Στις 15 Φεβρουαρίου ο Ηπειρωτικός Αγών ξύπνησε μέσα στα νερά. Κυριολεκτικά. Από το ισόγειό του, όπου βρίσκονται τα γραφεία του, έως το υπόγειο όπου έχει εγκατασταθεί ο server του και φυλάσσεται σε ειδικό χώρο το πολύτιμο αρχείο του απίστευτες ποσότητες νερού πέρασαν και μούσκεψαν αδιάκριτα ό,τι βρήκαν μπροστά τους. Κι αυτές δεν ήταν τίποτε μπροστά στους κοντά δέκα πόντους νερού, που ασφυκτιούσαν στον κενό χώρο ανάμεσα στο πάτωμα του ορόφου πάνω από τα γραφεία και την οροφή τους και απειλούσαν ανά πάσα στιγμή να ξεχυθούν προς κάθε κατεύθυνση.
Εκείνη τη Δευτέρα, κι ενώ η Μήδεια επέλαυνε έστω και ήπια στην περιοχή μας, η αρχική, πρόχειρη εκτίμηση της ζημιάς φαινόταν ανυπολόγιστη. Δεν υπήρχε ρεύμα, ένα μηχάνημα στο οποίο «κούμπωναν» δίκτυο, τηλεφωνικό κέντρο και ίντερνετ είχε καεί, ο λέβητας δεν λειτουργούσε για να ζεστάνει τον χώρο, κανένα κλιματιστικό δεν μπορούσε να τροφοδοτηθεί με ρεύμα από οποιαδήποτε πηγή. Χρειάστηκε να ανοίξουν τρύπες στους τοίχους για να φύγει (ορμητικά και για ένα 24ωρο) όλο αυτό το νερό, παρόλο που ήδη μια ποσότητά του είχε βρέξει έπιπλα, μηχανήματα και δυστυχώς τόμους από το αρχείο, αλλά και φωτογραφίες παλιές και πιο πρόσφατες.
Τις επόμενες μέρες, ο πανικός και η αγωνία μετριάστηκαν. Παρόλο που το ρεύμα επανερχόταν τμηματικά και επιφυλακτικά και κάθε φορά που ένας χώρος φωτιζόταν διαπιστώναμε και μια καινούρια ζημιά μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης, το αρχικά πολύ υγρό και σκοτεινό τοπίο άρχιζε να στεγνώνει και να αποκαλύπτεται. Θύματα υπήρχαν, φθορές καταγράφηκαν, σημάδια απόμειναν, αλλά ελάχιστα απ’ όσα το ορμητικό νερό προκάλεσε ήταν ανεπανόρθωτα.
Στην προσπάθειά μας να διασώσουμε πολύτιμο υλικό και απαραίτητα για τη λειτουργία μας μηχανήματα δεν ήμασταν μόνοι. Στο πλευρό μας βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή από τον υδραυλικό και τον τεχνικό της Terracom μέχρι φίλοι, γνωστοί και αναγνώστες που προσφέρθηκαν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν. Πρώτος και πάνω απ’ όλους, ο Αλέκος, που δεν είναι μόνο συνεργάτης του Ηπειρωτικού Αγώνα. Όλα αυτά τα χρόνια έγινε και οικογένεια. Είναι ο άνθρωπος που μέχρι χθες πατούσε πάνω στα νερά, δίπλα από γυμνά καλώδια και έβγαζε φωτογραφίες από βρεγμένες κούτες, τις στέγνωνε μαζί με τους τόμους στον κήπο του σπιτιού του για να τις σώσει, «ξάπλωνε» τα βράδια τις μουσκεμένες σελίδες του αρχείου πάνω στο πάτωμα του σπιτιού του για να ζεσταθούν, καθώς υποδαπέδια περνούσαν οι σωλήνες του καλοριφέρ.
Προηγούμενα, ένα χέρι μικρού παιδιού –της τέταρτης γενιάς της οικογένειας του Η.Α.- την πρώτη κιόλας μέρα πήρε ένα σεσουάρ στα χέρια του κι άρχισε επίμονα και αποφασιστικά να στεγνώνει μία μία τις ίδιες σελίδες. Θυμηθήκαμε πολλές φορές συγκινημένοι τον Λευτέρη, τον γιο του ιδρυτή αυτής της εφημερίδας, να λέει συχνά στα παιδιά του, όταν τα έπαιρνε μαζί του στην Ελεούσα να βοηθήσουν σε μια ακόμη αναποδιά στο τυπογραφείο της εφημερίδας: «μικρό χέρι, μεγάλη βοήθεια».
Μέχρι εκείνη την πολύ δύσκολη και τρομακτική Δευτέρα, είχαμε την πολυτέλεια –μαζί με τον Αλέκο- να σχεδιάζουμε επετειακές (κάποιες έστω και με καθυστέρηση λίγων μηνών, ελέω κορωνοϊού) εκδηλώσεις για τα 25.000 φύλλα του Ηπειρωτικού Αγώνα που συμπληρώσαμε αισίως με τη σημερινή έκδοση. Τα σχέδια έμειναν επί χάρτου, λόγω αυτής της απρόοπτης πλημμύρας, που μας πήγε πολύ πίσω στον προγραμματισμό μας. Άλλωστε, έτσι όπως ζούμε φέτος και σπρώχνουμε τις χειμωνιάτικες μέρες να περάσουν, ελάχιστα θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γιορτάσουμε, όπως τους πρέπει, τις 25.000 εκδόσεις ανελλιπούς κυκλοφορίας του Η.Α. ακόμη και στα δύσκολα και τα αναπάντεχα. Επιφυλασσόμαστε, όμως, και υποσχόμαστε πως μια κοντινή μέρα, που θα είμαστε υγιείς και ελεύθεροι, θα γιορτάσουμε όλοι μαζί. Μέχρι τότε, κάνουμε υπομονή, στεγνώνουμε, προσέχουμε και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Και στις όμορφες που θα’ ρθουν, αλλά και σε όσες βγάζουμε με δυσκολία, άγχος και κόπο, εμείς θα είμαστε εδώ. Όρθιοι, δυνατοί και αισιόδοξοι. Πάμε για το φύλλο αρ. 25001.
