Χρόνια πολλά. Καλή Σαρακοστή. Οσονούπω έρχεται το Πάσχα, γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά, έρχεται το καλοκαίρι, περνάει κι αυτό. Έρχεται το φθινόπωρο, τρέχουμε να απολαύσουμε τον κιτρινόχρωμο τάπητα με τα πεσμένα φύλλα στο Ζαγόρι, όπως συνηθίζει να κάνει συνεργάτης του Η.Α. Έρχονται Χριστούγεννα και πάλι οι Αποκριές… «Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα», κατά τον Καβάφη στη Μονοτονία. «O χρόνος είναι γρήγορος, ίσκιος πουλιών τα μάτια μου ορθάνοιχτα στις εικόνες», τραγουδά ο Ελύτης. «Ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός, είναι αμέτοχος», μας λέει ο Καρούζος κι ο Λειβαδίτης αντιτάσσει: «Αηδίες… ο χρόνος έγινε, για να κυλάει. Όσα δεν ζήσαμε, αυτά μας ανήκουν». Χρόνια πολλά. Καλή Σαρακοστή.
Εις υγείαν του ιού
«Δεν φοβάμαι εγώ τον κορωνοϊό», τραγουδούσαν επί ώρα ακατάπαυστα και ρυθμικά μπροστά από τη Μεραρχία παιδιά μασκαρεμένα την Κυριακή το βράδυ. Κι ας μην άναψαν οι τζαμάλες, γινόταν τζερτζελές μεγάλος στην πλατεία. Η λαγάνα μοσχομύριζε από τους παρακείμενους φούρνους κι οι νότες δυνατής μουσικής ξεχύνονταν από τα μαγαζιά της πλατείας. Πιο κάτω, ο ένας σχεδόν πάνω στον άλλον ακουμπούσαν οι νεαροί στα καταστήματα του πεζόδρομου της Καλλάρη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, μας έμοιασε σαν την «παραλία», όπως λένε στην Ξάνθη εκείνη την ωραία μπαρ-αγορά, όπου συνωστίζεται τα βράδια η νεολαία. Εμείς έχουμε βέβαια παραλία, οι Ξανθιώτες την εφεύραν… Το Σαββατόβραδο, στην οδό Κουντουριώτη και στη μικρή αίθουσα του καλλιτεχνικού σωματείου «Εξαύδα», γιατροί ήταν οι θεατές που παρακολουθούσαν την κορεάτικη ταινία. Αφού είδαμε κι εμείς τους γιατρούς να αψηφούν τον κορωνοϊό σε κλειστό χώρο, μπήκαμε να δούμε τις «Μνήμες εγκλήματος». Και δεν χάσαμε.
Απέπνεε ερωτισμό
Ήταν ερωτικός, αυτό δεν το γράψατε κανένας, μας είπε γνωστή Γιαννιώτισσα περιγράφοντας με τον δικό της μοναδικό τρόπο τον αγαπημένο καθηγητή και των δυο μας, τον πολυεπίπεδο Γιάννη Δάλλα. Έχει τη σημασία του αυτό, καθώς εκείνη ανήκει στους ανθρώπους με παιδεία και καλλιέργεια, γνωρίζει από λογοτεχνία τόσο, όσο σωστά και με σθένος ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία έναν καιρό.
Θα μεταφέρουμε ακριβώς τις φράσεις της: «Απέπνεε ερωτισμό ως προσωπικότητα, όπως συμβαίνει με κείνους τους ανθρώπους που κατέχουν τη γνώση. Ήταν από τους ανθρώπους των γραμμάτων, που ενέπνεε το μυαλό και την ψυχή και την κατηύθυνε στα πνευματικά πράγματα. Ο τόνος της φωνής του, η κίνησή του, η στάση ζωής του ακόμη ήταν οι αδιάψευστοι μάρτυρες».
Στώμεν καλώς
Αυτή ακριβώς τη στιγμή, που χαράσσονται ετούτες οι γραμμές, ως ένας ακόμη φόρος τιμής στον αλησμόνητο Γιάννη Δάλλα, χτυπά το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου είναι η αγαπημένη μας Λίτσα, η γυναίκα του Γιάννη. Κι είναι συγκινητικό, σημαδιακό το γεγονός και η ταύτιση σκέψεων. Μου διαβάζει ένα από τα τελευταία του ποιήματα, όχι τόσο για τον τρόπο που χύνονται οι χάντρες του λόγου του, όπως στη Μαρτυρία του, όσο γιατί σ’ αυτό το ποίημα η σκέψη, η έγνοια, το μυαλό και η πένα συνεπακόλουθα, λειτουργεί ως Πυθία, που προλέγει όλα όσα μας συμβαίνουν τώρα. «Στώμεν καλώς» είναι ο τίτλος του και σε μια πρώτη ανάγνωση μας κατακλύζει δέος. Να! Κάπως έτσι με μικρές περικοπές ετούτο το στερνό παιδί του Δάλλα:
Στώμεν καλώς! Όχι άλλα αιτήματα, είπε ο έπαρχος.
Παρά πιαστείτε απ’ την ακτογραμμή, στήθος με στήθος.
Καλύτερα καλύτερα, παρά προστάτας να’ χομεν… (Κάλβος).
Ξέρετε εσείς πάππου προς πάππο να φυλάτε Θερμοπύλας
Παλαιοί γραικοί με τα νησιά των ακριτών κατάντικρυ (και τις βραχονησίδες, ορφανές παιδίσκες πίσω τους) στη βουλιμία ενός σκαιού κονκισταδόρου.
Τις πήραν κληρονομιά
Και τώρα πάμε στα πεζά και στα καθημερινά. Και πώς να πάει κανείς σ’ αυτά, μετά από τόση ποίηση! Αλλά η ποίηση είναι ο λόγος ο δυνατός, που μπορεί να ακούγεται παράταιρος καμιά φορά, αλλά αντικατοπτρίζει την ίδια τη ζωή και τις περισσότερες φορές αυτός ο λόγος υψώνεται μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει, δυστυχώς. Καλό είναι αυτό. Βέβαια η ζωή δεν είναι μόνο γλυκιά περιπέτεια, αλλά είναι η ίδια τις περισσότερες φορές πικρή και δύσκολη. Ας πάμε μια βόλτα στην οδό Σπύρου Λάμπρου, εκεί που μας οδηγεί αναγνώστρια. Υπάρχουν οι θέσεις αναπήρων, που έχουν γίνει ειδικά για κάποιους γείτονες ΑΜΕΑ, αλλά οι ίδιοι έχουν φύγει από τη ζωή πριν χρόνια. Τώρα οι θέσεις αυτές είναι κατειλημμένες από τους συγγενείς τους επί μονίμου βάσεως, που τις κατέχουν πλέον κληρονομικώ δικαιώματι.
Κι η πολιτεία κωφεύει
Γράφουμε πολλές φορές σχόλια για τα κακώς κείμενα της πόλης, αλλά λίγες φορές εισακούεται η φωνή μας. Επανερχόμαστε στους κάδους ανακύκλωσης στην οδό Αρχιμανδρειού, που αποσύρθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία του δήμου, λόγω ζημιάς που υπέστησαν από διερχόμενο όχημα και δεν επανατοποθετήθηκαν ποτέ. Οι περίοικοι απευθύνθηκαν πολλές φορές στον δήμο, αλλά φωνή βοώντος… Οι πολίτες δυσκολεύονται πλέον να ανακυκλώσουν τα σκουπίδια τους και αναγκάζονται να τα ρίχνουν στους κοινούς κάδους με αποτέλεσμα να σωρεύονται αυτά και να δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στον δρόμο.
