Τον Νοέμβριο 1973 ο Δ. Ιωαννίδης ανέτρεψε τον Γ. Παπαδόπουλο. «Πρωθυπουργός» της νέας χουντικής κυβέρνησης διορίστηκε ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, ο οποίος, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, είχε πλούσιο ακαδημαϊκό βιογραφικό: Μετά το πτυχίο Νομικής στην Αθήνα, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου είχε λάβει πρώτα «ειδικό δίπλωμα Συγκριτικού Δικαίου» από το πανεπιστήμιο του Σικάγου, κατόπιν «πτυχίο Οικονομικών Επιστημών» από το πανεπιστήμιο South Side (όπου παρέμεινε «διδάσκων για πολλά χρόνια») και τέλος «διδακτορικό δίπλωμα στο ινστιτούτο Ναυτικού Δικαίου».
Όταν ανακοινώθηκε ο διορισμός του στη θέση του πρωθυπουργού, η ημερήσια Chicago Daily News δημοσίευσε έρευνα από τις σχολές, που είχε «φοιτήσει». Αποκάλυψε: δεν είχε λάβει κανένα πτυχίο από πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, στο Σικάγο ή αλλού. Ειδικά διδακτορικό από το «Ινστιτούτο Ναυτικού Δικαίου» ήταν αδύνατο να έχει αποκτήσει, καθότι το ίδρυμα δεν υφίστατο. Ούτε -φυσικά- δίδαξε ποτέ σε πανεπιστήμιο. Την ίδια περίοδο αντίθετα είχε εργαστεί ως ταμίας σε εστιατόριο του Σικάγου. Σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη, τον οποίο η εφημερίδα είχε εντοπίσει, έχασε τη δουλειά του, γιατί δεν μπορούσε να κρατήσει το βιβλίο εσόδων εξόδων.
Δεν είναι εκπληκτικό λοιπόν που ο Ανδρουτσόπουλος, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα το 1964, διορίστηκε… υπουργός Οικονομικών στην πρώτη χουντική κυβέρνηση; Στον ανασχηματισμό του 1971 έγινε υπουργός Εσωτερικών, πριν αναβαθμιστεί σε πρωθυπουργό το 1973. Υπηρέτησε δηλαδή σε κυβερνητικές θέσεις στο σύνολο της δικτατορίας (απουσίασε λίγους μήνες), ενώ συμμετείχε στις συσκέψεις που αποφασίστηκε το πραξικόπημα στην Κύπρο, έστω και ως μαριονέτα που πρόσφερε επίφαση «πολιτικής» νομιμοποίησης στο εγκληματικό ρεσάλτο των αξιωματικών. Παρόλα αυτά δεν δικάστηκε κατά τη Μεταπολίτευση, επειδή ο Άρειος Πάγος χαρακτήρισε το έγκλημα των διατελεσάντων υπουργών… στιγμιαίο. Στιγμιαία τα εφτά χρόνια χουντο-υπουργικού βίου! Δεν ρωτήθηκαν οι εξόριστοι πόσο «στιγμιαία» τους φάνηκε η εξορία τους.
Πολλά μπορεί να θυμηθεί κανείς από τη λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία του Ανδρουτσόπουλου, το πιο θλιβερό ωστόσο είναι η φράση του υφυπουργού των ΗΠΑ Σίσκο, όταν αναζητούσε κάποιον από την «κυβέρνηση» μετά την τουρκική εισβολή: «Τι κατασκεύασμα είναι αυτό; Έχει εξαφανιστεί». Αναπόφευκτο. Από ποιον είχαν εκλεγεί οι χουντο-υπουργοί, για να νιώθουν ότι οφείλουν να μείνουν στη θέση τους στη διάρκεια μιας κρίσης, επειδή θα του δώσουν λόγο;
Η μη-τιμωρία πάντως δεν έκανε τον Ανδρουτσόπουλο πιο ταπεινό. Κάθε άλλο: τον αποθράσυνε. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 άνοιξε ο «φάκελος της Κύπρου» και το ελληνικό κοινοβούλιο κάλεσε τα κύρια πρόσωπα του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου να καταθέσουν, μόλις δυο το αρνήθηκαν: ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Τόση ήταν η ευγνωμοσύνη του δεύτερου απέναντι στη Δημοκρατία, η οποία δεν τον έκλεισε ούτε μια μέρα φυλακή, τόσος ήταν και ο σεβασμός του απέναντι στα θύματα του πραξικοπήματος και της εισβολής.
Όσο για το πλαστό ακαδημαϊκό βιογραφικό: Δεν χρειάζεται πτυχίο ΑΕΙ για να υπηρετήσεις πρωθυπουργός, βουλευτής ή δήμαρχος. Ούτε καν ικανότητες, όπως έχει δείξει η ιστορία. Χρειάζεται όμως πολιτική νομιμοποίηση: εντολή του λαού. Είναι κατανοητό λοιπόν γιατί ορισμένοι πολιτικοί χωρίς αυτήν, μηδέποτε εκλεγμένοι οπουδήποτε, πιστεύουν ότι χρειάζεται να κατασκευάσουν πτυχία. Ο Ανδρουτσόπουλος, που αξιοποίησε τα ανύπαρκτα δικά του για να μαγέψει τους αμόρφωτους χουντικούς, δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Το διαπιστώσαμε.
