Γκροτέσκο μορφές φωτισμένες από τον λασπωμένο ήλιο της επικαιρότητας: το 12χρονο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης με το ακριβό i-phone και τα αλλόκοτα μικρομεγαλίστικα σεξιστικά του μηνύματα πασπαλισμένα με κλάματα και αναφιλητά απόγνωσης, άλλα εφτά παιδιά διαφορετικών πατεράδων που συντηρούνταν από τα κοινωνικά παντοπωλεία, η μάνα τους-ένα ανθρώπινο ναυάγιο να κατηγορείται για μαστροπεία της ίδιας της κόρης της, ο δεν-ξέρω-τίποτα εγωιστικός τοξικοεξαρτημένος βιολογικός πατέρας του θύματος, ο επίσης δεν-ξέρω-τίποτα μετανάστης τωρινός σύντροφος της μάνας και πατριός των παιδιών αυτών, ο μπακάλης-καντηλανάφτης-πολιτευτής Μίχος με τον συνεργό του Σοφιανίδη που βίαζαν και εκμεταλλεύονταν το 12χρονο παιδί για μήνες, η σύζυγος του τέρατος με την υψηλή πολιτική της θέση και τα συνεχή μικροποσά συγκάλυψης που έδιδε στη μητέρα του 12χρονου, ο δημοσιογράφος-γιος του τέρατος που γνώριζε καιρό τώρα για αυτήν την βαρβαρότητα αλλά δεν έγραψε σχετικά ούτε μια γραμμούλα στην εφημερίδα που εργαζόταν, μια φαφούτα πρόεδρος εκδιδομένων γυναικών με στραβή μύτη και άβαφα μαλλιά που επιδείκνυε ένα στικάκι διεκδικώντας μια θέση στον θίασο, αλλά το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να πραγματοποιηθεί έφοδος στο μπουρδέλο της και να συλληφθούν εκεί τρεις Κολομβιανές και μια Μολδαβή ως παρανόμως εκδιδόμενες… να μερικές μορφές αυτού του θιάσου.
Είναι πολλοί, εκατοντάδες, χιλιάδες τα μέλη του θιάσου αυτού. Σύμφωνα με έρευνα του 2020, η παγκόσμια μεσαία τάξη βρέθηκε συρρικνωμένη κατά περίπου 150 εκατ. ανθρώπους που υποχώρησαν στην κατώτερη κοινωνικοοικονομική κλίμακα. Σύμφωνα με άλλη έρευνα, η φτώχεια έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι περιθωριακό φαινόμενο και επεκτείνεται σε κανονικές οικογένειες. Οι άνθρωποι αυτοί πλημμυρίζουν ολόκληρες γειτονιές στην Αθήνα- μαζεύονται γύρω από το παλαιό Δημαρχείο και την Ομόνοια, τη πλατεία Βάθης, τον Άγιο Παντελεήμονα, το Μεταξουργείο, το Μενίδι, το Ζεφύρι, τους βρίσκεις και σε άλλες πόλεις, ανάμεσα τους στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στην Άρτα, στα Γιάννενα. Σε όλες αυτές τις πόλεις σχηματίζεται προοδευτικά μια χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική τάξη, αποτελούμενη κυρίως από μετανάστες, από άνεργους οποιασδήποτε ηλικίας, από μεσήλικους απολυμένους, από ανειδίκευτους και αμόρφωτους που δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην αγορά εργασίας, από τοξικομανείς και πάσχοντες από άλλα χρόνια νοσήματα που δεν καλύπτονται επαρκώς από το κοινωνικό κράτος, κ.λπ. Που μυρίζουν. Γιατί μυρίζουν οι φτωχοί, τα αποβράσματα, οι λούμπεν προλετάριοι, οι αποτυχημένοι, σύμφωνα με την πολύ εύστοχη αναφορά στην ταινία τα «Παράσιτα» του Νοτιοκορεάτη Μπο Τζουν Χο. Και αυτή η μυρωδιά των δύστυχων αυτών ανθρώπων τραβά σιμά τους –σαν τα σκατά τις μύγες- ένα σωρό ύαινες, αρπακτικά κτήνη, αδίστακτους κοινωνικοπαθητικούς που προσπαθούν να επωφεληθούν και να κερδίσουν με κάθε τρόπο και χωρίς ενοχές από την ανθρώπινη δυστυχία των προηγουμένων.
Σε πολιτικό επίπεδο οι άνθρωποι αυτοί, που δεν εκφράζονται πλέον από τα κυρίαρχα συστημικά πολιτικά κόμματα, επιλέγουν συνήθως την αποχή, είτε την υπερψήφιση μικρών ακραίων κομμάτων (κυρίως της δεξιάς αλλά και της αριστεράς). Και με τη σειρά τους, τα κόμματα αυτά υιοθετούν ένα δεξιό και ένα αριστερό λαϊκίστικο λόγο, υπεραπλουστευμένο και διχοτομικό, για να εκφράσουν αυτόν τον κόσμο. Και έτσι, με τη γέννηση αυτού του τμήματος του κοινωνικού σώματος και την κατοπινή πολιτική συμπεριφορά του, διαμορφώνεται πλέον δίπλα στην άτονη, παραδοσιακή, διάκριση δεξιάς-αριστεράς, μία άλλη εντονότερη διάκριση – αυτή μεταξύ των «εντός» και των «εκτός» του συστήματος. Αυτό το σώμα των «εκτός» θα διογκώνεται όλο και περισσότερο, οδηγώντας στη σταδιακή δημιουργία ενός κλίματος οργής ενάντια στα συστημικά «κόμματα των παιδόφιλων και των βιαστών». Που κάποια αριστερά κόμματα τοκίζουν επάνω του. Αφού αυτοί έχουν από χέρι το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Όχι ότι δεν υπήρξαν στο παρελθόν οι αριστεροί πιο «ηθικοί» από τους δεξιούς, αλλά αυτό έγινε εξαιτίας της δύναμης των πραγμάτων. Όχι λόγω του ότι όποιος πιστεύει σε μια πιο αριστερή μελλοντική κοινωνία, αυτόματα αποκτά ήθος. Η Ιστορία βρίθει από ανθρώπους που τα χέρια τους έσταζαν αίμα εν ονόματι της δικαιοσύνης και της ισότητας. Οι αριστεροί υπήρξαν -πράγματι- πιο ηθικοί από τους δεξιούς, γιατί αυτοί ήταν πρακτικά αποκλεισμένοι από το κράτος και τις υπηρεσίες του, και αντιμετώπιζαν μεγάλα εμπόδια ακόμη και όταν προσπαθούσαν να επιβιώσουν στον ιδιωτικό τομέα. Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, το συγκριτικό τους πλεονέκτημα ήταν η μόρφωση, η εργατικότητα, το ήθος. Όσοι προσλάμβαναν ή συνεργάζονταν με αριστερό, γνώριζαν ότι μπορούσαν να βασιστούν πάνω του, ότι μπορούσαν να τον εμπιστευτούν. Αυτό το ήθος των αριστερών δεν ήταν προσχηματικό. Αλλά δεν μπορεί να αποκοπεί από το περιβάλλον στο οποίο δημιουργήθηκε. Και δεν κληρονομείται ως γονίδιο.
Τελικά σημασία έχει ότι, μέσα από κατηγορίες για «κόμματα βιαστών», δημιουργείται ένα συγκρουσιακό κλίμα, που οδηγεί στη δημιουργία μιας γενικευμένης αμφισβήτησης και μαζικής ανυπακοής και καλωσορίζει όλο και πιο θερμά τους μελλοντικούς Τζόκερ. Μέχρι τη στιγμή που ένα οπλισμένο χέρι θα πατήσει πρώτο τη σκανδάλη απέναντι στους πλουσίους, στους άριστους, στους βολεμένους. Και αν κάποιοι αναρωτηθούν, όπως ο πρωταγωνιστής στα κινηματογραφικά «Παράσιτα» «Τι κι αν μερικοί είναι πλούσιοι, παρ’ όλα αυτά είναι καλοί», κάποιοι άλλοι θα τους απαντήσουν ότι «είναι καλοί επειδή είναι πλούσιοι. Αν είχαμε και εμείς όλα αυτά τα χρήματα, θα ήμασταν και μεις καλοί. Κι ακόμη καλύτεροι. Γιατί το χρήμα είναι σαν το ηλεκτρικό σίδερο. Ισιώνει όλες τις τσαλακωματιές».
Κάπως έτσι στο συλλογικό υποσυνείδητο των σύγχρονων Γκόθαμ Σίτι του 21ου αιώνα ενσταλάζεται το δηλητήριο της βίας, μετατρέποντάς άλλοτε ασυλλόγιστα και άλλοτε όχι, τη βία στην ύστατη γραμμή άμυνας των απανταχού απόκληρων. Κάπως έτσι η ανάγκη για κάθαρση και τιμωρία απενεργοποιούν τα αντανακλαστικά του ορθού λόγου. Κάπως έτσι η κουλτούρα της βίας αποενοχοποιείται, αποκτά αγαθό πρόσημο και συνιστά μηχανισμό απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι άραγε αυτός ο δρόμος κατάλληλος για όλους όσους ασφυκτιούν στη Γκόθαμ Σίτι;
