Σήμερα θα προβώ σε μια προσωπική εξομολόγηση. Είμαι βέβαιος πως αυτά που γράφω αφορούν χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, συμπάσχοντες, που βογκούν και πονούν καθημερινά, που μοχθούν και απελπίζονται, που έχουν θάψει βαθιά την ελπίδα και κοντεύουν να την ξεχάσουν, που έχουν βάλει στο περιθώριο τη δημιουργικότητά τους και που ξέρουν πως στη χώρα που ζουν θα τους κατατρέχει η εσκεμμένα διασκορπισμένη μιζέρια των κρατιστών που κυβερνούν.
Ξέρω επίσης πως αυτά που γράφω δεν αφορούν επίσης χιλιάδες συμπατριώτες, που προσπαθούν να βολευτούν στη ζεστή αγκαλιά του Δημοσίου, που είναι κάτι σαν τη μητρική αγκαλιά, όλο φροντίδα και περιποίηση.
Θα σας πω, λοιπόν, μια ιστορία, που αποτέλεσε το ερέθισμα για την προσωπική μου εξομολόγηση. Πριν λίγες μέρες συναντήθηκα με εκπρόσωπο μιας εταιρίας, που, κόντρα στο γενικότερο οικονομικό κλίμα, τα πάει καλά, τόσο καλά που θέλει να κάνει προσλήψεις. Έβγαλε, λοιπόν, την ανακοίνωσή της και πολλά βιογραφικά της στάλθηκαν. Μετά το πρώτο ξεκαθάρισμα -ναι έτσι γίνεται στις εταιρίες, δεν ακολουθούν το δόγμα «όλοι καλοί είναι, όλοι μας κάνουν»- κατέληξε σε έναν αριθμό πτυχιούχων. Για να μην μακρηγορώ, θα σας πω πως δεν μπόρεσε να προσλάβει κανέναν. Όχι γιατί δεν είχαν τα προσόντα. Και με το παραπάνω τα είχαν. Ο λόγος ήταν άλλος. Ήταν ένας λόγος που πιστεύω πως πολλοί από εσάς έχετε ακούσει. Οι δηλωμένοι ως άνεργοι, υποψήφιοι για τις θέσεις, δεν είχαν κανέναν λόγο να δουλέψουν. Η οικογενειακή εστία τους εξασφάλιζε ένα πλούσιο «προς το ζην» με άνεση, ενώ τα χίλια ευρώ ως βασικός μισθός της εταιρίας τους φάνηκαν πολύ λίγα. Ήθελαν, βλέπετε, να γίνουν με το καλημέρα διευθυντές.
Πέρα απ’ αυτό, στο πίσω μέρος του μυαλού τους –κι αυτό ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας άρνησης της θέσης εργασίας- ήταν ένας μελλοντικός διορισμός στο Δημόσιο. Ένα Δημόσιο, που θα τους παρέχει τον ίδιο ή χαμηλότερο μισθό, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Τον χαμηλότερο μισθό του Δημοσίου μπορούν άνετα να τον αποδεχτούν, γιατί το δημόσιο πακέτο περιέχει κάτι πολύ σημαντικό και καθοριστικό. Την ψυχολογική ασφάλεια πως με τίποτα δεν πρόκειται στο μέλλον να χάσουν τη δουλειά τους, πως οι ευθύνες τους θα εσωκλείονται εντός ενός χαλαρού περιβάλλοντος, πως η κακώς εννοούμενη συναδελφικότητα θα κουκουλώσει κάθε στραβοπάτημα. Και δεν έχουν άδικο. Από τη μια η ασφάλεια της οικογενειακής εστίας λόγω, κυρίως, συντάξεων και από την άλλη το επίσης ασφαλές περιβάλλον του Δημοσίου, κάνουν την επιλογή τους μονόδρομο. Κάνουν την επιλογή της εκλογικής τους ψήφου, μονόδρομο. Κοινώς: θα ψηφίσω αυτόν που θα με διορίσει. Αν αναρωτιέστε για την εταιρία, ακόμα ψάχνει για υπαλλήλους.
Και έρχομαι τώρα στο δια ταύτα. Στην προσωπική μου εξομολόγηση. Λόγω της «διαγραφής» των δέκα χιλιάδων κληρικών από τα κατάστιχα του κράτους, δεν χρειάζεται να είναι κανείς και πάρα πολύ έξυπνος για να καταλάβει πως τόσες θέσεις ανοίγουν για το Δημόσιο. Το σκέφτομαι από χθες. Θα χωθώ, θα μπουκάρω, θα τρουπώσω σ’ ένα γραφειάκι, που θα μυρίζει μούχλα αιώνων, που οι τοίχοι του θα έχουν χιλιοβαφεί και που, όταν δεν θα έχω τι να κάνω, θα ξύνω με το νύχι μου -θα αφήσω να μακρύνει αυτό του μικρού μου δακτύλου- πότε εδώ, πότε παραπέρα το χρώμα και θα ανακαλύπτω τα παλιά χρώματα, θα μου αποκαλύπτεται η μακάρια σταδιοδρομία των προκατόχων μου, θα βλέπω τη σύνταξή μου να πλησιάζει που θα ‘ναι δική μου, μόνο δική μου. Επίσης θα αποκηρύξω τον Κάφκα. Θα τον λοιδορήσω, θα σκίζω τα βιβλία του. Θα γίνω φανατικός κρατιστής, θα προπαγανδίζω παντού τα οφέλη του Κράτους- μαμά στην υγεία.
Το σκέφτομαι, που λέτε και το ξανασκέφτομαι. Τέρμα η ολοήμερη εργασία σε δική μου δουλειά. Τέρμα τα άγχη, τα χρέη, τα νεύρα, οι τσακωμοί στο σπίτι, γιατί είναι άπλυτα τα πιάτα. Αγάπη μου, άσ’ τα άπλυτα. Ο χρόνος μέσα στη μέρα θα έχει 24 πραγματικές ώρες.
