Τις λέξεις υποτίθεται ότι οι περισσότεροι από μας επιστρατεύουμε για να απαλλάξουμε ψυχή και μυαλό απ’ όσα τα βαραίνουν. Συχνά τις περιποιούμαστε πολύ, τις βάζουμε στα ορθά γλωσσικά περιβάλλοντα και φτιάχνουμε τη στίξη, μεγαλώνοντας την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που αισθανθήκαμε και σε εκείνο, που ανέλαβε να το εκφράσει. Η επεξεργασία, η έγνοια να πούμε το σωστό, η αγωνία να φανούμε όπως πρέπει, τα φίλτρα, τα ατελείωτα φίλτρα που αφήνουμε να μεσολαβούν ανάμεσα σε αυτό που νιώσαμε και σ’ αυτό που είπαμε ότι νιώσαμε, το καλαίσθητο περιτύλιγμα, με το οποίο θα τα καλύψουμε, μην και τυχόν μείνουν γυμνά στην έκθεσή τους, όλα αυτά που τάχα έχουμε στη διάθεσή μας για να αποφορτιστούμε, καμιά φορά γίνονται πιο πνιγηρά απ’ όσες σκέψεις δε γίνανε λέξεις, απ’ όσα συναισθήματα δε γίνανε χάδια ή χαστούκια.
Και μετά υπάρχουν εκείνοι οι σπάνιοι άνθρωποι, που γράφουν κείμενα θαρρείς μονοκοντυλιά, σαν μια αφιλτράριστη καταγραφή, που προκύπτει από ύπνωση, μα με πρωτόγνωρο ειρμό. Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα της Λένας Κιτσοπούλου είναι ένας σαρωτικός χείμαρρος από φαινομενικά ακατέργαστα συναισθήματα, που παρασέρνουν τις λέξεις σε ένα ασύλληπτο γαϊτανάκι έκθεσης και αναδίπλωσης, μέχρι το ξεγύμνωμα και την παραδοχή. Είναι ένα κείμενο άγρια δυνατό, αλύπητα απλό, με ελάχιστα περιθώρια για βαθιές ανάσες και ξαπόσταμα.
Και τούτο είναι μόνο η αρχή για ό,τι ακολουθεί στη μεταφορά του έργου στη σκηνή από την ομάδα This Famous Tiny Circus. Τη δουλειά, που κάνουν τα μέλη της με τα έργα, που αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν, την είχαμε υποπτευτεί στην περσινή τους Παρέλαση, που παρουσιάστηκε στο Καμπέρειο, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων. Την τόλμη να επιλέγουν δύσκολα κείμενα και να τα υπηρετούν, παραδομένοι στον αβέβαιο ελεύθερο συνειρμό τους, διαρκώς αιωρούμενοι χωρίς το παραμικρό δίχτυ ασφαλείας, την επιβεβαιώσαμε ανήμερα του Σαββάτου του Λαζάρου στο θέατρο Έκφραση.
Η πρώτη εύκολη εντύπωση, που θα μπορούσε να σχηματίσει κανείς, είναι ότι πρόκειται για ένα τολμηρό έργο, με ακόμη τολμηρότερες ερμηνείες. Στην ουσία του, όμως, είναι δύο απλές ιστορίες δύο πολύ συνηθισμένων ανθρώπων που ακροβατούν, ακόμη και στις ευθείες τους, που νευρωτικά εγκλωβίζονται μέσα στα κουτιά τους και παλεύουν να απελευθερωθούν. Η υπερβολή του κειμένου και των ερμηνειών των δύο πρωταγωνιστών του θα μπορούσε να τους κάνει να παρεκτραπούν, να εξοκείλουν. Μα είναι η ίδια που τους διασώζει και τους επαναφέρει, ακριβώς γιατί δεν παραδίδονται αμετάκλητα σ’ αυτή, κυρίως, όμως, γιατί έχουν το ταλέντο να παίζουν μαζί της και να της κλείνουν το μάτι, ακόμη και στις στιγμές της απόλυτης απόγνωσης.
Οι λέξεις που βάλαμε στη σειρά, για να περιγράψουμε αυτό που είδαμε, επιβεβαίωσαν τον αρχικό μας φόβο: ότι δε θα φτάσουν για να μιλήσουν επαρκώς γι’ αυτό. Είναι τόσο βιωματική η εμπειρία να βλέπει κανείς μια τέτοια παράσταση, που δύσκολα θα βρεθούνε λόγια να την αποτυπώσουν.
Στο τέλος της, σαστισμένοι οι περισσότεροι, λέγαμε πόσο ψηλά ανέβηκε ο πήχης, μετά απ’ αυτό που μόλις είχαμε δει. Και είναι αλήθεια. Όμως, στα πολλά εύσημα (άλλη φτωχή λέξη, που δεν αρκεί για να ανταποδώσει ό,τι απλόχερα μας πρόσφεραν ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης και η Ελένη Στεργίου το Σάββατο το βράδυ) θα προσθέσουμε κι εκείνα, που αναλογούν στους ανθρώπους της Έκφρασης, γιατί κι εκείνοι -μαζί με τους πρωταγωνιστές- πήραν το ρίσκο να παρουσιάσουν μια τέτοια δουλειά στην πόλη μας και να δικαιωθούν. Και πρωτίστως να συστήσουν στο γιαννιώτικο κοινό και αυτό το θέατρο. Τους ευχαριστούμε όλους από καρδιάς.
