Απόψεις

Πόσα ακόμη καταφύγια για τα αδέσποτα;

Δυστυχώς σε όσες πόλεις έχουν φτιαχτεί μικρότερης ή μεγαλύτερης δυναμικότητας χώροι φύλαξης (προσωρινής λέμε αρχικά, μόνιμης σχεδόν πάντα καταλήγει), έχει παρατηρηθεί όξυνση του προβλήματος των αδέσποτων και φαινόμενα υπερπληθυσμού και ιδρυματοποίησης στα καταφύγια.

Η πρόταση της παράταξης «Γιάννενα Τώρα» για τα αδέσποτα ζώα της πόλης κινείται στη σωστή κατεύθυνση σ’ ό,τι αφορά την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών, αλλά και την προώθηση της στείρωσης δεσποζόμενων και μη. Δεν συμφωνούμε, ωστόσο, με τη δημιουργία ενός (ακόμη μεγαλύτερου) καταφύγιου, όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει στο παρελθόν. Δυστυχώς σε όσες πόλεις έχουν φτιαχτεί μικρότερης ή μεγαλύτερης δυναμικότητας χώροι φύλαξης (προσωρινής λέμε αρχικά, μόνιμης σχεδόν πάντα καταλήγει), έχει παρατηρηθεί όξυνση του προβλήματος των αδέσποτων και φαινόμενα υπερπληθυσμού και ιδρυματοποίησης στα καταφύγια.

Όσοι έχουμε ασχοληθεί με τα αδέσποτα –είτε ως μέλη φιλοζωικών οργανώσεων, είτε ο καθένας μόνος του- διαπιστώσαμε από πολύ νωρίς ότι όταν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για να φιλοξενηθούν, πολύ γρήγορα αυτός γεμίζει. Κι αυτό γιατί αφενός όσοι έχουν την έγνοια τους και δεν θέλουν να τα βλέπουν να κινδυνεύουν στους δρόμους, τα μαζεύουν, αφετέρου εκείνοι που εγκαταλείπουν τα ζώα τους (αυτά που υιοθέτησαν ή τα κουτάβια που άφησαν να γεννήσει η σκύλα τους και δεν βρίσκουν πού να τα δώσουν) το κάνουν με ελαφρότερη καρδιά, αφού έχουν στον νου τους ότι θα καταλήξουν στο καταφύγιο. Καθώς μάλιστα η υιοθεσία των αδέσποτων, που πληθαίνουν, γίνεται όλο και δυσκολότερη (πόσους ιδιοκτήτες ζώων να βρεις, όταν ολόκληρες γέννες με δέκα – δώδεκα κουτάβια εγκαταλείπονται αβασάνιστα;), τα ζώα που μένουν στα καταφύγια ιδρυματοποιούνται ή επιστρέφουν πάλι στους δρόμους. Φαύλος κύκλος.

Εδώ και κοντά 20 χρόνια, όταν δημιουργήθηκε η πρώτη φιλοζωική οργάνωση της πόλης -η ΚΙΔΙΖΩ- και άρχισε να συνεργάζεται με αντίστοιχες βρετανικές που ενίσχυαν οικονομικά τη στείρωση πρωτίστως ιδιόκτητων ζώων (γιατί τα μη στειρωμένα ιδιόκτητα ζώα είναι η πηγή του προβλήματος), τα μέλη της επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους την αναγκαιότητα μιας διαρκούς καμπάνιας για την προώθηση της στείρωσης και την ευαισθητοποίηση πολιτών (ενηλίκων και ανήλικων) προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιβολή των προβλεπόμενων προστίμων σε περιπτώσεις εγκατάλειψης ζώων και μη σήμανσης των ιδιόκτητων, είναι η ουσιαστική και οριστική λύση του προβλήματος.

Εκατό καταφύγια να φτιάξουμε, όσο δεν αποκτάμε την παιδεία της φροντίδας του ζώου (έστω με τον φόβο της ράβδου που μπορεί να πέσει) και της ευθύνης απέναντί του, το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Οι εύκολες λύσεις του «εδώ και τώρα» μας έφτασαν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Το πρόβλημα των διαρκώς αυξανομένων αδέσποτων δεν λύνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος πολύς, συστηματικό, εντατικό και επιδοτούμενο (με κριτήρια) πρόγραμμα στειρώσεων ιδιόκτητων και αδέσποτων ζώων, επιβολή προστίμων σε παραβάτες και μια διαρκής καμπάνια για την υιοθεσία αδέσποτων.

Καταφύγιο έχουμε. Δεν χρειαζόμαστε άλλο. Μένει να δούμε πώς θα το αδειάσουμε και δεν θα το ξαναγεμίσουμε (με τα ίδια περίπου) ζώα.

Υ.Γ.: Κι αν καταφέρναμε, σε μια πόλη όχι δα και τόσων πολλών κατοίκων, όσοι αγαπάμε τα ζώα -δικά μας και αδέσποτα- να συμφωνήσουμε σε πέντε πράγματα και να αποκτήσουμε μια κοινή φωνή στις διεκδικήσεις μας για την ευζωία τους, χωρίς να σκορπιζόμαστε σε δυο-τρεις-τέσσερις οργανώσεις, ακόμη καλύτερα αποτελέσματα θα είχαμε.

Σχετικά άρθρα

Στη μάχη κατά των αδέσποτων και οι έλεγχοι στα δεσποζόμενα

Η πόλη φθίνει, επικίνδυνα. Μια πρόταση για το μέλλον της περιοχής 

Κώστας Κυριαζής

Η επιστροφή του Εσάτ Πασά στη γενέτειρά του το 1928

Αλέξανδρος Μωυσής