Το Σάββατο το απόγευμα σε μια κατάμεστη αίθουσα είδαμε την ερασιτεχνική παράσταση «Βάκχες» στο θέατρο Έκφραση από τους τριτοετείς φοιτητές της υποκριτικής. Η εικόνα όλου του θιάσου επί σκηνής, ώσπου να συγκεντρωθούν οι θεατές και να πάρουν τις θέσεις τους, έδειχνε την πρωτοπόρα σκηνοθετική πρόταση, που έχει σχέση με την παρουσία του σώματος σε θεατρική παράσταση. Δύσκολο εγχείρημα να ανεβάσει κανείς το έργο του Ευριπίδη, όπου συνυπάρχουν το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό στοιχείο. Ακόμη πιο δύσκολο να προσπαθήσει να διδάξει ο σκηνοθέτης πώς το σώμα πρέπει να είναι πιο παρόν από ποτέ στο θέατρο. Αλλά οι ηθοποιοί κατάφεραν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο ως το τέλος. Κι επειδή εμείς εδώ στον Η.Α. χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τη συμμετοχή της δικής μας Σέβης Ευθυμίου σ’ αυτή την παράσταση, να εκθειάσουμε το ταλέντο της τόσο στην υποκριτική, όσο και στη σωστή διαχείριση της μουσικής χροιάς στη φωνή της. «Κάματος ευκάματος» για την ίδια, στην προσπάθειά της να τα προλάβει όλα. Και συνεντεύξεις και θέατρο.
Θεός πάσχων
Παρατηρούμε ότι το κοινό συμμετέχει στο έργο του Ευριπίδη, που είναι το στερνό του. Συζητά στο τέλος για τον «θεό που πάσχει» και για τις φράσεις «ο θεός αγαπάει την ειρήνη» ή εκείνη «όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς το χέρι κάποιου θεού». Κι αυτό να το εγγράψουμε στα θετικά της παράστασης. Η φράση «κάματος ευκάματος» επίσης να το πούμε, ότι είναι του Ευριπίδη από τις Βάκχες κι αυτή την έκφραση μεταχειρίστηκε στην ομιλία του ο κύριος εκφραστής της αντικατάστασης του λόγου από το σώμα στο θέατρο, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξή του. Ευχαριστούμε την επίτιμη καθηγήτρια του πανεπιστημίου Ιωαννίνων Κατερίνα Συνοδινού, που μας επισημαίνει ότι η φράση ανήκει στον Ευριπίδη από το συγκεκριμένο έργο και όχι στον διάσημο σκηνοθέτη.
Greek salad
Κυριακή πρωί στα Σύβοτα. Περνούσαν όλοι μαζί κουστωδία μπροστά από τις καφετέριες στο λιμάνι οι υποψήφιοι. Τους καταλάβαινες από μακριά πως δεν ήταν τουρίστες. Αυτή την εποχή υπάρχουν Σκανδιναβοί κυρίως, που επιλέγουν το χωριό για ησυχία και για πιο φτηνές διακοπές. Όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά κι εκείνα που δεν είναι ακόμη, ετοιμάζονται πυρετωδώς να δεχθούν τις μάζες. Το χωριό ξαναβρίσκει το πρόσωπό του για λίγο καιρό το χειμώνα, αυτό που έχασε εντελώς τελευταία, λόγω του τον κατακλυσμού επισκεπτών. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Οι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι χαιρετούσαν τον κόσμο κι οι ξένοι που κάθονταν μπροστά μου στο «Τρεχαντήρι» του Πέτρου στη γωνία του λιμανιού, απολάμβαναν ήλιο, καλαμάρια, χταπόδι, αχνιστό ψωμί και greek salad.
Είπαμε το ψωμί… ψωμάκι
Τους ξένους δεν τους νοιάζει που πληρώνουν το ψωμί τέσσερα ευρώ, εμάς όμως μας νοιάζει και μας κόφτει. Είπαμε κι εμείς να καθίσουμε στην παραλία τώρα που ακόμη δεν έχει πολύ κόσμο και μας βγήκε από τη μύτη το φαΐ. Γιατί το ψωμί το πληρώσαμε, ίσα-ίσα τέσσερις-πέντε φέτες φρυγανισμένες με λάδι και ρίγανη, τέσσερα ευρώ, παρακαλώ! Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι δηλαδή, τρεις και την κακή του μέρα. Η μερίδα ετούτη σε άλλες εποχές κόστιζε όσο ένα πιάτο κανονικό φαγητό. Μας στάθηκε στο λαιμό. Υπολογίζουμε ως εξής: Ένα κιλό ψωμί κοστίζει 1 ευρώ. Το ένα τέταρτο που αντιστοιχούν στις φέτες ετούτες κοστίζουν 25 λεπτά, κι αν έχουν λάδι από πάνω και ρίγανη, άντε βάλε κι άλλα 25. Και για να ψηθούν στη σχάρα, εκεί που ψήνονται και τα λοιπά εδέσματα, βάλε άλλα 25, ούτε που φτάνουν το ένα ευρώ. Αυτό πώς λέγεται στα ελληνικά, έψαξε κανείς να το βρει; Πάντως στη ζωή μου ποτέ δεν θα ξαναφάω ψωμί φρυγανισμένο.
Μια ράμπα για τον Χρήστο
Το κύμα χτυπούσε ανελέητα την ακτή στη Μέγα Άμμο. Από μακριά είδα το γνωστό αναπηρικό καροτσάκι, που οδηγεί εδώ και χρόνια γνωστό μας παιδί, που τώρα έγινε πια ενήλικας. Ούτε μια ράμπα για να μπορεί να πιαστεί από κάπου για να βουτήξει γενικά στη θάλασσα, όχι μόνο αυτή την ημέρα με το κύμα. Πλησιάζει καλοκαίρι και καμιά πρόνοια γι’αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους μας. Το λέει κι ο ίδιος με πόνο. Μιλά για τη Γερμανία και για το Ρήνο που βρέθηκε πέρσι εκεί και για τις δυνατότητες που έχουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μια φορά είχαμε βρεθεί κι εμείς στο Ματαρό, ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Βαρκελώνη. Ακόμη κι εκεί υπήρχαν ολοκαίνουργες ειδικές ράμπες. Και να είχαμε εδώ στην Ελλάδα, μπορεί να τις μεταχειριζόμαστε ως σκάλες για να βουτήξουμε.
Η Ντίνα της ΛΑΕ
Στο μαγαζί «Μελένιο» εκεί στη γωνίτσα στα Σύβοτα ο Φώτης μοιράζει… παγωτά για την Ευρωβουλευτίνα του. Η κόρη του η Κωνσταντίνα Σωτηριάδη εκτίθεται για πρώτη φορά με τη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη και υπόσχεται όχι τα γλυκά του πατέρα και της μάνας της στο μαγαζί τους, μα πάταξη της ανεργίας για όλους τους νέους της ηλικίας της. Πολλά από αυτά τα παιδιά, να μην το κρύψουμε, βάζουν υποψηφιότητα, μπας και καταφέρουν να αλλάξει κάτι θεαματικά στη ζωή τους. Η Ντίνα δεν το έχει ανάγκη, φροντίζει για τους άλλους.
