Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε ή μάλλον αλλάζουμε, όταν αναγκαστούμε και μάλιστα αφού προβάλουμε πολλή και σθεναρή αντίσταση. Όπως όλοι μας θα έχουμε αντιληφθεί, υπάρχουν συγκεκριμένα «στέκια» στην πόλη, όπου μας αρέσει να απορρίπτουμε ογκώδη αντικείμενα τα οποία δεν χρειαζόμαστε πια. Δεν έχουμε κάνει κάποια συμφωνία με αρμόδια αρχή, αλλά έχουμε σιωπηλά συναινέσει στην ύπαρξή τους. Ένα απ’ αυτά τα σημεία είναι και οι κάδοι έξω από το Λαογραφικό Μουσείο στη Μιχαήλ Αγγέλου, στην αρχή των σκαλιών της Δοσίου. Προχθές το βράδυ δυο στρώματα έκαναν εκεί την εμφάνισή τους, ένα ζευγάρι πάλευε να περάσει με το μωρό τους στο καροτσάκι. Αυτή η εικόνα, που παρέμεινε και την άλλη μέρα το πρωί, μόνο πολιτισμό δεν μαρτυρά, δίπλα μάλιστα από ένα μουσείο που επισκέπτονται τουρίστες, αλλά και κάτοικοι της πόλης, συχνά ολόκληρες τάξεις σχολείων. Στην ίδια ευθεία και στο τέλος των σκαλιών, έξω ακριβώς από την παιδική χαρά της Πουτέτση, είναι ένα άλλο σημείο-αποδέκτης ογκωδών αντικειμένων. Παιδιά, χρόνια τώρα, ασκούνται να αντικρίζουν αυτή την εικόνα και έτσι μαθαίνουν ότι είναι μάλλον φυσιολογική τόσο συχνά που επαναλαμβάνεται. Μετά θα απορούμε γιατί πετάνε κάτω το περιτύλιγμα από τη σοκολάτα που τρώνε ή γιατί μεγάλωσαν και πετάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν.
Τι πρέπει να γίνει
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να περιμένουμε άλλο να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες και να πάψουν να ρίχνουν ό,τι τους κατέβει όπου τους βολεύει. Θα ήταν, όμως, μια λύση αν ο δήμος Ιωαννιτών υποδείκνυε (ξανά και ξανά) τρία-τέσσερα σημεία μέσα στην πόλη (για να διευκολύνονται και όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να πάνε μακριά), έχοντας προηγούμενα διαμορφώσει τον χώρο και εξασφαλίζοντας βέβαια αφενός ότι δεν θα εμποδίζει η απόρριψη μεγάλων αντικειμένων την ελεύθερη διέλευση πεζών και αναπήρων, αφετέρου ότι η αποκομιδή τους θα γίνεται τακτικά.
Αν δεν γίνει αυτό, θα συνεχίσουμε να συναντάμε στο κέντρο της πόλης πεταμένα στρώματα, λεκάνες τουαλέτας, καναπέδες, καρέκλες γραφείου, μεγάλα ξεραμένα κλαδιά κ.λπ. (όλα αυτά δεν τα επινοούμε –αντίθετα τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά και στα δύο σημεία που αναφέραμε) και να συνηθίζουμε εικόνες που θα έπρεπε να μας απωθούν.
