Έτυχε το Σάββατο το βράδυ στη θαυμάσια εκδήλωση για την προβολή του ντοκιμαντέρ, που αφορούσε στη ρωμανιώτικη κοινότητα Ιωαννίνων, να κάθομαι δίπλα από τον πρώην πρύτανη του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Γιώργο Καψάλη και μαζί να χειροκροτήσουμε και κατ’ ιδίαν όλα εκείνα που διαδραματίζονταν αυτό το βράδυ στη σκηνή του Πνευματικού Κέντρου. Μου έδωσε την πολύτιμη πληροφορία ο καθηγητής ότι και το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έχει γυρίσει με δική του πρωτοβουλία και έχει στην κατοχή του ανάλογο ντοκιμαντέρ, αλλά δεν μπορούν να τα δουν οι πολίτες, καθώς δεν είναι συνδρομητές στην Cosmote. Είναι γενικά ένα θέμα για το οποίο πρέπει να βρεθεί μια λύση εκ μέρους των αρμοδίων, καθώς αποτελεί και αυτό κομμάτι της ιστορίας της πόλης.
Η κεντητή κουρτίνα
Η συναισθηματική φόρτιση περίσσευε σ’ αυτή την εκδήλωση και είναι πρώτη φορά που δεν αισθανθήκαμε να μας κουράζουν οι ομιλίες, οι αναφορές στο θέμα και οι χαιρετισμοί. Το γεγονός ότι σε αυτό το ντοκιμαντέρ είδαμε να δίνουν τη δική τους κατάθεση ψυχής άνθρωποι, από την υπέροχη Εσθήρ Κοέν, ως τον δήμαρχο της πόλης Μωυσή Ελισάφ και την καθηγήτρια του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Μαίρη Ζουμπούλη, ήταν πολύ συγκινητικό. Η ιστορία της περίτεχνης κουρτίνας, που κεντήθηκε από «κάποια εβραιοπούλα», έφερε στη σκέψη πολλών παλιών Γιαννιωτών την ωραία συνύπαρξη, τη σχεδόν συγγενική, μεταξύ Εβραίων και Γιαννιωτών. Και όπως έλεγε ένας καλός φίλος προχθές στον κυριακάτικο πρωινό καφέ, καταθέτοντας και τις δικές του πολυποίκιλες γιαννιώτικες μνήμες: «η ιστορία μετά από άλλα τόσα χρόνια θα τα τοποθετήσει όλα στις πραγματικές τους διαστάσεις, καθώς εκείνη εύκολα δεν λαθεύει».
Η ώρα του κουβούκλιου
Σας έχει τύχει να χοροπηδήσετε, κυριολεκτικά από χαρά, καθώς δεν το πιστεύετε στα μάτια σας αυτό που βλέπετε; Μου συνέβη την Κυριακή, όταν κατά τις 8 το βράδυ προσπαθούσα μέσα στο σκοτάδι να επιβεβαιώσω ότι το πεπαλαιωμένο άθλιο περίπτερο των φορτοεκφορτωτών, δίπλα από το δημόσιο κτηνιατρείο, δεν υπήρχε πια στη θέση του. Απόμεινε η πεντακάθαρη τσιμεντένια βάση του, στην οποία πατούσα και ξαναπατούσα, για να το συνειδητοποιήσω και να το πιστέψω. Ήρθε η ώρα να φύγει η θολωτή κατασκευή, που ήταν πολύ καλά στεριωμένη στο έδαφος. Χρόνια τώρα εμφανιζόταν στην είσοδο της εφημερίδας ο αναγνώστης και μας επαναλάμβανε: «Είναι εστία μόλυνσης… ξαναγράψτε το, να φύγει από εκεί». Πάει, έφυγε κι ας μην το πιστεύουμε. Πρέπει να το χειροκροτήσουμε το γεγονός λέγοντας ότι είναι η πρώτη φορά που μας ακούει δημοτική αρχή για το συγκεκριμένο ζήτημα. Όλον τον προηγούμενο καιρό οι εκκλήσεις μας έπεφταν στο κενό.
Για τους Παγουρίστας
Αφού βρισκόμαστε στην περιοχή αυτή, να επισημάνουμε για πολλοστή φορά ότι υπάρχουν ταμπέλες με ονόματα δρόμων, που δεν υφίστανται πλέον, λόγω του ότι κάποιοι ανάγωγοι τις γέμισαν μπογιές, με σκοπό να τις καταστρέψουν. Φέρνουμε ως παράδειγμα αυτή της οδού Ζαλοκώστα, που είναι κάθετος της Μετσόβου. Έτυχε την Κυριακή να συναντήσουμε επισκέπτες, οι οποίοι αναζητούσαν ξενοδοχείο που υπάρχει στον δρόμο και η ματιά τους έπεσε πάνω στη μουντζούρα. Το αναφέρουμε, για να βάλουν στον προγραμματισμό τους και αυτή την περιοχή οι Παγουρίστας, αν δεν την έβαλαν κιόλας. Και είναι σημαντικό το έργο τους, καθώς άλλοι χαλούν κι εκείνοι φτιάχνουν.
Μια πρόταση
Το Σάββατο το βράδυ αναδείχθηκε και πάλι το μεγάλο πρόβλημα της στενότητας του μικρού δρόμου δίπλα από τη λαϊκή αγορά της Αγίας Μαρίνης. Οι πεζοί, που κατά συρροή επέστρεφαν το βράδυ από το Πνευματικό Κέντρο, δεν έβρισκαν χώρο, για να περάσουν. Τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν προς την πλατεία και από την οδό Αγίας Μαρίνης, αλλά και από τα Λιθαρίτσια, ενώ συγχρόνως από την μία πλευρά του δάσους επιτρέπεται και το παρκάρισμα. Μια πρόταση είναι να απαγορευτεί το παρκάρισμα στον συγκεκριμένο, πολυσύχναστο δρόμο, ακόμη και τις καθημερινές, λόγω και της λαϊκής αγοράς, με δεδομένο ότι λίγο πιο πάνω βρίσκεται το δημοτικό πάρκινγκ. Επίσης, να γίνει πιο πλατύ το απέναντι πεζοδρόμιο, που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση με τις χρόνιες ζημιές και τις λακκούβες.
Η άγουσα προς τον Αχέροντα
Τώρα ας πάμε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, όπου συμπολίτης έψαχνε προχθές απεγνωσμένα να βρει αποστειρωμένες γάζες. Περιττό να αναφέρουμε ότι δεν γίνεται λόγος για σεντόνια και μαξιλαροθήκες, που είναι σε κακή κατάσταση ή και δυσεύρετα. Το γνωρίζουν πλέον οι ασθενείς και οι συνοδοί ότι τα νοσοκομεία μας έχουν πάρα πολλές ελλείψεις. Είναι το λιγότερο, καθώς ο καθένας μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτή την έλλειψη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ασθενούς, που η γυναίκα του φρόντισε, όχι μόνο να φέρει πεντακάθαρα σεντόνια από το σπίτι της, αλλά και μαξιλαροθήκες κεντημένες με τους περίφημους γιαννιώτικους ατραντέδες. Το σημαντικό είναι να αισθάνεται ο ασθενής ασφαλής από πλευράς γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού. Τι γίνεται όμως όταν ο άλλος υποβάλλεται σε ιατρικές εξετάσεις, αλλά περιμένει ακόμη και δυο μήνες για να πάρει το αποτέλεσμα της βιοψίας; Τότε, αν έχει χρήματα, πηγαίνει σε ιδιωτικό ιατρικό κέντρο, αλλιώς τον πνίγει η αγωνία ή, στην κακή απευχόμενη περίπτωση, παίρνει την άγουσα προς τον Αχέροντα.
