Η έκφραση, αν και λαϊκή, έγινε γνωστή στην καθαρεύουσα. Ο ψάλτης, όταν έβρισκε τα σκούρα στα δύσκολα σημεία, έβηχε για να μη μείνει το εκκλησίασμα στη σιωπή, ώσπου να βρει τα «χαμένα» λόγια. Ο «βήχας», με την ευρύτερη και άκρως συμβολική του έννοια, έγινε πολύ της μόδας σε τοπικό επίπεδο, ιδιαίτερα την εποχή που διανύουμε, από «ψάλτες» της εποχιακής συγκυρίας στον ακήρυκτο μεν, τυπικά υπαρκτό δε ουσιαστικά προεκλογικό αγώνα.
«Ψάλτες»-υποψήφιοι παντός βαθμού και βεληνεκούς για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους «βήχουν» για να βρουν τα «χαμένα λόγια» επί παντός του επιστητού. Σταχυολογούμε κρούσματα από τον ιό της προεκλογικής «γρίπης» σε αμφότερους τους βαθμούς τοπικής αυτοδιοίκησης: Ένας ασκεί κριτική στη δημοτική αρχή για το μελλοντικό (όταν και αν…) σχέδιο εγκατάστασης υπηρεσιών του δήμου στο κτίριο του ΚΕΠΑΒΙ, άλλος αντιπροτείνει αντ’ αυτού του μελλοντικού σχεδίου να πάνε οι υπηρεσίες στο κτίριο της… περιφέρειας. Τρίτος διεκδικεί για τον εαυτό του την ιδέα του Σταύρου Μπένου για την «πολιτιστική διαδρομή στα αρχαία θέατρα». Πλειστηριασμός ακίνητης περιουσίας γνωστής γιαννιώτικης βιομηχανίας προκάλεσε κρίση βήχα σε περιφερειακό επίπεδο υποψηφίων για τα μάτια βεβαίως των εργαζομένων στο πρώην εργοστάσιο, συνοδεία μυστήριων προσφυγών και φαντασμάτων εκθεσιακών κέντρων. Ιδού, τέλος, και η φαντασία στην εξουσία με την πρόθεση αμφοτέρων των βαθμών αυτοδιοίκησης να διαχειριστούν το κρατικό αεροδρόμιο, πρόθεση που έμεινε στον… αέρα ως ιπτάμενη άλλωστε.
Η επιδημία παίρνει διαστάσεις και είμαστε ακόμη στην αρχή. Δεν υποστηρίζουμε βεβαίως ότι τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν… εγκλήματα καθοσιώσεως των τοπικών παραγόντων ή υποψηφίων που θέλουν να δείξουν ότι υπάρχουν και δεν χάνονται στη σιωπή. Τα καταγράφουμε, όμως, για να καταδειχθεί η αμηχανία και η «μοναξιά του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων», για να θυμηθούμε την αγγλική ταινία του Τόνυ Ρίτσαρντσον (1962) με τον θαυμάσιο τίτλο. Έχουν να διανύσουν μεγάλη απόσταση μέχρι τις εκλογές και οι δρομείς δεν την αποφεύγουν με αυτόν τον τρόπο.
Η κατάσταση αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί όσο πλησιάζουν οι εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ελπίζουμε να αντιληφθούν, όσοι τέλος πάντων υποψήφιοι ακολουθούν αυτή την οδό, ότι μερικές φορές και η σιωπή είναι χρυσός. Αν δεν έχουν τίποτε το αξιόλογο να πουν, είναι σαφώς καλύτερα να μην πουν τίποτε. Είναι και θέμα δικής τους αξιοπρέπειας σε τελική ανάλυση, πέραν του γεγονότος ότι δεν χρωστά τίποτε ο πολίτης να γίνεται αποδέκτης της δικής τους αμηχανίας για να το πούμε ευγενικά. Θεωρούμε ότι αξιοπρεπή λύση με σεβασμό στον πολίτη, συγχρόνως και προβολή, την οποία είναι θεμιτό να επιζητούν, αποτελεί η ενημέρωση του κοινού πάνω στο δικό τους πρόγραμμα σχετικά με τα προβλήματα του τόπου, τις δικές τους παρεμβάσεις, τις δικές τους λύσεις, που προτείνουν στηριζόμενες πάνω σε υλοποιήσιμα πλάνα, τη δική τους τέλος πάντων «φιλοσοφία» διοίκησης. Είναι βέβαια νωρίς ακόμη, αλλά, εφόσον ξεκίνησε έστω άτυπα αυτός ο ιδιότυπος και πρώιμος προεκλογικός αγώνας, ας γίνει σωστά και χωρίς διαγκωνισμούς, χτυπήματα πάνω ή και κάτω από την μέση μερικές φορές χωρίς λόγο μόνο για να φανούν ότι έχουν… άποψη. Η άποψη κατατίθεται και προωθείται μέσω του προγράμματος του κάθε επικεφαλής, της κάθε παράταξης, του καθένα υποψήφιου και όχι με χαρτοπόλεμο. Φυσικά και θα γίνει η απαραίτητη αντιπαράθεση, πάνω όμως σε θέσεις και προτάσεις εκατέρωθεν και όχι με αντιπαράθεση ως αυτοσκοπό για να αποφευχθεί η σιωπή.
Ίσως να θεωρηθούν πολυτέλεια και υπερβολικές οι απαιτήσεις μας για έναν προεκλογικό αγώνα τουλάχιστον τοπικά, χωρίς ανούσιες κονταρομαχίες για εγχώρια κατανάλωση, χωρίς ουσία και στόχο το κλείσιμο του ματιού στον ψηφοφόρο. Ένας αγώνας με σοβαρότητα, ανάλυση του προγράμματος της κάθε παράταξης με λόγο καθαρό χωρίς φιοριτούρες και πυροτεχνήματα του παλιού κακού καιρού είναι το ζητούμενο. Ζητάμε πολλά; Απορία ψάλτου βηξ λοιπόν ή, αντ’ αυτής, σοβαρή αντιμετώπιση του πολίτη; Ας ελπίσουμε πως θα ισχύσει το δεύτερο, τουλάχιστον για τους περισσότερους υποψήφιους. Αν υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις τι να κάνουμε; Αυτοί… ας βήχουν. Δικό τους είναι το πολιτικό «κρυολόγημα» προεκλογικά, όπως και η ψυχρολουσία -ελπίζουμε- μετεκλογικά. Ο βήχας άλλωστε και η… φτώχεια επιχειρημάτων δεν κρύβονται.
