Το πρόβλημα ξεκινά από την απόφαση να δημιουργηθεί μία ακόμη Σχολή Αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα, αυτή τη φορά στα Γιάννενα. Υπήρχαν ήδη άλλες έξι, δύο από αυτές σε σχετικά κοντινές πόλεις (Πάτρα και Θεσσαλονίκη). Ούτε το κόστος λειτουργίας, ούτε η ακαδημαϊκή ανάγκη είναι κριτήρια για τη δημιουργία σχολών στην Ελλάδα. Αντιθέτως, οι λόγοι αποτελούν ένα κράμα τοπικισμού, ακαδημαϊκού νεοπλουτισμού και ανταγωνισμού για κρατική εύνοια.
Για το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, το επιχείρημα ήταν ότι η ύπαρξη της αρχιτεκτονικής σχολής θα «χτυπήσει την αγορά που εκτείνεται σε ένα μεγάλο κομμάτι της δυτικής Ελλάδας, αλλά και έξω από τα σύνορα, προς την Αλβανία». Για κάποιον λόγο, η επιχειρηματολογία του πανεπιστημίου δεν περιλαμβάνει την Πάτρα στις πόλεις της δυτικής Ελλάδας.
Στα Γιάννενα, η σχολή δημιουργήθηκε πάντως, και αποφασίστηκε μάλιστα, ελλείψει χώρου στη Δουρούτη, να στεγαστεί στο κέντρο. Εδώ έχουμε ένα ακόμη λάθος. Καλώς ή κακώς το ελληνικό κράτος αποφάσισε σε ανύποπτο χρόνο τη στέγαση του πανεπιστημίου εκτός των τότε ορίων της πόλης. Τώρα, απλά επειδή δεν υπάρχει χώρος στη Δουρούτη, ένα τμήμα σφηνώνεται στο κέντρο της πόλης, σε κτίριο στο οποίο λειτουργεί ήδη ένα νηπιαγωγείο, χωρίς καμία γεωγραφική συνέχεια με το υπόλοιπο πανεπιστήμιο. Στην πρεμούρα όμως να «μην μας πάρει κανένας τη σχολή», αποφασίσαμε να διώξουμε τα νήπια χωρίς να υπάρχει σχέδιο. Ο δήμος συναίνεσε πανηγυρικά (άρνηση θα ισοδυναμούσε με προδοσία του τοπικού συμφέροντος) και ανέλαβε την ευθύνη της μετεγκατάστασης, χωρίς όμως κανείς να αναρωτηθεί στα σοβαρά πού θα πάνε τελικά τα σχολεία που ήδη στεγάζονταν στην Παπαζόγλειο.
Τα πρόβλημα θα σταματούσε εδώ αν υπήρχαν διαθέσιμα κτίρια για τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Στο κέντρο της πόλης δεν υπάρχουν οικόπεδα για να χτιστούν νέα σχολεία, ούτε περίσσευμα κτιρίων για να στεγάσουν τα υπάρχοντα. Να παριστάνει τώρα το μισό κράτος (πανεπιστήμιο) ότι το πρόβλημα είναι του άλλου μισού κράτους (του δήμου γιατί δεν βρήκε λύση εκεί που δεν υπήρχε), είναι υποκρισία. Φανερώνει την κλασική νοοτροπία: «εμένα η δουλειά μου να γίνει, και για τον γείτονα στα παλιά μου τα παπούτσια».
Έτσι φτάσαμε στο σημείο το ίδιο το κράτος, αφού στο μεσοδιάστημα δεν μπόρεσε να βρει λύση, να στέλνει χαρτί έξωσης σε νήπια. Για να πάνε πού; Η δική τους έξωση σημαίνει την έξωση και άλλου σχολείου, αφού, για να βρεθεί χώρος, θα πρέπει να στριμωχτούν τα παιδιά ενός δημοτικού (Καπλάνειου) απέναντι από την Παπαζόγλειο.
Όλα αυτά για να «χτυπηθεί η αγορά» από τη νέα Αρχιτεκτονική Σχολή. Το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που δεν μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους να πάνε στην ώρα τους, θα χτυπήσει την ευρύτερη αγορά των Βαλκανίων. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Πρώτα πρέπει να φύγουν τα νήπια.
