Τη Δωδώνη και τα Δωδωναία τα έζησα μικρός, να ‘ναι καλά η Εταιρεία Ηπειρωτικών Μελετών, αυτό που είχα νιώσει τότε και δεν γνώριζα πώς να το περιγράψω παραμένει ακέραιο μέσα μου: η Δωδώνη δεν είναι μόνο μια γεωγραφική περιοχή στον χάρτη, ένας χώρος λατρείας, αλλά υπερβαίνει τον χώρο, διασχίζει τον χρόνο απαστράπτουσα, μεταφέροντας την έννοια του Ενός, του Μεγίστου, την ονειροπόληση, το ανέγγιχτο του κόσμου το μυστήριο, το θρόισμα της ζωής, τη διαδρομή των ψυχών που μαγεύτηκαν από την προσδοκία, τη ροή των ποταμών και των βουνών τη θεραπευτική σιωπή. Κάθε δράση μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου της ανυψώνεται, ο άνθρωπος αλλάζει, μεταφέρεται σε άλλους κόσμους. Αυτό ίσως ένιωθαν ο Κωτσόπουλος, ο Μινωτής, η Παξινού, η Χατζηαργύρη, η Συνοδινού, η Αρώνη, ο Βόκοβιτς, αυτό ίσως νιώθουν οι ταλαντούχοι σύγχρονοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, δακρύζουν σαν φτάνει η στιγμή που περνούν στη σκηνή του θεάτρου, είναι η στιγμή των θαυμάτων, οι ψυχές που έφυγαν συναντιόνται με αυτές που θα έρθουν και οι θεατές νιώθουν αυτό το ανερμήνευτο της ιστορίας το άγγιγμα, το παρόν και το επέκεινα.
Η κληρονομιά της Δωδώνης, η αίσθηση της αναγέννησης, της ανάτασης και της πανωλεθρίας είναι αυτή που μας κυνηγά και θέτει ερωτήματα για κάθε τι που γίνεται εκεί μέσα, πόσο αντάξιο της απεραντοσύνης του κόσμου είναι και πόσο μακριά οδηγεί τη ματιά και την ψυχή μας. Στη Δωδώνη δεν χωράει το μικρό, το λίγο, αργά ή γρήγορα το συντρίβει, το διαλύει, δεν δανείζει εύκολα τη μαγεία της, ούτε σε μουσικούς, ούτε σε εφήμερους του καλοκαιριού θιάσους. Ο χώρος βουλιάζει το πρόχειρο, το προσιτό, τη σκοπιμότητα, την τρέλα του καθενός που νομίζει ότι μπορεί να αντλήσει το πλανητικό όραμα που του λείπει, η Δωδώνη κινείται στο απρόσιτο, στις πέραν του πραγματικού ποιότητες, κινείται στο αίνιγμα και συναντιέται μόνο με ότι αθώα εξυψώνεται σαν δράση ατενίζοντας γονατιστό το Όλον.
