Έγινε χαμός γιατί μια drag queen διάβασε παραμύθι σε νήπια και παιδιά του δημοτικού. Ποιος ακριβώς είναι ο κίνδυνος; Τα παιδιά θα εξοικειωθούν με το θέαμα, θα το θεωρήσουν φυσιολογικό, θα αρχίσουν να απαρνούνται το φύλο τους, οι άντρες θα γίνουν γυναίκες και οι γυναίκες άντρες; Αυτός είναι ο φόβος; Θα μπαίνουν τα παιδιά στο σχολείο παιδιά και θα βγαίνουν drag queens όπως έβγαιναν παπάδες στο «Μάθε παιδί μου γράμματα»;
Είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει αυτός ο φόβος ανάμεσα στους έλληνες γονείς, και μάλιστα γενικευμένος ώστε να εξηγείται συζήτηση τόσο μεγάλη και έντονη; Περισσότερο μοιάζει η κουβέντα να μην αφορά καν τα παιδιά και να διεξάγεται ανάμεσα σε μεγάλους για πράγματα που ενοχλούν ή φοβίζουν τους ίδιους, όχι για το ενδεχόμενο να συμβούν στα παιδιά τους. Θα τα είχαμε νιώσει τα παιδιά στην κουβέντα, αν η συζήτηση πραγματικά τα αφορούσε. Εδώ είναι η κλασική περίπτωση που το παιδί κάνει στην άκρη, στριμώχνεται βουβό σε μία γωνία ώστε να μιλήσουν οι μεγάλοι για την πάρτη τους. Δεν περιμέναμε το παραμύθι μιας drag queen για να το κάνουμε, έτσι συμπεριφερόμαστε σε ένα σωρό εκφάνσεις της καθημερινότητας μας, Όπως οι γονείς που στριμώχνουν τα παιδιά στο μηχανάκι, δήθεν μπροστά για ασφάλεια, όχι για να χαρούν τα ίδια τη βόλτα, αλλά για να κάνουν οι ίδιοι τη δουλειά τους διακινδυνεύοντας τη ζωή των παιδιών τους. Με αυτό το πρότυπο γονέα, καθημερινό θέαμα στους ελληνικούς δρόμους, είμαστε ok;
Αλλά και στο ακίνδυνο παιχνίδι των παιδιών, πάλι μπαίνουμε απρόσκλητοι στο πλάνο για τους δικούς μας λόγους, άσχετους με τα παιδιά. Χωρίς να συντρέχει πραγματικός λόγος ανησυχίας, τα απειλούμε διαρκώς ότι θα σκοτωθούν, έτσι για παν ενδεχόμενο ώστε να έχουμε εμείς το κεφάλι μας ήσυχο, συνήθως καπνίζοντες παραπλεύρως σε παιδότοπους. Γιατί δεν θέλουμε να χαλάσουμε τη βολή μας και να καταβάλλουμε προσπάθεια ώστε να τα μάθουμε να μη φοβούνται το παιχνίδι τους. Χωρίς κράνος στο παπάκι του μπαμπά αλλά με βοηθητικές στο δικό τους ποδήλατο μέχρι τα 10. Και με αυτό το πρότυπο γονέα είμαστε ok.
Τα παιδιά στην Ελλάδα τα καταλαβαίνεις μόνο όταν φωνάζουν πιο δυνατά από τους γονείς τους στο διπλανό τραπέζι. Εφόσον όμως δεν διακόπτουν τη δική τους κουβέντα, αλλά τη δική σου είναι πάλι ok. «Παιδί είναι τι να του κάνω;». Εκεί οι αλυσίδες πρέπει να σπάσουν, να αφήσουμε τα παιδιά να πάρουν τον χώρο τους τον οποίον κατά τα άλλα δεν τους τον επιτρέπουμε ούτε καν στα σχολεία τους. Χτισμένα πολυκατοικίες με τις αυλές σαν ακάλυπτους, για να μην κάψουμε σε τραμπάλες οικοδομήσιμα τετραγωνικά και χώρους στάθμευσης. Το ίδιο και στα πεζοδρόμια που φτιάχτηκαν, λες και δεν θα τα περπατούσαμε ποτέ γονείς με καροτσάκια. Το βλέπεις και στον ενήλικα που δεν λέει να κάνει στην άκρη όταν τον πλησιάζει καροτσάκι, απορροφημένος στον δικό του βηματισμό γιατί η δουλειά των άλλων δεν μπορεί να είναι πιο επείγουσα από τη δική του.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι η χώρα είναι αφιλόξενη μόνο στις drag queens αλλά στα παιδιά γενικώς. Πάνω τους προβάλλουμε τους δικούς μας φόβους, άσχετους με εκείνα. Τώρα τάχα φοβόμαστε μην μας βγει το παιδί drag queen. Μετά τα παιδιά βγάζουν ένα σωρό άλλα πράγματα στην επιφάνεια και μας έρχονται οι πραγματικοί τους φόβοι σφοντύλι. Εμείς κοιτούσαμε αλλού, τις δικές μας φοβίες, στην προκειμένη την drag queen, αποσβολωμένοι μήπως και έχει γίνει καμία στραβή και της μοιάζουμε αλλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.
[Στη φωτογραφία δύο εξώφυλλα από τη σειρά παιδικών βιβλίων «Μικρά παιδιά με μεγάλα όνειρα». Αριστερά η Μαρί Κιουρί (στα ελληνικά, εκδόσεις Διόπτρα) και δεξιά ο ηθοποιός, μοντέλο και ντραγκ κουΐν Ρου Πολ (αμετάφραστο ακόμη, εκτός αν κυκλοφορήσει σε έκδοση μόνο για γονείς)].
