Είχα πιάσει τη σκιά μιας ελιάς και μπροστά μου απλώνονταν τα γαλάζια νερά του κολπίσκου. Οι λουόμενοι ήταν λιγοστοί, αν και, την Κυριακή που μας πέρασε, ο καιρός καλούσε πολλούς να βουτήξουν. Οι λουόμενοι ήταν λιγοστοί και δεν έπαιζαν ρακέτες. Αυτό, φαίνεται, να καθόρισε και τη διάθεση του εντόμου. Δεν έβλεπε τα γνωστά παρατράγουδα στην παραλία με τους επίδοξους νεροτενίστες να χτυπούν forehand και backhand μιμούμενοι τον Ναδάλ, που εκείνη τη ώρα κέρδιζε- ξανά- το Roland Garros. Επίσης, κανείς από τους λουόμενους δεν τσίριζε, καμιά μαμά ή μπαμπάς δεν έψαχνε το σπλάχνο του που απομακρύνθηκε, ούτε βουτιές λάμβαναν χώρα από τα παρακείμενα βραχάκια, φαινόμενο που συντελεί στην αύξηση των ντεσιμπέλ και, κατά συνέπεια, στην ενόχληση όσων θέλουν να απολαύσουν θάλασσα και ήλιο.
Το έντομο βρήκε το κλαράκι και έγινε ένα με τους λουόμενους. Έγινε ένα στη διάθεση και στο πνεύμα. Εφάρμοσε την εντολή, που επέβαλε το κλίμα που επικρατούσε. Ησυχία και ακινησία.
Κύριος ή κυρία δεν ξέρω, δεν έχω τις γνώσεις να αναγνωρίσω το φύλο του. Εισέπραξα όμως την αναγνώριση εκ μέρους του της προσπάθειάς μου να το φωτογραφίζω. Στεκόμουν για ώρα ακίνητος και έκανα ησυχία. Έκανα ό, τι έκανε κι εκείνο. Και το έντομο μού το ανταπέδωσε. Την περασμένη Κυριακή στον Άι Γιαννάκη της Πάργας.
