Δεν γράφει μόνο για το «τραγικό» και την ποίηση. «Ίσως εδώ ν’ αναστηθώ, πόση χαρά πορεύεται. Χόρεψε φίλη: ο θάνατος με κλέβει».
Γράφει για τον Λούρο και τη Φιλιππιάδα: «Ο πιο αληθινός Λούρος σαλεύει κάτω απ’ τα παιδικά μου χρόνια, πείρα ζωής. Εικόνες του ηπειρωτικού νότου. Ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μου. Η βροχή ραβδίζει τις στέγες του αστικού Λούρου. Κι απάνω η συμβολική παράσταση του ανθρώπου: Ένας πελαργός μονοπόδαρος-να μείνει και να πεθάνει ή να πετάξει γι’ αλλού»;
Ο Γιάννης Δάλλας παραδίδει το κείμενό του προς δημοσίευση στην Ενδοχώρα. Ο ίδιος συντονίζει τη συντακτική ομάδα μέσα σε ένα μικρό γραφείο της οδού Δαγκλή, όπου βρίσκεται και το τυπογραφείο του Ηπειρωτικού Αγώνα. Βιάζεται καθώς γράφει τον πρόλογο του πρώτου φύλλου της Ενδοχώρας Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 1959: «Η πόλη μας έχει μια λίμνη». Νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία ή λόγω…
Έχει δεχθεί όλες τις συνεργασίες και ολημερίς στην οδό Κουντουριώτου 30 ξεχωρίζει τα άρθρα που θα δημοσιευτούν. Ο Τάσος Τασούλας, ο πατέρας του προέδρου της βουλής Κώστα Τασούλα, δίπλα του είναι επί των οικονομικών: Ετήσια συνδρομή καθορίζεται στις 60 δραχμές. Τιμή τεύχους: Δραχμαί 8. Κι έτσι κάπως αρχίζει να κυκλοφορεί το αγαπημένο περιοδικό, καρπός των διανοουμένων των Γιαννίνων, που άφησε τη σφραγίδα του στα ηπειρωτικά γράμματα. Που προσπάθησε να αναδείξει όλα τα ζωντανά στοιχεία του τόπου μας, αυτά που αποτέλεσαν τη μαγιά μιας ντόπιας λογοτεχνικής παραγωγής. Μαζί με τα προγενέστερα «Ηπειρωτικά Χρονικά» και «Ηπειρωτική Εστία» συνέβαλαν στην πνευματική αποκέντρωση του τόπου.
Όταν ξεφυλλίζω το πρώτο αυτό λογοτεχνικό εγχείρημα, που ήρθε για να μείνει έστω και λίγο στα Γιάννενα, ούτε που μπορώ να φανταστώ ότι ο δάσκαλός μου στα φροντιστήρια Θάνου-Λάμπρου, θα γίνει ο φίλος της οικογένειας, που θα συναναστρέφομαι συχνά και θα εξακολουθεί να με διδάσκει.
«Οποίον να…». Όλοι μας, όταν αναφερόμαστε στον καθηγητή μας, θυμόμαστε και το ιδίωμα της εκφοράς του λόγου του στη διδασκαλία του. Πολλές αναφορές θα κάνουμε με τον Κώστα Βλάχο σε κείνα που μας δίδαξε όχι μόνο στα αρχαία ελληνικά και στα νέα. Ήταν σαν να μας έσπρωξε, με τον δικό του τρόπο, προς την ποίηση και τη λογοτεχνία. Σε εκείνον οφείλουμε προσωπικά τη γνωριμία μας με το έργο σπουδαίων συγγραφέων και ποιητών, όπως του Στάινμπεκ, του Πρεβέρ, του Χριστιανόπουλου και του Καρούζου. Μας δίδαξε πάνω από όλα δημοκρατία.
Όταν τον τιμούσε η Εταιρεία Συγγραφέων και Λογοτεχνών τον συγγραφέα, πανεπιστημιακό δάσκαλο και ποιητή Γιάννη Δάλλα στην Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών για το συνολικό του έργο, μίλησε ο ίδιος για τη σημασία της δημιουργικής εργασίας για την οποία πάλεψε όλα τα χρόνια, πάντα χωρίς υποκλίσεις, φιλοφρονήσεις και ναρκισσισμούς.
Τον αποχαιρετάμε τον ιδεολόγο ποιητή με μια φράση από τα Επιγράμματα του Καλλίμαχου, που ο ίδιος τόσο θαυμάσια, όσο και επιγραμματικά, απέδωσε: «Σε ποιητή που ευτύχησε, θεέ μου, μια λέξη-μια λέξη αρκεί: «Νικώ».
