Tόπος των εκπληρωμένων και ανεκπλήρωτων ονείρων. Μ΄ αυτή τη φράση περιέγραψε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Μπακόλας το θέατρο της πόλης, που εδώ και 40 χρόνια ανεβάζει παραστάσεις και διδάσκει πολιτισμό και ήθος, στη γιορτινή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το βράδυ στο Καμπέρειο. Με όσα έχει και δεν έχει, με πατέντες και λεωφορεία να αγκομαχούν στην ανηφόρα των απομακρυσμένων χωριών ή να γίνονται αυτοσχέδιες σκηνές θεάτρου, με τους ανθρώπους του που το αγάπησαν και το υπηρέτησαν με θυσίες και αυταπάρνηση, κατάφερε κι έφτιαξε -κι ακόμη φτιάχνει- δουλειές που οι περισσότεροι από μας έχουν συνδέσει με αναμνήσεις παιδικές ή και ενήλικες. Γιατί το δημοτικό θέατρο της πόλης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, οι παραστάσεις του μια πολύτιμη παρακαταθήκη και οι ιστορίες, που τόσο παραστατικά και πλούσια αφηγούνται όσοι είχαν την τύχη να ανεβούν στη σκηνή του ή να τη φωτίσουν και να τη στολίσουν, ολόκληρα κεφάλαια από ένα πολυσέλιδο βιβλίο που κάποτε πρέπει να γραφτεί γι’ αυτό. Πρωτίστως για να μην χαθούν όλες αυτές οι μαρτυρίες στη λήθη και οι επόμενες γενιές δεν μάθουν ποτέ την ιστορία του και τους ανθρώπους του πάνω από τη σκηνή ή γύρω απ’ αυτή.
Η εκδήλωση για τα 40 χρόνια ζωής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων ήταν μια μεγάλη, φωτεινή γιορτή και όσοι (λίγοι) βρεθήκαμε εκεί το Σάββατο το βράδυ φύγαμε γεμάτοι θέατρο, εικόνες, πληροφορίες που δεν γνωρίζαμε από μια βραδιά καθαρά βιωματική, με έναν σωρό κόσμο να κάθεται για λίγο στον λευκό καναπέ της σκηνής και να αφηγείται ευτράπελα επεισόδια, παραλειπόμενα από ιστορικές παραστάσεις και συνεργασίες, μια ολόκληρη ζωή συμπυκνωμένη στα λίγα λεπτά που αντιστοιχούσαν στον καθένα από τους κοντά 30 ανθρώπους που συνεργάστηκαν περισσότερο ή λιγότερο με το δημοτικό θέατρο της πόλης. Κι όσοι δεν μπορούσαν να είναι εκεί τω σώματι, ήταν ψυχή μέσω video wall, στέλνοντας τις ευχές τους για τόσα κι άλλα τόσα χρόνια ζωής. Είναι αδύνατον στον περιορισμένο χώρο μιας εφημερίδας ή μιας ιστοσελίδας να περιγραφούν όλες αυτές οι ιστορίες –συγκινητικές, αστείες, νοσταλγικές- που αφηγήθηκαν ο Νίκος, ο Μιχάλης, η Μαρία, ο Δημήτρης, η Γιολάντα, ο Βασίλης, o Φίλιππος, ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Αθηνά, η Όλγα, ο Τάκης, η Μίνα, ο Πέτρος, η Αφροδίτη και πολύ δύσκολο να μεταφέρουμε το κλίμα από μια τόσο ζεστή και ανθρώπινη αντάμωση.
Είναι κρίμα που σ’ αυτή την εκδήλωση ήμασταν τόσο λίγοι. Αναρωτιόμασταν μετά τι έφταιξε. Το τριήμερο; Η άλλη μεγάλη εκδήλωση που είχε την ίδια μέρα στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Ιωαννιτών; Οι προσωπικές προσκλήσεις ή τα τηλεφωνήματα που δεν έγιναν; Οι λίγοι άνθρωποι που ούτως ή άλλως, σε κάθε θεατρική παραγωγή, με ή χωρίς διαπιστευτήρια, είμαστε πάντα εκεί; Η δικαιολογία που λέμε στον εαυτό μας ότι θα πάει κάποιος άλλος, ποιος θα δει ότι λείπουμε; Τα πείσματα; Τα γινάτια; Ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι πως όσοι έλειψαν, έχασαν μια μοναδική ευκαιρία να δουν σχεδόν όλους τους ανθρώπους του θεάτρου να είναι εκεί, μια παρέα. Ήταν τρεις ώρες απολαυστικές, μια σπάνια συγκυρία για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι πιο παλιοί. Γιατί όσοι αγαπάμε σήμερα το θέατρο, το αγαπήσαμε από παιδιά. Έχουμε κρεμαστεί στον εξώστη του Καμπέρειου να κοιτάμε μαγεμένοι τα σκηνικά από κάτω, έχουμε κατέβει στα καμαρίνια του, έχουμε κρυφτεί στις κουΐντες του, έχουμε φτιάξει με τα χρόνια βίωμα, που έγινε μεράκι, κι ας μην μπορούμε όλοι να ανεβούμε στη σκηνή του να παίξουμε.
Θα κλείσουμε με μια άλλη μεγάλη κουβέντα που είπε στο τέλος της εκδήλωσης η Αφροδίτη Αθανασιάδου αυτή τη φορά, το νέο αίμα του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. «Εγώ όταν τελείωσα τη σχολή, πίστευα ότι δεν θα γίνω ποτέ ηθοποιός, δεν θα παίξω ποτέ στο θέατρο. Και το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων μου έδωσε δυο φορές αυτή την ευκαιρία».
Στην εκδήλωση αυτή δεν χρειαζόταν να είμαστε εκεί μόνο για τα πρόσωπα, αρκούσε η έγνοια μας για το δημοτικό μας θέατρο, που όλα τα χρόνια τόσα και τόσα έχει προσφέρει σε όλους μας. Του χρωστούσαμε μια τόσο μικρή ανταπόδοση. Ούτε αυτή δεν μπορέσαμε. Κρίμα.
