Δε θα σταθώ στο πώς πρέπει να αποκαλούνται οι επήλυδες, ούτε αν δικαιούνται και ποιοι άσυλο, ούτε αν οι αντιδράσεις των εγχώριων είναι αποδεκτές ή απαράδεκτες και αντίθετες με το ανθρωπιστικό ιδεώδες ή όχι.
Θα ήθελα να σταθώ στη συμπεριφορά και στη στάση ζωής αυτών των λίγων, που φιλοξενούνται σε νοικιασμένα σπίτια, με πλήρη καινούργια οικοσκευή, με δωρεάν παροχή υγείας και παιδείας, θέρμανσης, ηλεκτρισμού, ύδρευσης, ρούχων, σχολικών ειδών, τροφίμων και άλλων πολλών.
Συνειρμικά η σκέψη μου πηγαίνει στα εκατομμύρια των Ελλήνων μεταναστών, που αποβιβάζονταν στο Elis Island της Νέας Υόρκης ή στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου ή στο λιμάνι του Σίδνεϊ. Έπεφταν με τα μούτρα στη δουλειά, πλήρωναν ακριβά ενοίκια σε μουχλιασμένα και ανήλιαγα υπόγεια, πιθανόν να αντιμετώπιζαν ποικίλα ρατσιστικά σχόλια, πλήρωναν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, φρόντιζαν για όλα μόνοι τους αλλά προσαρμόζονταν αμέσως στο νέο τόπο, σέβονταν τους νόμους και τις συνήθειες και το πολύ σε μια γενιά ένιωθαν πολίτες του κράτους, προσφέροντας με κάθε τρόπο υπηρεσίες σ’ αυτό.
Δεν έχω καμία απαίτηση από τους νεοφερμένους ούτε να εργάζονται αμισθί, ούτε να μας κάνουν τεμενάδες για ό,τι τους προσφέρεται. Θα με κατηγορούσαν αμέσως ως αποικιοκράτη ή ρατσιστή. Και ειλικρινά, μακριά από μένα τέτοιοι χαρακτηρισμοί σε εποχές φασιστικές όπως η σημερινή, στην οποία επελαύνει η άγρια πολιτική ορθότητα και ο τιμωρητικός δικαιωματισμός.
Μου κάνει εντύπωση όμως, όλα αυτά τα χρόνια, πως όλοι αυτοί οι επήλυδες δεν προέβησαν σε καμία ένδειξη ευγνωμοσύνης και προσπάθεια έναρξης ένταξης από τη μεριά τους στις χώρες υποδοχής, όταν έθεσαν τη ζωή τους σε κίνδυνο, προκειμένου να φτάσουν σ’ αυτές. Οι ευκαιρίες πολλές: συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις των εγχώριων για την προστασία του περιβάλλοντος, για την καθαριότητα, παροχή εθελοντικής εργασίας στην υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας σε φυσικές καταστροφές, εθελοντική αιμοδοσία, που τόσο την έχει ανάγκη η χώρα μας και πολλά άλλα. Αλήθεια, γιατί κανείς από αυτούς δεν έκανε κάτι απλό και απτό; Να βοηθήσει έναν Έλληνα συνάνθρωπό του; Να προσπαθήσει να βρει μία δουλειά του ποδαριού; Να προσφέρει τις γνώσεις του ή τις υπηρεσίες του σε κάποιο,ν που τις έχει ανάγκη; Ποιος θα τις αρνιόταν και ποιος δε θα το επικροτούσε;
Χαζεύω λοιπόν από το παράθυρο του γραφείου μου, απέναντι από το Public, τους γαμπρούς του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, του Μπαγκλαντές, με κόμμωση υπερμοντέρνα, με μοδάτα ρούχα και αξεσουάρ κινητής τηλεφωνίας να ακούν από τα ακουστικά του κινητού τους μουσική και να απολαμβάνουν μακαρίως έναν παρατεταμένο μήνα του μέλιτος εις την Ευρώπη.
