Το Σύνταγμα δεν προβλέπει γενικώς απαγόρευση στην ίδρυση και λειτουργία κομμάτων. Είναι σαφές ότι αυτό σχετίζεται με την πρόσφατη ιστορία του τόπου, όπου η τακτική της απαγόρευσης χρησιμοποιήθηκε για τον αποκλεισμό και την αποδυνάμωση της Αριστεράς.
Η απαγόρευση λοιπόν μεταφέρθηκε στην κάλπη.
Το βρίσκω αυτό, πρώτον, αντίθετο στο πνεύμα του Συντάγματος. Τα κόμματα ιδρύονται και λειτουργούν για να παίρνουν μέρος στις εκλογές. Χωρίς αυτή τη δυνατότητα, προφανώς θα οδηγηθούν σε μαρασμό και διάλυση. Ανοίγοντας μάλιστα το δρόμο για άλλες οδούς δράσης (πχ. ατομική τρομοκρατία, «παίρνω το νόμο στα χέρια μου» κλπ.). Άλλο αν ηγετικά στελέχη τους καλούν σε διάπραξη εγκλημάτων -τα διώκεις, τα καταδικάζεις και τους στερείς το δικαίωμα του ‘εκλέγεσθαι’.
Δεύτερον, το Σύνταγμα προβλέπει ότι αλλαγές στον εκλογικό νόμο που δεν ψηφίζονται από αυξημένη πλειοψηφία (200 βουλευτές) ισχύουν από τις μεθεπόμενες εκλογές. Και ναι μεν, με τη διάταξη που ψηφίστηκε, δεν αλλάζει άμεσα ο εκλογικός νόμος, αλλά όταν αφαιρείς από κάποιο κόμμα τη δυνατότητα συμμετοχής στις εκλογές, τον αλλοιώνεις έμμεσα. Κινείσαι δηλαδή και πάλι ενάντια στο πνεύμα του Συντάγματος.
Τρίτον, τέτοιου είδους περιορισμοί λίγες βδομάδες πριν διαλυθεί η Βουλή είναι ασφαλώς φωτογραφικοί. Ποιος θα το αρνηθεί; Αφού όσοι μίλησαν θετικά και κατόπιν υπερψήφισαν τη διάταξη χτες στη Βουλή, αναφέρονταν συγκεκριμένα στη Χρυσή Αυγή και στους επιγόνους της. Δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στη Δημοκρατία μας να νομοθετεί φωτογραφικά για ένα τόσο μεγάλο θέμα, όπως η εκλογική διαδικασία. Δημιουργούμε προηγούμενο, που στο μέλλον θα φέρει δεινά: άλλες απαγορεύσεις, για άλλα κόμματα, που δεν θα είναι της αρεσκείας της εκάστοτε πλειοψηφίας. Και μη πει κανείς ότι «δεν θα φτάσουμε εκεί», γιατί το πέρασμα του χρόνου αλλάζει απόψεις και συνθήκες, ραγδαία. Ποιος θα πίστευε πχ. το 1981 ότι λίγες δεκαετίες αργότερα θα γινόταν συζήτηση για αποκλεισμό ομάδας νεοναζί από τη Βουλή;
Αφήνω κατά μέρος το (επίσης «φωτογραφικό») κίνητρο της ΝΔ. Που ασφαλώς είναι οι κοντινές στην Χ.Α. ψήφοι (οι «επιρροές» της). Γιατί ο στενός πυρήνας της, δεν νομίζω να ψηφίσει ΝΔ.
Τους οργανωμένους νεοναζί θα τους κυνηγήσεις και θα τους νικήσεις με δύο τρόπους: (α) και αυτονόητο, στη μάχη των ιδεών. Αλλά για το πετύχεις αυτό, πρέπει -για παράδειγμα- να δώσεις και τη μάχη στο Αιγαίο, όταν μεγάλη μερίδα της κοινωνίας θεωρεί θετικά τα push back που αποδεδειγμένα γίνονταν από την κυβέρνηση Σαμαρά, εξακολουθούν σήμερα, και οδηγούν σε πνιγμούς. Δεν μπορεί να είσαι κυβέρνηση, να αφήνεις να εννοηθεί ότι αυτά είναι «καλά, επειδή…» και να εκπλήσσεσαι όταν ο κόσμος ψηφίσει κάποια στιγμή εκείνον που θα υποσχεθεί να τα κάνει καλύτερα από εσένα. Και (β) επειδή παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα. Σε μια μάχη που εξάλλου δεν δίνεται αποκλειστικά μέσα στα δικαστήρια, όπως απέδειξε η μεγάλη κοινωνική κινητοποίηση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Δυστυχώς όμως, η Δικαιοσύνη κινήθηκε όχι όταν δολοφονήθηκε ο Λουκμάν ή όταν έγιναν οι εκατοντάδες άλλες καταγεγραμμένες και τεκμηριωμένες επιθέσεις σε μετανάστες, αλλά όταν δολοφονήθηκε Έλληνας πολίτης. Στο μεταξύ η Χ.Α. μεγάλωνε και οι μισοί αστυνομικοί την ψήφιζαν.
Εν κατακλείδι, η απαγόρευση δεν μας προστατεύει και δεν προσφέρει τίποτα στη Δημοκρατία. Ευτυχώς, τελευταία στιγμή αφαιρέθηκε η σκέψη να κρίνει ο Άρειος Πάγος αν τα κόμματα «εξυπηρετούν την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος». Φανταστείτε λίγους δικαστές να αποφασίζουν για κάτι τέτοιο. Τους έχουμε δει, έχει φοβηθεί το μάτι μας την υποταγή ορισμένων από αυτούς στην πολιτική εξουσία, την έλλειψη αναστήματος. Δεν θα βάλουμε λοιπόν ένα μικρό σώμα που δεν εκλέγεται από τους πολίτες, κριτή της πολιτικής λειτουργίας.
Καλώς και ευτυχώς δεν ψήφισαν τη διάταξη τα κόμματα της Αριστεράς. Επόμενη στάση, η κατάργησή της.
