Η μη συμμετοχή του Θωμά Μπέγκα και της Τατιάνας Καλογιάννη στη διοίκηση του δήμου είναι η πρώτη αποτυχία του νέου δημάρχου. Προφανώς στις διαπραγματεύσεις υπάρχουν πάντα δύο πλευρές, και η ευθύνη βαραίνει όλους όσους δεν καταφέρνουν την επιτυχή κατάληξή τους. Και ο Μπέγκας και η Καλογιάννη έχουν ευθύνες για το ότι δεν θα συνδράμουν τον νέο δήμαρχο στο έργο του. O μεν πρώτος γιατί δεν ξεπέρασε ακόμη την ήττα του στις εκλογές, η δε Καλογιάννη γιατί προέβαλε υπερβολικές απαιτήσεις. Όμως, η αποτυχία θα βαρύνει εκείνον που κυβερνά, και όχι την αντιπολίτευση. Η διακυβέρνηση του δήμου θα στερηθεί τον Μπέγκα και την Καλογιάννη, και όχι τα αντιπολιτευτικά έδρανα. Πόσω μάλλον, όταν κανείς δεν έχει σήμερα την αίσθηση ότι ο δήμαρχος ξεπέρασε στις διαπραγματεύσεις το προεκλογικό κλίμα αντιπαράθεσης με την προηγούμενη δημοτική αρχή. Αντιθέτως, μέχρι και την τελευταία ανακοίνωση στη διάρκεια των συζητήσεων με τον Μπέγκα, φαινόταν ότι ο Ελισάφ ήταν θυμωμένος, και δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση να δώσει χώρο στον πρώην δήμαρχο.
Δυστυχώς για τον Ελισάφ, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα εξαιτίας της επιλογής του να συνεργαστεί τελικά με τον Νίκο Γκόντα. Η υποψηφιότητα του δημάρχου απέκτησε πανελλήνια εμβέλεια γιατί ο ίδιος, με το προφίλ του μετριοπαθή εκσυγχρονιστή εκπροσώπησε όσες και όσους αισθάνονται ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ο συνδυασμός του λαϊκισμού, του πελατειακού κράτους και της αισθητικής Ψωμιάδη. Η ευκολία με την οποία ο Ελισάφ κατέφυγε στη λύση Γκόντα, του οποίου η δημαρχία εκπροσωπεί όλα τα παραπάνω, αφήνει ξεκρέμαστους εκείνους που στήριξαν τον δήμαρχο με κριτήριο το προφίλ του. Αν ο Μπέγκας θα ήταν δήθεν κακός εταίρος «επειδή δεν έκανε τίποτε ως δήμαρχος», ο Γκόντας είναι άραγε καλός γιατί γκρέμισε το Ξενία, προσλάμβανε κόσμο με σελίδες Α4, και γέμιζε τις πλατείες με ανιστόρητες εθνικιστικές μινιατούρες; Αυτή τη δημοτική αρχή μπορεί να την υπερασπίζεται ο δήμαρχος, ενώ τη δημαρχία Μπέγκα όχι;
Ο Ελισάφ πιθανώς να επικαλεστεί τον Γκόντα ως λύση ανάγκης. Είναι το ίδιο, ανομολόγητο, επιχείρημα που χρησιμοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν έπρεπε να δικαιολογεί τον Καμμένο: οι άλλοι ήταν δήθεν χειρότερη επιλογή. Ο δήμαρχος μπορεί επίσης να διακατέχεται από την ίδια λανθάνουσα αυτοπεποίθηση που διέκρινε τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Καμμένος παρουσιαζόταν ως παράπλευρη απώλεια μπροστά στην προσωπική εμβέλεια του πρώην πρωθυπουργού και το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Στην πραγματικότητα, και η εμβέλεια και το πολιτικό επιχείρημα δοκιμάζονται στην καθημερινότητά ενός πολιτικού. Η σύμπραξη του Ελισάφ με τον Γκόντα είναι το πρώτο μεγάλο χτύπημα στο προεκλογικό πλεονέκτημα του δημάρχου, δυστυχώς μάλιστα, πριν καν ξεκινήσει τη δική του καθημερινότητα στο δημαρχείο. Το ευτύχημα για τον Ελισάφ είναι ότι υπάρχει χρόνος και οι πολιτικοί συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν. Ο δήμαρχος, όμως, θα πρέπει να το επιδιώξει. Αλλιώς θα χρεωθεί τον Γκόντα με τον ίδιο τρόπο που η αριστερά χρεώθηκε τον Καμμένο.
