Με ρήσεις γνωστών ποδοσφαιρικών ανδρών, μπύρες και μπριζόλες, επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο ο επικεφαλής της παράταξης «Ορίζοντες Ηπείρου» Σπύρος Ριζόπουλος μετά από ένα ολιγοήμερο διάλειμμα στις δημόσιες παρεμβάσεις του. Σε μία συνέντευξη, που διήρκησε πλέον της μίας ώρας, ο κ. Ριζόπουλος έδωσε… ρέστα. Αρχικά, θέλοντας να στείλει προφανώς μήνυμα σε όσους τον πολεμούν, δήλωσε πως ταυτίζεται με την από κοινωνικών δικτύων παρέμβαση του υιού Σαββίδη, μέλους της διοίκησης του ΠΑΟΚ «Με παίζετε πισώπλατα, σας παίζω στα ίσια και πάλι χάνετε». Η δεύτερη ποδοσφαιρική αναφορά του ήταν όταν προκάλεσε σε debate τον Αλέκο Καχριμάνη, επικαλούμενος τον μεγάλο Αλέφαντο και αναφωνώντας «Ντιμπέι ρε». Όσο για τις μπριζόλες και τις μπύρες, είχαν να κάνουν με το πώς, με τη ρητορική του δεινότητα και τις προτάσεις του, κατάφερε να κερδίσει έναν αγρότη σε καφενείο στη Γκρίκα Θεσπρωτίας, ο οποίος αρχικά του είχε γυρίσει την πλάτη και απολάμβανε προκλητικά την μπριζόλα και τις μπύρες του, ωστόσο, στη συνέχεια, άρχισε να συμμετέχει στη συζήτηση. Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα.
Α.Τ.
Περισσότερο φως
Πολλές είναι οι διαμαρτυρίες, που φτάνουν στα αυτιά μας για το πόσο επικίνδυνη είναι η πλατεία Μαβίλη, λόγω της συγκέντρωσης μεταναστών. Βασικά, για να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, πλην όσων αναπτύσσουν παραβατική συμπεριφορά. Προβλήματα δημιουργούνται και από Έλληνες, που για τους δικούς τους λόγους επιλέγουν να επισκέπτονται την πλατεία, η οποία τα τελευταία χρόνια αποτελεί σημείο συνάντησης και για παιδιά γυμνασίου-λυκείου. Η αστυνόμευση είναι μία λύση, αλλά μάλλον δεν μπορούμε να περιμένουμε πως θα υπάρχει μόνιμη αστυνομική παρουσία. Μια δεύτερη λύση είναι να πάψει η συγκεκριμένη πλατεία να είναι σκοτεινή. Θα πρέπει να φροντίσει ο δήμος να τοποθετήσει μεγαλύτερης ισχύος φωτιστικά σώματα, κάτι που θα αποθαρρύνει όσους φτάνουν στην πλατεία όχι απλώς για να κάνουν τη βόλτα τους.
Α.Τ.
Πολυπολιτισμική πλατεία
Πολυπολιτισμική η κεντρική πλατεία της πόλης μας. Ενδιαφέρουσα η εικόνα που αντικρίσαμε την Δευτέρα το μεσημέρι στα παγκάκια έξω από το κτίριο της περιφέρειας. Οικογένειες προσφύγων με παιδιά να απολαμβάνουν τον ανοιξιάτικο ήλιο δίπλα από νεαρά ζευγάρια, ίσως φοιτητές, που έπαιζαν με τα προσφυγόπουλα. Μαντήλες και λοιπά ρούχα χαρακτηριστικά των ενδυματολογικών συνηθειών της Μ. Ανατολής μπλεγμένα με τζιν και την πολυχρωμία της Δύσης. Μακάρι ειρηνικές και ανθρώπινες εικόνες σαν κι αυτές να γίνουν οικείες σε όσους ακόμη παραμένουν πιστοί στην ανωτερότητα της τάδε ή δείνα φυλής, νοοτροπίες ξεπερασμένες από την ιστορία, που οδηγούν όμως σε παράλογο φαύλο κύκλο, αλλά και σε παράλογο λουτρό αίματος.
Π.
Χορτάριασαν τα παράθυρα
Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που εμποδίζει τον δήμο να δείξει λίγη παραπάνω φροντίδα, ώστε η πρόσοψη της Δημοτικής Πινακοθήκης να μην παρουσιάζει αυτή τη φθορά. Ως και χορτάρια έχουν φυτρώσει ψηλά στα παράθυρα. Ένα βάψιμο και μια μικρή συντήρηση σε ένα τόσο σημαντικό νεοκλασικό οίκημα, όπως είναι το συγκεκριμένο, είναι απαραίτητο και έχουμε την άποψη ότι δεν κοστίζει πολύ. Ας το κάνουν πριν αρχίσουν να εξανίστανται ακόμη και οι ίδιοι οι δωρητές από ψηλά και προβληματίζονται για την αισθητική του μνημείου.
Λ.Τ.
Κάποτε όργωναν τη λίμνη
Αναγνώστες θυμήθηκαν χθες τις βάρκες και τα ονόματά τους, που είδαν οι ίδιοι για πρώτη φορά να πλέουν στα καθαρά νερά της λίμνης εκείνης της εποχής. Σκυλόσοφος, Κυρα Φροσύνη, Παμβώτις. Και λυπούνται που σήμερα υπάρχει κάποια στις άκρες του νησιού στα χαμένα αγκυροβολημένη, για να θυμίζει πως κάποτε όργωνε τη λίμνη μας. Να φτιάξουμε ένα μουσείο, πρότεινε ο ένας κι ο άλλος είπε να τις ξαναφτιάξουμε τις βάρκες μας και να τις ρίξουμε στη λίμνη. Αλλά δεν νομίζουμε πως φτιάχνεται η μία, έτσι που διαλύθηκε. Κι η άλλη βρίσκεται αναρτημένη στα ξύλα σαν μνημείο μέσα στο βούρκο της Ντραμπάτοβας. Αυτά είπαν εκείνοι. Οι υπεύθυνοι τι λένε;
Λ.Τ.
«Ολιγαρκής αφθονία»
Σχεδόν όλοι μας -και περισσότερο οι παλιοί- έχουμε δει την περίφημη ταινία του Αλέκου Σακελάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται». Μια ταινία που γυρίστηκε μέσα στην καρδιά του εμφυλίου πολέμου, άκρως αντιπολεμική, ιδιαίτερα επίκαιρη και με στόχους καίριους για την ταραγμένη εποχή της. Εν έτει 1948, λοιπόν, σε μια σκηνή, της παραπάνω ταινίας, βλέπουμε τον κουμουνιστή καθοδηγητή Μίμη Φωτόπουλο να κάνει κατήχηση στον έκπληκτο και αγνό πολίτη Βασίλη Λογοθετίδη λέγοντάς του: «Η οργανωμένη διεθνής μπουρζουαζία παίζει το τελευταίο χαρτί του αγώνα ενάντια στη μεστωμένη πια θέληση της ηγετικής λαϊκής μάζας. Οι αστοί, περνώντας από τη δράση στην αντίδραση, έγιναν άβουλα και αθέλητα όργανα του διεθνούς κυβερνητικού τραστ που δόθηκε πλέρια στις σκοτεινές επιδίωξες της συνειδητά ασυνείδητης ολιγαρχίας. Ο 20ος αιώνας είπα, αιώνας βασικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων θα διαφοροποιήσει τις παλαιοαστικές αντίληψες. Ατράνταχτο επιχείρημα και αυταπόδεικτη είναι η αφύπνιση της μάζας, από τον λήθαργο της πρόληψης, στη γενική γραμμή μιας καινούργιας κατεύθυνσης». Και ο Βασίλης Λογοθετίδης αποσβολωμένος έμεινε με ανοιχτό το στόμα! Τώρα, εν έτει 2019 ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας λέγει: «Μπορούμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία (σ.σ. ως εδώ καλά). Για ένα άλλο κόσμο που να είναι εφικτός και που μπορεί να γίνει πράξη από δυνάμεις σταθερά προσανατολισμένες στην κοινωνική πρόοδο και σε ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ολιγαρκούς αφθονίας».
Δεν νομίζετε ότι υπάρχει ομοιότητα -αν όχι απόλυτη ταύτιση- μεταξύ των απόψεων του Μίμη Φωτόπουλου και του Αλέξη Τσίπρα; Γιατί και στις δύο περιπτώσεις μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: «Τι θέλει να πει ο ποιητής;».
Γ.Γ.
