Η ιστορία με τα περιφερειακά μέσα είναι πονεμένη, μακρά, με μπόλικες παλινδρομήσεις, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει καμία πολιτική βούληση για ποιοτική και ουσιαστική αναβάθμιση. Προς τον εκφυλισμό του περιφερειακού τύπου κινείται το εν λόγω νομοσχέδιο, καθώς το διατρέχει η λογική του ξέφραγου αμπελιού και του «όποιος βλέπει φως, μπαίνει». Με άλλα λόγια, ο οποιοσδήποτε αποφασίσει να βγάλει μια εφημερίδα, με έναν δημοσιογράφο και αποδεκατισμένο ή ανύπαρκτο προσωπικό, δικαιούται κρατική διαφήμιση, χωρίς άλλα προαπαιτούμενα ή προϋποθέσεις. Καμία δικλείδα ασφαλείας, κανένα μίνιμουμ, όλα θυσία στον βωμό της κατ’ ευφημισμόν «ελεύθερης αγοράς», όταν ουσιαστικά η ασυδοσία, ο ωφελιμισμός και η αισχροκέρδεια διαφεντεύουν τον χώρο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Ασφαλώς διαχρονικά, και εν τέλει σκόπιμα, οι νόμοι της υγιούς αγοράς δεν λαμβάνονταν ποτέ υπόψη για την κατανομή του δημοσίου χρήματος, με τη μορφή της κρατικής διαφήμισης, στα περιφερειακά (και όχι μόνο) μέσα. Αυτό που ήδη επιχειρήσεις και ιδιώτες κάνουν, όταν επιθυμούν να προβληθούν, αναλογιζόμενοι τη δυναμική κάθε μέσου στο οποίο απευθύνονται, το ελληνικό κράτος το καταστρατηγεί και λειτουργεί με τη λογική της… περιβόητης κυκλικότητας (rotation): όλοι θα πάρετε το ίδιο, ανεξάρτητα από το αν υπάρχετε, έχετε προσωπικό, καταβάλλετε ασφαλιστικές εισφορές, έχετε ή δεν έχετε αναγνωσιμότητα και διείσδυση στο κοινό. Αυτά υπενθυμίζουμε κάθε λίγο εμείς οι εκδότες στους εκάστοτε κυβερνώντες, παλεύοντας να εξηγήσουμε και να κατακτήσουμε τα αυτονόητα, όταν η καθημερινότητά μας στις εφημερίδες μας κατακλύζεται από αδιανόητα και παράλογα. Χάος, που συντηρείται σκόπιμα, για να εξυπηρετούνται μικροπολιτικά συμφέροντα και να «βολεύονται» όλοι από λίγο με ψίχουλα και «χατίρια».
Αυτή τη δημόσια συζήτηση έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει λοιπόν εδώ και μέρες -όλοι οι άνθρωποι του τύπου, εργαζόμενοι και εργοδότες- αλλά και οι αναγνώστες μας. Πώς μπορεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς ένα περιφερειακό μέσο σε τόσες δύσκολες συνθήκες, διαρκώς αιφνιδιασμένο και δοκιμασμένο από όλες τις απανωτές κρίσεις. Πόση δύναμη μπορεί να αντλήσει από τον κόσμο που το εμπιστεύεται για την ενημέρωσή του, αλλά από τους ανθρώπους που εργάζονται σ’ αυτό, για να στέκεται στα πόδια του, χωρίς να ταλανίζεται διαρκώς και να ακροβατεί επικίνδυνα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πόσο ανεξάρτητα και αυτόβουλα τα θέλουμε τελικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πόσο απρόσκοπτα και ανεπηρέαστα τα αφήνουμε να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτά να καθίσουμε να κουβεντιάσουμε για την επόμενη μέρα του περιφερειακού τύπου και το μέλλον της (τοπικής και μη) δημοσιογραφίας. Γιατί αυτά μας πονάνε, κι αυτά καθορίζουν το ποιοι και πόσοι θα είμαστε εδώ και αύριο. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες καφενείου, click bait και φληναφήματα.
