Παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων στον ΣΚΑΙ και σε εκτενές ρεπορτάζ φιλοτεχνούσε αριστοτεχνικά το ηγετικό προφίλ του προέδρου της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Άρχισα να εξοργίζομαι, όσο άκουγα τα μοναδικά του προσόντα και τον καθοριστικό του ρόλο στην εκδυτικοποιηση της Ουκρανίας. Φυσικά, δεν ειπώθηκαν οι σχέσεις του με τη μαφία, οι οφ σορ και το ότι ο ίδιος έχει μετατραπεί σε έναν αδίστακτο ολιγάρχη, ούτε και το ότι το επίσημο πολίτευμα της χώρας, κατά το State Department, ειναι κλεπτοκρατία (sic). Φυσικά, δεν περίμενα και τίποτε περισσότερο από το συγκεκριμένο κανάλι, το οποίο ενίοτε παρακολουθώ, γιατί μάλλον μου αποκαλύπτει τις μαζοχιστικές πτυχές του ψυχισμού μου.
Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος Ηγέτης, ένας πραγματικός ηγέτης, που έμεινε στην Ιστορία και έζησα και είδα τα θαυμαστά του κατορθώματα, ο οποίος είχε την ακριβώς αντιστροφή πορεία από τον Ζελένσκι. Ξεκίνησε από τα βουνά, πολέμησε, νίκησε, παρέλαβε μια κατεστραμμένη χώρα με εκατομμύρια νεκρούς και έφτιαξε μια χώρα για την οποία μιλούσε και θαύμαζαν και η Δύση και η Ανατολή. Ήταν ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας!
Ο Τίτο κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε, προφανώς γιατί δεν το ήθελε, ο Ζελένσκι. Θερμός και γνήσιος πατριώτης, με μοναδικό τρόπο και αριστοτεχνικούς χειρισμούς, που ζήλευε ακόμη και ο Κίσινγκερ, ο μάγος της δυτικής διπλωματίας, κατάφερε να ισορροπεί μοναδικά για 40 περίπου χρόνια στη λεπτή κόκκινη κλωστή που χώριζε τη Δύση με την Ανατολή, τον καπιταλισμό με τον κομμουνισμό, ενώ πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του υπουργείου Εξωτερικών της πρώην Γιουγκοσλαβιας έφεραν στο φως συζητήσεις του για ένταξη της Γιουγκοσλαβίας στην τότε ΕΟΚ.
Καταφέρνοντας στην κυριολεξία να πουλάει υπηρεσίες και πληροφορίες σε όλους, χρησιμοποίησε τα χρήματα μόνο για το καλό του λαού του. Ο ίδιος πέθανε, χωρίς ακίνητη περιουσία και τραπεζικούς λογαριασμούς, ενώ ο γιος του, που ζούσε μέχρι πρόσφατα, εργαζόταν ως υπάλληλος στον δήμο του Βελιγραδίου. Κυβερνώντας υποδειγματικά μια τεράστια χώρα, που αποτελούταν από επτά εθνότητες και πολύ περισσότερες μειονότητες, μια χώρα με τρεις επίσημες γλώσσες και αναγνωρισμένες περισσότερες, εξαφάνισε τα εθνοτικά μίση και έφτιαξε στην κυριολεξία ένα νέο έθνος, το γιουγκοσλαβικό, γεμάτο υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση, με διακρίσεις σε όλους τους τομείς. Δημιούργησε μια χώρα με ευρωπαϊκού επιπέδου υποδομές, αξιόμαχο στρατό και πολεμική βιομηχανία, με αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής και ελευθερίες ζηλευτές. Μια χώρα με διεθνή ρόλο, σεβαστή και υπολογίσιμη από όλους. Όλοι μιλούσαν για το γιουγκοσλαβικό θαύμα και το γιουγκοσλαβικό μοντέλο. Έχοντας ζήσει τη Γιουγκοσλαβία και θεωρώντας το γιουγκοσλαβικό σύστημα ό,τι πιο ανθρώπινο υπήρξε στην πολιτική ιστορία, δε μου κάνει καμία εντύπωση πως ακόμη και σήμερα στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας υπάρχει ζωντανό κίνημα με εκατομμύρια μέλη, με τον τίτλο «Παλιά Γιουγκοσλαβία».
Ο Τίτο ήταν σίγουρα ένας ηγέτης που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της Ιστορίας. Δε νομίζω να ισχύσει το ίδιο για τον Ζελένσκι.
