Από αυτή τη στήλη έχουμε εκφράσει αρκετές φορές τα παράπονά μας για πράξεις και συμπεριφορές, που λαμβάνουν χώρα στην πόλη μας και κάθε άλλο παρά υπερήφανους μας κάνουν ως Γιαννιώτες. Σήμερα, όμως, θα αναφερθούμε σε κάτι, που μπορεί να μας δικαιολογεί αισθήματα υπερηφάνειας. Κι αυτό είναι ότι εδώ και πάνω από έναν αιώνα, η πόλη μας κάθε Νοέμβρη δεν έπαψε ποτέ να τιμά έναν σπουδαίο Έλληνα. Τον πατριώτη, τον ποιητή, τον θερμό υποστηρικτή της απλής γλώσσας του λαού, τον βουλευτή, τον ήρωα Λορέντζο Μαβίλη.
Τον άνθρωπο, που άφησε τα ζεστά έδρανα της Βουλής, για να’ρθει να αγωνιστεί για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και να πέσει μαχόμενος στον Δρίσκο στις 28 Νοεμβρίου 1912. Κι είναι δικαίωμά μας να συγκρίνουμε εκείνον τον πολιτικό με κάποιους, που σήμερα προκλητικά ευτελίζουν τον θεσμό, διεκδικώντας π.χ. τη βουλευτική τους ασυλία ακόμη και για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Οι αρχές του τόπου θα τιμήσουν και φέτος, όπως αρμόζει, τη μνήμη του ποιητή. Εμείς απλά θα παραθέσουμε ένα μικρό τμήμα από την ιστορική ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων, παρμένη από τα στενογραφημένα πρακτικά των συνεδριάσεων του Εθνικού Κοινοβουλίου.
Ήταν στη συνεδρίαση της 26ης Φεβρουαρίου 1911 της βουλής με θέμα «Το γλωσσικό ζήτημα». Συγκεκριμένα, άκρως συντηρητικοί κύκλοι, υπέρμαχοι του καθαρευουσιανισμού, ξεσηκωμένοι από τον λαό, είχαν προτείνει την εισαγωγή στο Σύνταγμα της χώρας άρθρων, με στόχο την «περιφρούρηση της κινδυνεύουσας γλώσσας της Εκκλησίας αφενός και της Πολιτείας αφετέρου».
Ο ποιητής και πολιτικός, αφού υποστήριξε ότι η πρόταση αυτή θα μπορούσε να απορριφθεί ως απαράδεκτη δι’ ανατάσεως της χειρός, δήλωσε αμέσως: «θεωρώ χρέος τιμής να δηλώσω από του βήματος τούτου προς το οποίο ατενίζει ο ελληνισμός ολόκληρος, και είμαι ευτυχής που δύναμαι να το πράξω, ότι είμαι δημοτικιστής».
Και στη συνέχεια, σ’ ένα απόσπασμα της μακράς ομιλίας του να υποστηρίζει αυτό που έμεινε στην ιστορία: «Η πρόταση είναι αναξιοπρεπής όχι μόνο για το ανελεύθερο, αλλά διότι σε τούτη τη συνεδρία, ένεκα αυτής της πρότασης, χαρακτηρίζεται ατιμωρητί η γλώσσα, την οποίαν ομιλεί ο ελληνισμός ολόκληρος απ’ άκρον σ’ άκρον, από την Κέρκυρα ως τον Καύκασο, ως χυδαία. Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι και υπάρχουν πολλοί χυδαίοι άνθρωποι, ομιλούντες την καθαρεύουσα»!
Στη μνήμη του, δημοσιεύουμε για μια ακόμη φορά, όπως και στο παρελθόν, αντίγραφο από το χειρόγραφο με το υπέροχο σονέτο «Ελιά» του ποιητή. Το πρωτότυπο βρίσκεται στα χέρια κερκυραίου πολίτη, που μας το είχε στείλει στο παρελθόν.
