Στο μέσο της απόστασης Συβότων (Μούρτου) –Πλαταριάς του δήμου Ηγουμενίτσας, όπου το εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, ξεκινά δρόμος, μισός ασφαλτοστρωμένος σήμερα, που καταλήγει στην κορυφή του βουνού και στον παλιό οικισμό του Βραχωνά. Υπάρχει και άλλος δρόμος από την ανατολική πλευρά του βουνού, ο οποίος οδηγεί στον οικισμό. Ο Βραχωνάς αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα με 60 περίπου σπίτια και στην απογραφή του 1929 αριθμούσε 352 κατοίκους. Ο Αραβαντινός στο βιβλίο «Χορογραφία της Ηπείρου» αναφέρει ότι το 1853 υπήρχαν 30 οικογένειες. Δυτικά του χωριού υπάρχουν ερείπια μικρής ακρόπολης προϊστορικών χρόνων. Το χωριό εγκαταλείφθηκε με τον χρόνο και οι κάτοικοι συγχωνεύθηκαν με τους κατοίκους των Συβότων κοντά στη θάλασσα. Σήμερα αποτελεί αναγνωρισμένο παραδοσιακό παλιό οικισμό με πανοραμική θέα στο Ιόνιο Κέρκυρα –Παξούς ακόμη και Λευκάδα με καθαρή ατμόσφαιρα. Τα ερειπωμένα σήμερα, εκτός από ένα κατοικήσιμο, σπίτια δίπατα κτισμένα με παλιά αρχιτεκτονική που παραπέμπει στο Βυζάντιο, βρίσκονται την πεδινή επιφάνεια σε έκταση περίπου μισού τετραγωνικού χιλιομέτρου, όπου τα παλιά πηγάδια και γενικά τα αχνάρια της παλιάς αίγλης του οικισμού έχουν ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον σε συνδυασμό κυρίως με την ομορφιά του τοπίου και τη θέα στο Ιόνιο πέλαγος. Πριν μερικά χρόνια, όταν υπουργός Εσωτερικών ήταν ο Θεσπρωτός Αλέκος Παπαδόπουλος, υπήρξε η σκέψη αξιοποίησης της περιοχής με πρόβλεψη ακόμη και κατασκευής εκεί μικρού αεροδρομίου συνεργαζόμενου με το αεροδρόμιο Κέρκυρας.
Δυστυχώς σήμερα ολόκληρη η περιοχή είναι αναξιοποίητη και, παρά τις προσπάθειες νέων ανθρώπων που επιθυμούν να επενδύσουν στην περιοχή, η γραφειοκρατία κυριαρχεί και αφήνει την περιοχή στην πολύχρονη εγκατάλειψή της. Επίκεινται και προτείνονται από φιλόδοξους νέους ανθρώπους: Επιχειρήσεις αγροτοτουρισμού στα ευρωπαϊκά μοντέλα, αθλοπαιδιών καφέ και εστίασης συνυφασμένες και με σεβασμό στο συγκεκριμένο περιβάλλον, άθληση ιππασίας, πεζοπορίας, παιδικών ενασχολήσεων κ.ά. Μόνο μια… χαβούζα έγινε πριν από χρόνια κοντά στον δρόμο και παραμένει εκεί σε πείσμα της τουριστικής ανάπτυξης για την οποία όλοι κόβονται, αλλά μένουν στα λόγια. Όσοι τόλμησαν να ζητήσουν τη συμπαράσταση της Πολιτείας βρήκαν μπροστά τους το «τέρας» της γραφειοκρατίας. «Ακούσατε –ακούσατε», όπως προφανώς θα έλεγε ο παλιός τελάλης στον παλιό οικισμό του Βραχωνά: Ο ήδη υπάρχον μισο – ασφαλτοτρωμένος δρόμος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δρόμος πρόσβασης σε τουριστικές ή κάθε άλλους είδους κατασκευές, γιατί δεν είναι –λέει- αναγνωρισμένος επίσημα! Έτσι σταματούν κάθε είδους δραστηριότητες, γιατί δεν εκδίδονται οικοδομικές άδειες και ας συντρέχουν όλες οι άλλες προϋποθέσεις. Σημειωτέον ότι έχουν επιτραπεί κατασκευές από εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, χωρίς να τις σταματήσει ο μη αναγνωρισμένος δρόμος. Για να αναγνωρισθεί ο δρόμος, απαιτείται η έκδοση προεδρικού διατάγματος, δημοσίευση στο ΦΕΚ κ.λπ.
Ποιος μπορεί να ξεκινήσει και να τελειώσει αυτή τη διαδικασία; Ασφαλώς όχι ένας απλός πολίτης. Τον λόγο έχει λοιπόν η Πολιτεία, η οποία μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τους σκοπέλους της γραφειοκρατίας, αφού έτσι κι αλλιώς δημιούργημά της είναι. Αρμόδιος να δώσει λύσεις στο πρόβλημα πρέπει να είναι ο περιφερειάρχης Ηπείρου, οποίος θα συντάξει και θα προωθήσει το σχετικό προεδρικό διάταγμα. Ο κ. Καχριμάνης έχει δώσει δείγματα γραφής στην επίλυση πρακτικών προβλημάτων, τα οποία εμποδίζουν την ανάπτυξη μιας περιοχής, ιδιαίτερα τεχνικά προβλήματα (οδός Νιάρχου). Καλείται και εδώ να λάβει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες. Η Θεσπρωτία έχει σε αυτόν τον τομέα απόλυτη ανάγκη, γιατί δεν διακρίνεται για την αναπτυξιακή της πορεία, όπου χωλαίνει φανερά. Η θλιβερή πρωτιά της φτωχότερης περιοχής της Ευρώπης καιρός είναι να πάψει να τη στιγματίζει. Έχει τα φόντα να τα καταφέρει, στοιχειώδη βοήθεια χρειάζεται.
