Μπορεί να σας έχει συμβεί. Να βγαίνετε από μια παράσταση, που μόλις έχετε δει, και να της είστε πολύ θυμωμένοι. Αν νιώθετε έτσι, είναι πολύ πιθανό είτε να την περιμένατε καλύτερη και να σας απογοήτευσε (αυτή είναι η εύκολη εκδοχή), είτε να ενεργοποίησε όσα από καιρό είχατε ακινητοποιήσει σε μια σκοτεινή γωνιά του νου και αποσύρει από τη μνήμη. Δεν είναι κακό να ξεχνάμε και να απωθούμε: είναι ένας μηχανισμός άμυνας, για να ελέγχουμε όσα δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε στον χρόνο και τον χρόνο, που οφείλαμε να το είχαμε κάνει. Αφόρητη μερικές στιγμές, όμως, γίνεται η ακούσια και αιφνίδια ανάκλησή τους, πρωτίστως όταν καθόλου υποψιασμένοι δεν είμαστε για κάτι τέτοιο.
«Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια», η (δικαιολογημένα) sold out παράσταση που ανέβηκε τις δύο τελευταίες βραδιές στην Έκφραση, παίζει ακριβώς μ’ αυτό (χωρίς να το περιγελά): με όσα ματαιωμένα και ανολοκλήρωτα η συναισθηματική μας μνήμη ανακαλεί από την εποχή που ήμασταν νέοι πολύ και ήταν πάντα καλοκαίρι και εμείς θαρρούσαμε πως θα έχουμε πολλά καλοκαίρια ακόμη για να διορθώσουμε όλα τα λάθη και τις αβλεψίες. Φέρνει μπροστά έρωτες που δεν οδήγησαν πουθενά, αλλά ποτέ δεν μάθαμε πώς θα ήταν αν οδηγούσαν, λόγια που δεν ειπώθηκαν τη στιγμή που μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, σκέψεις που δεν ξέρουμε πού πάνε όταν χάνονται από τη μνήμη. Μια διαρκής διαπραγμάτευση του τέλους: πώς θα ήταν τα πράγματα αν… Χωρίς να χαριστεί, ωστόσο, ούτε τόσο λίγο και να μετριάσει το αναπόδραστο, που η νομοτέλεια επιβάλλει.
Το κείμενο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα είναι απλό. Πολύ απλό. Τρυφερό και ανθρώπινο. Και έχει και πλάκα. Ούτε μεγαλόστομες, αποκαλυπτικές εξομολογήσεις έχει, ούτε καθηλωτικές εκρήξεις και ξεσπάσματα, ούτε trendy εξυπνακισμούς. Έχει, όμως, πολλή αλήθεια. Και στις στιγμές του γέλιου του, αλλά και στις άλλες, τις δύσκολες. Κι έχει και την τύχη να ερμηνεύεται από δύο νέους, πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, που δουλεύουν το συναίσθημα μέσα από τη δράση και το σώμα τους και το αποδίδουν σαν να ήταν ολόδικό τους: τη Λίλα Μπακλέση, με τη σχεδόν εφηβική φρεσκάδα της και τον ανεπιτήδευτο παρορμητισμό της και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, με τις φυσικά μεγαλοπρεπείς κινήσεις των χεριών του και το καλά ασκημένο στο να εκφράσει το συναίσθημα σώμα του.
Είναι μια παράσταση που μπορεί εύκολα κανείς να της κρατήσει μούτρα τις πρώτες στιγμές, αφού τη δει. Για όσα του ή της θύμισε, για το happy end που δεν είχε, για τους πνιχτούς αναστεναγμούς, για τα δύο – τρία δάκρυα, που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει. Σαν να είναι έφηβος ή έφηβη, που ερωτεύεται και ματαιώνεται για πρώτη φορά, κάτω απ’ τα αστέρια. Μέχρι να φτάσει, όμως, σπίτι, έχει ενηλικιωθεί, ο θυμός έχει καταλαγιάσει κι εκείνο που μένει, από έναν έρωτα αμήχανο και ημιτελή, είναι στην άκρη του δρόμου ένα μικρό μη με λησμόνει.
