ΜΜΕ και social media έχουν γεμίσει με απεικονίσεις του Πούτιν ως Χίτλερ. Γελοιογραφίες, καρικατούρες, φωτογραφίες, με πρόσθετο το γνωστό χιτλερικό μουστάκι. Οι πιο μικροί μπορεί να νομίζουν ότι αυτό γίνεται πρώτη φορά και έτσι, για να το λένε τόσοι, μπορεί και να ‘χει βάση. Αλλά δεν είναι πρώτη φορά. Ο Σαντάμ Χουσεΐν παρουσιαζόταν ως Χίτλερ το 1991 και ξανά το 2003, όταν έπρεπε να δικαιολογηθεί και η δεύτερη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να συγκινήσεις την κοινή γνώμη, να τη συσπειρώσεις σε μια εκστρατεία. Ο Μιλόσεβιτς παρουσιάστηκε ως Χίτλερ, το 1999. Με μουστάκι, βεβαίως. Ακόμα και ο Νετανιάχου, ένας Εβραίος, κυκλοφορεί με το μουστάκι σε άρθρα όπου παραλληλίζεται η πολιτική του έναντι των Παλαιστινίων, με εκείνη του Χίτλερ. Διαφωνώ πλήρως, φυσικά. Βάρβαρο αυτό που κάνει το Ισραήλ, αλλά όχι Ολοκαύτωμα.
Όλα αυτά λοιπόν είναι πρώτα απ’ όλα ανιστόρητα. Δεν έχει υπάρξει δεύτερος Χίτλερ. Στη νεότερη ιστορία έχουν γίνει δεκάδες στρατιωτικές εισβολές. Με καταστροφικές συνέπειες και αμέτρητους αμάχους νεκρούς. Ο Χίτλερ προκάλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τις δραματικές συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε. Μπόρεσε να το κάνει όχι γιατί ήταν «παρανοϊκός», αλλά γιατί είχε πίσω του τη βιομηχανική ισχύ και στήριξη να εφαρμόσει το επεκτατικό του σχέδιο για «ζωτικό χώρο», ντυμένο ιδεολογικά με την ανωτερότητα της γερμανικής φυλής.
Αλλά ο Χίτλερ ήταν επίσης Χίτλερ γιατί έβαλε σε εφαρμογή και κάτι άλλο, κάτι που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία: την «βιομηχανοποιημένη» εξόντωση εκείνων που θεωρούσε ότι πρέπει να λείψουν από το πρόσωπο της Γης. Πρώτα στράφηκε κατά των πολιτών του: από το 1934 ξεκίνησε αρχικά την στείρωση όσων είχαν αναπηρία εκ γενετής και κατόπιν (από τον Οκτώβριο 1939 ως τον Αύγουστο 1941), οργάνωσε τη φυσική τους εξόντωση. Περίπου 70.000 άτομα με αναπηρία δολοφονήθηκαν εκείνο το διάστημα, με τη συνεργασία όχι στρατηγών, αλλά γιατρών. Όμως όλα αυτά ξεπεράστηκαν από το Ολοκαύτωμα. Ο Χίτλερ και μια ομάδα συνεργατών του (με άνθρωπο κλειδί τον Άιχμαν) συνέλαβαν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους και τον οργάνωσαν στην τελευταία του λεπτομέρεια. Σημειωτέον, δεν είναι καθόλου απλό. Δεν μπορείς ούτε να εκτελείς με σφαίρες, ούτε να θάβεις 5.000 άτομα τη μέρα, σε ένα στρατόπεδο. Μπορείς όμως να τους δηλητηριάζεις, να τους καις και να πετάς τη στάχτη σε ποτάμι, σε κάτι που μοιάζει με αλυσίδα παραγωγής. Και επειδή δεν έχεις ούτε το εργατικό δυναμικό, μπορείς να βάλεις τους ίδιους να κάνουν τη χειρωνακτική εργασία, μέχρι τη μέρα της δικής τους εξόντωσης. Αυτό ήταν το απόλυτο και αξεπέραστο κακό του Χίτλερ. Το σατανικό έγκλημα του Ολοκαυτώματος.
Άρα, ανιστόρητοι οι παραλληλισμοί. Επικίνδυνοι επίσης, γιατί δεν ερμηνεύουν τα σημερινά γεγονότα, προκαλούν σύγχυση και δεν αντικρούουν αποτελεσματικά την άλλη πλευρά, αυτή που σήμερα υποστηρίζει ή έστω μένει ουδέτερη απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Και τρίτον, ασεβείς. Αυτό που βίωσαν οι Εβραίοι της Ευρώπης το 1941-1945 δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της. Με καμιά σφαγή, με κανένα ξεριζωμό, απόπειρα γενοκτονίας ή άλλη βαρβαρότητα. Τα πολλά «ολοκαυτώματα», αφαιρούν από τα θύματα του ενός και μοναδικού Ολοκαυτώματος εκείνο που διατηρούν απέναντι στους επιζώντες: τη μνήμη ότι στάθηκαν όρθιοι, γυμνοί και γυμνές, απέναντι στο απόλυτο κακό. Αυτό που δεν θα αφήσουμε να επαναληφθεί ποτέ ξανά στη Γη μας.
Tο σκίτσο του Aislin (1998) είναι ένα από τα πολλά του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ως Χίτλερ που είχαν μπει σε δυτικές εφημερίδες. Το βάζω για τους νεότερους.
