«Μια γιορτή στου Νουριάν»: Ένα παραμύθι που δεν ξεχωρίζει κανέναν

Η παιδική σκηνή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ιωαννίνων έχει εδώ και χρόνια καθιερώσει μια εντυπωσιακή παράδοση: φτιάχνει και παρουσιάζει στο ενήλικο και ανήλικο κοινό της πόλης δουλειές αξιόλογες, έντιμες, πρωτότυπες, ακόμη κι αν υπηρετούν κείμενα παλιά, χιλιοδιαβασμένα, εκ πρώτης όψεως ξεπερασμένα.

Έχει το χάρισμα να φέρνει στο εδώ και τώρα λόγια του χθες, να τα μεταβολίζει και να τα επανασυστήνει, χωρίς να τα παραμορφώνει. Αυτό από μόνο του είναι ένα κερδισμένο στοίχημα, αρκετό για να φτιάξει ένα κοινό πιστό και αφοσιωμένο, που αναθαρρεύει ενθουσιασμένο σε κάθε ανακοίνωση νέας δουλειάς της. Κι έχει κι άλλο ένα ταλέντο: να βρίσκει τους κατάλληλους συνεργάτες, να εμπιστεύεται καινούριες ομάδες και να αφηγείται μαζί τους την ιστορία σε χιλιάδες νέους ανθρώπους της πόλης κάθε φορά με την ίδια θέρμη.

Πέρασαν τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε παραγωγή της παιδικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και ομολογούμε ότι την πρεμιέρα της παράστασης «Μια γιορτή στου Νουριάν», που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το απόγευμα, την περιμέναμε εναγωνίως, σχεδόν με τη βεβαιότητα ότι θα δούμε κάτι καλό. Και δεν διαψευστήκαμε. Συγκινητική, ασταμάτητη, τρυφερή, αστεία και ανθρώπινη, γέμιζε τη σκηνή, χωρίς να την μπουκώνει. Ο ρυθμός της αμείωτος και γρήγορος, κατέβαινε τόσο όσο όταν επιβαλλόταν, έβρισκε τρόπο να κάνει ησυχία, χωρίς να γίνεται απότομος και θορυβώδης, κάθε φορά που υψωνόταν. Και τα χρώματά της ζωντανά, φωτεινά, αρμονικά δεμένα, κι ας ήταν μπόλικα. Η πιο σημαντική περιουσία της, οι άνθρωποί της. Οι έξι ήρωές της, δύο μπαμπάδες και τέσσερα παιδιά, ξεχύνονται στη σκηνή χωρίς να τη φοβούνται, ούτε όμως και να την υποτιμούν. Καθόλου δε σκεφτήκαμε ότι βλέπαμε ενήλικες να παίζουν παιδιά ή νέους ανθρώπους μεσήλικους άντρες. Όλες οι ερμηνείες ήταν σπουδαίες, μια σταλιά παραπάνω η Δώρα της Ηρούς Χαλκίδη, ο συνδετικός κρίκος που ένωσε κόσμους φαινομενικά διαφορετικούς, ουσιαστικά ίδιους και ο Πιρούζ του Γιώργου Ιωσηφίδη, ο 13χρονος Ιρανός, ένα μεγάλο πειραχτήρι υπεράνω φυλής, χρώματος και καταγωγής. Δεν ξέρουμε τι μαγικό συμβαίνει κάθε φορά με τις ιστορίες, στις οποίες πρωταγωνιστές είναι πιτσιρίκια. Σαν να βρίσκουν τρόπο να τρυπώνουν στις καρδιές μας, να φέρνουν στο φως καλά κρυμμένα, ανομολόγητα μυστικά, να προτείνουν ως χέρι βοηθείας την αλήθεια τους και να δείχνουν πάντα και ατρόμητα τον δρόμο προς της ζωή και την υγεία. Και παρασύρουν κι όσους ερμηνεύουν τους μεγάλους σε μια γιορτή που εξυμνεί τη φιλία, την αγάπη, την ανθρωπιά και την αποδοχή.

Σε μια εποχή επανάκαμψης και κυριαρχίας των στερεοτύπων, του φόβου για το διαφορετικό και της μισαλλοδοξίας, τα μηνύματα της παράστασης περνούν  αβίαστα σε μικρούς και μεγάλους θεατές, χωρίς να τα εκβιάζει ή να κάνει κήρυγμα. Γίνονται εικόνες, παράπονο, τραγούδι, παιχνίδι, και εν τέλει βίωμα που συντροφεύει και καθοδηγεί. Συγκινητικό το τέλος, ο χορός, τα μπλεγμένα χέρια Ελλήνων, Ιρανών, Πακιστανών, το τραγούδι των Active Member, τα λόγια του. «Φωνάξτε όλοι δυνατά: Δε θα μας βρούνε χωριστά! Κάνουμε αρχή από σήμερα».

Καλό παιδικό θέατρο, που πρέπει να δούμε όλοι –μικροί και μεγάλοι. Οι πρώτοι θα έχουν την ευκαιρία να το απολαύσουν τις πολλές επόμενες μέρες. Οι δεύτεροι θα χρειαστεί να κάνουν υπομονή ως τις 17 και 18 Δεκεμβρίου, οπότε έχουν προγραμματιστεί οι δύο τελευταίες παραστάσεις του για το κοινό. Χρειαζόμαστε τέτοιες δουλειές στην πόλη. Μας υπενθυμίζουν πόσα μαγικά πράγματα κάνει η τέχνη, πόσο σπουδαίος πολλαπλασιαστής ομορφιάς και ουσίας είναι το θέατρο στις ζωές μας, πόσα περισσότερα μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι. Και δυνατοί. Μπεσαλαματί! («στην υγειά μας», στα ιρανικά)