Ας ευχηθούμε να είναι μόνο το όνομα μικρό και όχι το πολιτικό στίγμα, που θα δώσουν σε ιδιαίτερα κρίσιμη και ταραγμένη -όπως προβλέπεται- περίοδο εντός και εκτός της χώρας. Προεκλογικά αμφότεροι δεν μας έκαναν ιδιαίτερα ευτυχείς και αισιόδοξους με την πολιτική τους παρουσία. Τα μικρά ονόματα υποδήλωναν και μικρό το πολιτικό «δέμας». Θέλουμε να πιστεύουμε για το καλό της χώρας ότι δεν θα συνεχίσουν την ίδια τακτική και θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα με τη δέουσα σοβαρότητα και όχι με το κλείσιμο του ματιού στον ψηφοφόρο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και θεωρούμενος από την «καθαρή» ελληνική Δεξιά εκ μεταγραφής νεοδημοκράτης και όχι σαρξ εκ της σαρκός της, πέτυχε μεγάλη ιστορική νίκη της συντηρητικής παράταξης, νίκη η οποία είναι και προσωπική του, πέρα από την όποια… προσφορά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι ότι έδωσε προσωπική μάχη και την κέρδισε. Έχει όλες τις προϋποθέσεις για να πετύχει. Αυτοδύναμη κυβέρνηση χωρίς δεκανίκια, σχετικά ήρεμο οικονομικό σκηνικό σε σχέση με το παρελθόν των μνημονίων. Συνεπώς πρόβλημα θα είναι μόνο ο… ίδιος ή ενδεχομένως η εσωτερική «αντιπολίτευση» της παλαιοδεξιάς, όπως λένε. Πάντως έχει και αυτός αντιπολίτευση… από δεξιά του, την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της ελληνικής Κεντροαριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ να παίζει πλέον και με τη βούλα ηγεμονικό ρόλο στον χώρο. Τώρα το γιατί, ας το δουν οι υπόλοιποι του χώρου. Ας αναλογισθούν τα λάθη τους, κυρίως πολιτικά αλλά και προσωπικά, εγωπάθειας και εμμονής σε φιλοδοξίες, όταν το καράβι βούλιαζε. Όσο για τον Αλέξη, ελπίζουμε να μετεξελιχθεί ακόμη περισσότερο τόσο ο ίδιος σε σύγχρονο ευρωπαίο πολιτικό όσο και το κόμμα του από κόμμα διαμαρτυρίας σε σοβαρό πολιτικό σχηματισμό.
Η Φώφη, μικρό όνομα και εκείνη, πέτυχε αξιόλογο ποσοστό. Η αποχώρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου δεν επηρέασε το κόμμα. Ίσως το ευνόησε. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Ασφαλώς όχι και πρέπει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να πάρει τις αποφάσεις της, με κυριότερη φυσικά και αποφασιστική την ανανέωση του κόμματος σε πολιτική κυρίως και όχι μόνο. Η τοποθέτηση Γιώργου Καμίνη επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας ίσως σηματοδοτεί μια τέτοια πρόθεση. Ίδωμεν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στην αποτυχία της Χρυσής Αυγής να μπει στη Βουλή, χαρμόσυνο γεγονός έτσι κι αλλιώς, με τα χαμένα ποσοστά άλλα να επαναπατρίζονται στη ΝΔ και άλλα να πηγαίνουν στο κόμμα του Βελόπουλου. Ενδιαφέρουσα προβλέπεται και η παρουσία στη Βουλή του Βαρουφάκη… στα αριστερά του Αλέξη.
Τέλος πρέπει να επισημανθεί το γεγονός της μικρής έστω ανανέωσης της ΝΔ στον νομό Ιωαννίνων με την εκλογή δύο νέων βουλευτών, αν και τοπικά το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκαν στον συνδυασμό γνωστά ονόματα του χώρου δημιούργησε μια πικρία συγκαλυμμένη μεν από τα ίδια τα στελέχη που κόπηκαν, φανερή όμως γενικώς από αντιδράσεις ψηφοφόρων. Η επιτυχία, ωστόσο, του κόμματος έφερε σε δεύτερη μοίρα αντιδράσεις και η πικρία μετατράπηκε σε γλύκα της νίκης -άγνωστο βέβαια πόσο θα κρατήσει αυτή η γλύκα, γιατί, όπως λένε οι κακές γλώσσες, η πικρία… περιμένει στη γωνία. Δεν πρέπει όμως να μην αναφερθεί η έκπληξη της αποτυχίας του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Μαντά, αποτυχία που αντανακλά τοπικά στο ίδιο το κόμμα. Με διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων στο ένα και κάτι τοις εκατό, ποια λογική δημοκρατική δίνει τέσσερις βουλευτές στο πρώτο κόμμα και έναν στο δεύτερο; Ίδια η αναλογία, αλλά αντιθέτως, και στις προηγούμενες εκλογές. Χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών η έλλειψη πανηγυρισμών για τα επινίκια. Γίναμε Ευρωπαίοι;
Τέλος, μετά από όλα αυτά, μετά δηλαδή την αναβάπτιση στη δημοκρατική κολυμπήθρα όπου ο λαός πανευτυχής εξέλεξε την νέα του αυτοδύναμη κυβέρνηση, στέριωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, έσωσε το ΚΙΝΑΛ από τον πνιγμό, έδιωξε τη Χρυσή Αυγή, έφερε και τον Γιάνη με το ένα νι στη Βουλή, τι άλλο να περιμένει κανείς στον έρμο τούτο τόπο, εκτός από μια βουτιά στη θάλασσα μετά και από τόση ζέστη; Σειρά λοιπόν έχουν τα μπάνια του λαού.
