Αν ρωτούσα ίσως η απάντηση να ήταν αποκαρδιωτική, ίσως να και να μην υπήρχε λόγος να τραβήξω τη φωτογραφία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για ένα ογκώδες σκουπίδι που κάποιος το παράτησε και πως γρήγορα θα πρέπει να πάει για παλιοσίδερα, να διαλυθεί και κομμάτι-κομμάτι να σκορπιστεί. Είτε στην ανακύκλωση, είτε για ανταλλακτικά.
Ένα λεωφορείο που, μετά από εκατομμύρια χιλιόμετρα, αναπαύεται. Σε ένα ησυχαστήριο μέσα στο κάστρο, που σε λίγο καιρό θα ανθίσει. Τα αντικείμενα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του «είναι» μας, της ζωής μας. Μας έχουν καθορίσει πορείες, μας έχουν γεννήσει συναισθήματα και μας τα κρατούν ζωντανά. Κουβαλούν τις ιστορίες, τις ανάσες, τους φόβους, τις εικόνες μια ζωής. Τα κατέχουμε και μας κατέχουν. Γερνούν μαζί μας. Μια ματιά να τους ρίξουμε και πλημμυρίζουμε από αναμνήσεις.
Ένα λεωφορείο σε ένα οικόπεδο μέσα στο κάστρο, ησυχάζει, παρέα με τον πλούτο της δικής του ζωής. Αντιστρέφονται οι ρόλοι. Τα χιλιάδες πρόσωπα, τα τραγούδια, τα γέλια, τα κλάματα, οι τόποι, είναι οι δικές του αναμνήσεις. Τι να πρωτοκοιτάξει στο «μέσα» του.
