Δίχως αμφιβολία η πανδημία με όλα τα κύματά της –κι αυτά που είναι παρελθόν και όσα θα έρθουν- ανέτρεψε οριστικά και ανεπιστρεπτί τις ζωές μας. Καθώς όλα είναι πρωτόγνωρα και δύσκολα, κυβερνητικά επιτελεία, επιστημονικές ομάδες, επιτροπές υπουργείων, οργανισμοί υγείας, αλλά και κάθε πολίτης χωριστά καλούνται να διαχειριστούν μια υγειονομική κρίση, που –εκτός από θύματα- φαίνεται να έχει προκαλέσει ακόμη ανυπολόγιστη ζημιά και στην οικονομία κάθε χώρας.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο (και όχι μόνο) αυξάνουν και θα αυξηθούν κι άλλο, η ρύθμιση των δώδεκα δόσεων για την τακτοποίηση χρεών, που δημιουργήθηκαν στο πρώτο κύμα, προς ασφαλιστικά ταμεία και εφορία δεν φαίνεται ρεαλιστική. Η κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να δώσει τη δυνατότητα στους οφειλέτες να ρυθμίσουν τα χρέη τους με 120 δόσεις, άλλοι προτείνουν και κούρεμα κάποιων εξ αυτών… Την ίδια ώρα χρήματα μοιράζονται με διάφορους τρόπους. Αποζημιώσεις ειδικού σκοπού, επιδοτήσεις επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, επιστρεπτέα προκαταβολή. Η κυβέρνηση σοβαρά και ταπεινά και ανακοινώνει το σχέδιό της για να ενισχυθούν εργαζόμενοι, πληττόμενες επιχειρήσεις και ζημιωμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες. Το χρήμα ρέει με σύνεση και μέτρα ανακούφισης ανακοινώνονται κάθε λίγο.
Εκείνο όμως για το οποίο δεν φαίνεται να κάνει λόγο η κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι από την 1η Ιανουαρίου του πιο δύσκολου ίσως χρόνου των τελευταίων πολλών ετών αποφάσισε να χρεώνει και μάλιστα αναδρομικά προσαυξήσεις σε όσους ελεύθερους επαγγελματίες καθυστερούν να καταβάλουν στα ταμεία τους τις μηνιαίες ασφαλιστικές εισφορές τους. Πάντα το κράτος και οι υπηρεσίες του (ταμεία, ΔΟΥ κ.λπ.) προσαύξανε έστω και ελάχιστα το αρχικό οφειλόμενο ποσό, αν υπήρξε ολιγοήμερη καθυστέρηση στην καταβολή του, ωστόσο από το 2015 και μετά ποτέ δεν χρεώθηκε προσαύξηση σε μη εμπρόθεσμη καταβολή εισφορών ελεύθερου επαγγελματία στο ασφαλιστικό του τμείο.
Το ποσό της προσαύξησης είναι αμελητέο, εκ πρώτης όψεως. Σε μια μηνιαία εισφορά ύψους 200 ευρώ λόγου χάρη, ζήτημα η προσαύξηση να ξεπερνά τα πέντε ή τα έξι ευρώ (ανάλογα βέβαια με το χρονικό διάστημα καθυστέρησης καταβολής της). Εκείνο που πραγματικά ξενίζει είναι η χρονική στιγμή και συγκυρία που επιλέχτηκε για να ξεκινήσουν πάλι να προσμετρούνται οι προσαυξήσεις. Σε μια εποχή που ακόμη και τα πέντε ευρώ την ημέρα δύσκολα μπαίνουν στο ταμείο μιας κλειστής ή περίπου κλειστής επιχείρησης ενώ πάνω από τα κεφάλια μας υπερίπτανται δισεκατομμύρια ευρωπαϊκά ή εκατομμύρια από προηγούμενο καλό κουμάντο της κυβέρνησης, η συλλογή πεντάευρων από δοκιμασμένους ελεύθερους επαγγελματίες, είναι τραγελαφική και άκρως εξοργιστική. Βέβαια ούτε η μεν θα κάνει κανένα φοβερό κομπόδεμα, ούτε οι δε θα σωθούν αν μείνουν τα πέντε ευρώ στο άδειο ταμείο, ωστόσο δεν θα ήταν κακή ιδέα να μην χρεώνονται προσαυξήσεις (τουλάχιστον όσο η πανδημία επιμένει) ως μια συμβολική κίνηση ειλικρινούς αναγνώρισης των πρωτόγνωρα –και χωρίς δική τους υπαιτιότητα- δύσκολων συνθηκών στις οποίες οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να ανταπεξέλθουν και κυρίως να επιβιώσουν. Καλά τα λόγια παρηγοριάς και τόνωσης του ηθικού μας που με ευκολία ξεστομίζονται, ευπρόσδεκτα τα χρήματα που μοιράζονται συνοδεία νοερών συμπονετικών χτυπημάτων στον (λυγισμένο) ώμο πολλών εξ ημών, αλλά δεν βλάπτει και μια χειρονομία καλής θέλησης, σε μέρες που όλοι λίγο πολύ ασθενούμε.
