Με αφορμή το τελευταίο νομοσχέδιο για την εξωσωματική, θα καταθέσω την εμπειρία, τις απόψεις και σκέψεις μου, όχι σαν ειδικός, αλλά όπως το βίωσα εγώ και η γυναίκα μου προσπαθώντας να αποκτήσουμε παιδί. Τι συμβαίνει στα κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής; Γιατί ενισχύεται συνεχώς το στερεότυπο πως η γυναίκα πρέπει υποχρεωτικά να τεκνοποιήσει; Ποια είναι η στάση της πολιτείας;
Αρχικά δεν υπάρχει «κάρτα ασθενούς» και πρωτόκολλα, δεν καταγράφονται πουθενά οι εξωσωματικές που έχει κάνει μια γυναίκα, τι φάρμακα της έχουν χορηγηθεί και σε ποιες ποσότητες και αν είχε αλλεργικές αντιδράσεις. Επίσης, δεν αναφέρεται πουθενά με ποιο τρόπο προσπάθησε να μείνει έγκυος, αν στην πορεία απέβαλε, τον αριθμό εξωσωματικών και αποβολών… όλα αυτά τα τόσο σημαντικά δεδομένα για την υγεία της γυναίκας δεν καταγράφονται πουθενά!
Το μοναδικό μέλημα είναι να «ντοπάρουν» την κάθε γυναίκα για να παράγει όλο και περισσότερα «αυγά» (χωρίς να ενημερωθεί για τις παρενέργειες), για να γονιμοποιηθούν όσο γίνεται περισσότερα ωάρια και στο τέλος να καταγράψουν μια ακόμη επιτυχία. Μια ακόμη εγκυμοσύνη και ακόμη μια φωτογραφία με τα όμορφα «διδυμάκια» να κοσμούν την είσοδο της κλινικής, όπως και εκατοντάδες άλλες!
Όταν τα ζευγάρια απευθύνονται σε κέντρο γονιμότητας και είναι γύρω στα 40, το πρώτο πράγμα που ακούς είναι: «μα γιατί αργήσατε τόσο, είναι πολύ δύσκολο σε αυτή την ηλικία, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε»! Η αύξηση του ηλικιακού ορίου στα 54 χρόνια, που φέρνει το νέο νομοσχέδιο σε όσους θέλουν να προχωρήσουν στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, αλλά στα ρουσφέτια που θέλει να κάνει η κυβέρνηση σε φίλους κλινικάρχες με κέντρα εξωσωματικής.
Πού είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός στο σχολείο, πού είναι η ενημέρωση από το Υπουργείο Υγείας για το τι σημαίνει εξωσωματική, αλλά και τους κινδύνους που μπορεί να υπάρχουν από τη συνεχόμενη χρήση των φαρμάκων για μεγάλο χρονικό διάστημα; Πού είναι η εκάστοτε κυβέρνηση να δημιουργήσει όλες εκείνες τις υποδομές για να μην φτάνουμε να ξεκινάμε τις προσπάθειες μετά την ηλικία των 40;
Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη χωρίς ουσιαστικό νομοθετικό πλαίσιο. Πρέπει να οριστεί ηλικιακό όριο που δεν θα θέτει σε κίνδυνο τη γυναίκα, καθώς και μέγιστος αριθμός εξωσωματικών που μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Κάτι παρόμοιο ισχύει (μιας και είμαστε κράτος δύο ταχυτήτων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) για τα δημόσια κέντρα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, είναι πέντε αν και δεν υπάρχουν κέντρα εξωσωματικής σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας.
Στα ιδιωτικά κέντρα όμως ο αριθμός είναι ανεξέλεγκτος . Είμαστε η χώρα που δεν έχει μέτρο, μπορείς να «αγοράσεις» όσα σπέρματα ή ωάρια θέλεις και να υποβληθείς σε όσες εξωσωματικές αντέχουν η τσέπη, το σώμα και η ψυχή σου.
Αντί η κυβέρνηση και το Υπουργείο να κάνουν πως δεν γνωρίζουν και να καταγγέλλουν την ίδια στιγμή πως το δημογραφικό έχει φτάσει στο απροχώρητο, αντί να νοιάζονται για τους τζίρους των κολλητών, είναι επιτακτικό να σχεδιάσουνε μια εθνική πολιτική οικογένειας και πληθυσμού.
– Να δημιουργηθεί Υπουργείο Οικογένειας, όπως λειτουργεί σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
– Σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία να δημιουργηθεί τμήμα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπου κάθε γυναίκα να έχει δωρεάν πρόσβαση.
– Όλα τα φάρμακα για την εξωσωματική να χορηγούνται δωρεάν από τα φαρμακεία της γειτονιάς.
– Σε όλες τις μεγάλες πόλεις να δημιουργηθούν δημόσια μαιευτήρια ή να ενισχυθούν οι δημόσιες γυναικολογικές κλινικές που υπάρχουν.
– Να υπάρξει δωρεάν παιδιατρική φροντίδα με σύντομες διαδικασίες εξυπηρέτησης
– Γενναίες φοροαπαλλαγές ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων που έχει η οικογένεια σε βάθος χρόνου.
– Δημόσιοι παιδικοί σταθμοί που θα λειτουργούν ως αργά το βράδυ για τις γυναίκες που εργάζονται τα απογεύματα ή χορήγηση voucher για ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς.
– Μέριμνα στέγης για τα νέα ζευγάρια.
