Είναι μόνο οι παρακολουθήσεις; Στις 31 Αυγούστου 2019 η ΝΔ ψήφισε τροπολογία (στον άσχετο νόμο 4526/19 του υπουργείου Μεταφορών) με την οποία η ΕΥΠ, για την «προαγωγή του έργου της» αποκτούσε τη δυνατότητα να υπογράφει «μνημόνια συνεργασίας» με τους «φορείς της παρ. 1 του άρ. 6» άλλου νόμου (3649/2008). Ποιοι είναι οι φορείς: οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, τα ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ και οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού με τις επιχειρήσεις τους. Με δυο λόγια, ολόκληρο το «ευρύτερο» Δημόσιο, ως την μικρότερη δημοτική επιχείρηση ύδρευσης αποχέτευσης της χώρας.
Να διευκρινίσουμε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν πάντοτε υποχρεωμένες να ανταποκρίνονται σε κάποιο αίτημα συνδρομής της ΕΥΠ, όταν το δέχονταν υπηρεσιακά. Για παράδειγμα, να δώσουν εμπιστευτικά κάποιο στοιχείο. Ως εκεί. Από τον Αύγουστο 2019 αυτή η περιστασιακή σχέση άλλαξε και «αναβαθμίστηκε». Προβλέπεται η υπογραφή μυστικών «μνημονίων συνεργασίας», η σύσταση «κοινών ομάδων εργασίας» αποτελούμενων από πράκτορες της ΕΥΠ και υπαλλήλους της εκάστοτε δημόσιας υπηρεσίας ενώ επίσης έχει θεσμοθετηθεί ο μόνιμος «σύνδεσμος» – πράκτορας, που φροντίζει για «την αποτελεσματική συνεργασία των δύο φορέων και το συντονισμό των δράσεων», σύμφωνα με την ορολογία της τροπολογίας. Μιλάμε πλέον για ένα μόνιμο μυστικό δίκτυο υπό την αποκλειστική εποπτεία του διοικητή της ΕΥΠ. Χωρίς κανένα έλεγχο.
Τίνος διοικητή, ως χτες; Του κ. Κοντολέοντος, που πιάστηκε ψευδόμενος στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής («δεν παρακολουθούσαμε τον Ανδρουλάκη»). Που διορίστηκε με αλλαγή του νόμου, στην ίδια αυτή τροπολογία, γιατί δεν είχε τα προβλεπόμενα προσόντα. Από τον νέο πρωθυπουργό που, κυριολεκτικά την επομένη των εκλογών (Δευτέρα, 8 Ιουλίου 2019) κατέβασε ως πρώτο νομοθέτημα την υπαγωγή της ΕΥΠ στον ίδιο, αλλά τελικώς «δεν ήξερε τίποτα» για παρακολουθήσεις εκλεγμένων πολιτικών. Κι αυτός ο πρωθυπουργός δεν έχει ακόμα σήμερα παραιτηθεί, όπως θα είχε γίνει σε κάθε χώρα, τουλάχιστον της δυτικής Ευρώπης. Γιατί θα το απαιτούσαν τα ΜΜΕ και οι περισσότεροι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Γιατί όχι στην Ελλάδα; Δεν έχω απάντηση, αλλά νομίζω ότι τελικά η αντίδρασή μας (ή η μη αντίδρασή μας) σε όλα αυτά, εξαρτάται από το πώς αντιλαμβανόμαστε και ιεραρχούμε τους κινδύνους για τη Δημοκρατία. Ίσως κι από το πώς έχουμε διαβάσει τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όσο για τους δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους που θα μάθουν μια μέρα (ελπίζω σύντομα) ότι στην υπηρεσία τους λειτουργούσε μια κάποια… εχχ… «ομάδα εργασίας», δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους.
