Τον Βασίλη Κονταξή είχα να τον ανταμώσω «επί σκηνής» από κείνη την παράσταση στο Καμπέρειο με τη Γιολάντα Καπέρδα, στην οποία είχε γράψει ο ίδιος το κείμενο για την Ευτυχία Πρίντζου και μας είχε αφήσει μόνο θετικές εντυπώσεις.
Τον συνάντησα πάλι την Πέμπτη το βράδυ στο θέατρο Έκφραση να σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση «Η Βρομιά», βασισμένη στο αριστουργηματικό αντιρατσιστικό, όσο και διαχρονικό έργο του Ρόμπερτ Σνάιντερ, που γράφτηκε το 1991. Έτυχε να δω την παράσταση στα πρώτα χρόνια που ανέβηκε το έργο στην Ελλάδα με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Ακόμη δεν είχε ξεσπάσει αυτό το μεταναστευτικό κύμα και στην πατρίδα μας.
Μπορώ να πω ότι σήμερα εδώ στο δικό μας θέατρο και με δικούς μας ανθρώπους, εκείνα τα φυλακισμένα ανθρώπινα όνειρα μίλησαν αλλιώτικα μέσα μας.
Η υποβλητική μουσική από την αρχή, το λιτό θαμπό σκηνικό με τα κόκκινα τριαντάφυλλα, η σχεδόν γυμνή φιγούρα ενός άνδρα στην άκρη της σκηνής, προϊδέαζε τον θεατή ότι κάτι ποιοτικό θα απολάμβανε σε αυτή την παράσταση. Ακούγαμε τον πρωταγωνιστή, τον Γιάννη Χουλιάρα ως κεντρική φιγούρα να ερμηνεύει τόσο πειστικά, εξαιρετικά, τον ρόλο του μετανάστη Σαντ και να περνάει στον κόσμο ρίγη συγκίνησης. Κάθε λέξη ήταν ένας θρόμβος. Προσωπικά είχα την αίσθηση ότι σε όλη τη διάρκεια του έργου κυριαρχούσε στις αισθήσεις μια μελωδία. Ηχούσε μέσα μας «η πέτρα» από τα «Λειτουργικά» του Μάνου Χατζιδάκι με την ανεπανάληπτη φωνή της Φλέρης Νταντωνάκη: «Είμ’ ένα δέντρο έρημο στην πέτρα σπάει η φωνή μου, δεν μπαίνει αγέρας μήτε φως, πετρώνει το κορμί μου».
Κι όταν ο λυγμός της μάνας διαπερνούσε το είναι των θεατών και λειτουργούσε σαν καθαρτική επενέργεια, ήταν λες και συνομιλούσαν όλοι οι ξεριζωμένοι άνθρωποι και μαζί τους όλες οι μάνες του κόσμου.
Σαν επιμύθιο: Να τους στηρίζουμε τους δικούς μας δημιουργούς. Απόψε, αύριο και μεθαύριο, βρείτε τον χρόνο, ανακαλύψτε τη διάθεση που κρύβεται κάπου μέσα σας και πηγαίνετε να δείτε αυτή την παράσταση.
