Η φράση: «γράψτε κάτι για τα σκουπίδια, που κοντεύουν να μας πνίξουν, στον τάδε δρόμο» είναι μακράν η συνηθέστερη, που ακούμε στην άλλη άκρη της γραμμής ή διαβάζουμε σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της εφημερίδας. Επαναλαμβάνουμε: εδώ και χρόνια.
Η βρώμικη πόλη δεν είναι μια χθεσινή υπόθεση. Από τους κάδους, που κάποτε δεν είχαν καπάκια ή καθαρίζονταν μία στο (πολύ) τόσο, μέχρι τους καθαριστές και καθαρίστριες των πεζοδρόμων, που περνούσαν σέρνοντας πίσω τους μια σκούπα και άφηναν τους ιδιοκτήτες καταστημάτων να καθαρίζουν τον δρόμο έξω από τα μαγαζιά τους. Από τους υπόγειους κάδους, που γέμιζαν πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα ο κύριος όγκος απορριμμάτων να μένει απ’ έξω, μέχρι τους θυμωμένους αντιδημάρχους, που έπαιρναν τις σακούλες σκουπιδιών όσων αμέλησαν να τις απορρίψουν εντός των κάδων, και τις άδειαζαν στα μαγαζιά τους.
Οι αριθμοί, που το προχθεσινό ρεπορτάζ του Η.Α. ανέδειξε, είναι απελπιστικοί. Πριν από έναν μήνα ζητούσαμε την κατανόηση των δημοτών, γιατί καθυστερούσε η πρόσληψη των 47 εργαζομένων στην καθαριότητα, την υποδεχτήκαμε εν τέλει μετά βαΐων και κλάδων, αλλά βρεθήκαμε με τρεις επιπλέον όλους κι όλους, για να στελεχώσουν τα πληρώματα σε απορριμματοφόρα. Οι υπόλοιποι; Αργούν να φανούν, ήδη εργάζονται, είναι εδώ, εκεί, παραπέρα, αλλά όχι στο πόστο τους. Δώρον άδωρον. Χρειάζονται περισσότεροι, χρειάζονται και απορριμματοφόρα. Αλλά, δεν θέλουμε να αναθέσουμε σε ιδιωτική εταιρεία την αποκομιδή των απορριμμάτων γειτονικών δημοτικών ενοτήτων, προκειμένου τα διαθέσιμα πληρώματα και απορριμματοφόρα να καθαρίζουν τη δημοτική ενότητα Ιωαννίνων. Όχι. Περιμένουμε λύση από το χρεοκοπημένο –και δεμένο χειροπόδαρα- κράτος. Ξέρουμε ασφαλώς (σχεδόν) όλοι ότι το σκουπίδι δεν αποτελεί δημόσιο αγαθό, άρα ο κύριος λόγος, που ζητάμε πάλι να πληρώσει μισθούς το κράτος, είναι γιατί μόνο εκείνο μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα και μονιμότητα της εργασίας, ακόμη κι αν οι εργαζόμενοι δουλεύουν τις μισές από τις προβλεπόμενες ώρες. Κατά τ’ άλλα, ούτε αποδοτικότερο είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να είναι ως προς την υπηρεσία, που θα παράσχει στον πολίτη (αντιθέτως), ούτε έχει πια χρήμα για να το διαθέσει σε νέες προσλήψεις (δέκα χρόνια κι ακόμη δεν λέμε να το πάρουμε απόφαση, γιατί –βλέπετε- οι προσλήψεις στο δημόσιο είναι το εθνικό μας τοτέμ). Προτείνουμε να πιέσουμε την κεντρική διοίκηση να προσλάβει κι άλλους εργαζόμενους στην καθαριότητα του δήμου. Εδώ δεν το έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, που παραδοσιακά αγαπούσε να προσλαμβάνει κόσμο, θα το κάνει η νυν, που ό,τι βλέπει από μακριά το σημαδεύει για να το ιδιωτικοποιήσει; Θα τρελαθούμε.
Πιο απελπιστικό ακόμα ήταν το δημοτικό συμβούλιο της περασμένης Τετάρτης, που δεν κατάφερε να βρει καμία λύση στο μεγάλο πρόβλημα. Θεωρίες, παρόλες, αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, και θυμός, πολύς θυμός με έναν μόνο αποδέκτη: τον δημότη. Και πού καταλήγουμε; Στα ίδια. Οι κάδοι πάλι αύριο θα είναι υπερχειλισμένοι, οι πλανόδιοι θα ανακατεύουν τα σκουπίδια να βρουν κανά αντικείμενο αξίας, τα απορριμματοφόρα θα μπαίνουν με την όπισθεν στην Τζαβέλλα από την 28ης Οκτωβρίου (κι άμα τους πείτε και τίποτε, θα σας απαντήσουν κοφτά: εγώ επιτρέπεται να το κάνω), εσείς θα στέλνετε φωτογραφίες από τη γειτονιά σας ζητώντας να γράψουμε κάτι, εμείς θα τις δημοσιεύουμε με τη σχετική καταγγελτική λεζάντα, όλοι μαζί θα τα βάζουμε με το κράτος (που, ωστόσο –είπαμε- το προτιμάμε από τον ιδιώτη) και θα κλαίμε τα λεφτά μας, που πετάμε σε δημοτικά τέλη, αλλά αξιόλογες δημοτικές υπηρεσίες δεν λαμβάνουμε. Και η ζωή θα συνεχίζεται δίπλα ή και μέσα στα σκουπίδια. Αλλά, ευτυχώς πετύχαμε καίριο πλήγμα στη νέα δημοτική αρχή, δεν ξεπουληθήκαμε στον ιδιώτη, βρέθηκε και το χαμένο δίκιο του εργάτη (αλλά όχι του δημότη) και έτσι πάλι τίποτε δεν θα αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο, που προτιμά να ζει μέσα στις ακαθαρσίες του μέχρι να του βγει η ψυχή, παρά –προς θεού- να επιτρέψει νωρίτερα να του βγει το χούι.
