανονικά. Οι υπόλοιποι, κάθε τόσο, όλο και πεταγόμασταν επάνω, έτσι, χωρίς λόγο και αιτία, από συνήθεια…
