«Το τζαμί της Καλούτσιανης είναι ένα μίασμα της βαρβαρότητας ημών των ιδίων, μια ντροπή για την περιοχή». Με αυτά τα λόγια με καληνύχτισε παλιός γείτονας χθες. Και δεν έχει καθόλου άδικο. Κοιτούσα το κτίριο, που στεγάζει το παλιό τζαμί, και πραγματικά ντρεπόμουν για την κατάντια του. Δεν είναι ότι το έχουν παρατήσει στην τύχη του (όποιο κι αν είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς), δεν είναι ότι ο καθένας πηγαίνει και το βρωμίζει με κάθε τρόπο, είναι ότι παραμένει εγκαταλελειμμένο ένα ιστορικό μνημείο της πόλης. Κι όπως πολύ σωστά μας έλεγε ο συμπολίτης, με αυτή τη στάση μας δείχνουμε μια απαξίωση του ιστορικού μας πλούτου, χώρια που υπάρχει απουσία πολιτικής για τη συνολική και εις βάθος θεώρηση του θέματος. Με το καθεστώς της αδράνειας που επικρατεί και με το σκεπτικό ότι όσο πάει θα χειροτερεύει η κατάστασή του έτσι ασυντήρητο που παραμένει, πολύ σύντομα θα γίνουμε μάρτυρες και της κατάρρευσής του. Αν συντηρηθεί το ιστορικό αυτό οίκημα, θα αλλάξει και η εικόνα όχι μόνο της περιοχής, αλλά και συνολικά της πόλης.
Σύρος, Αθήνα, Τσερίτσανα
Η Χριστίνα Πουλίδου είναι η δημοσιογράφος, που εκτιμούσα πάντα πάρα πολύ για τη συνέπειά της, την εγκυρότητα του ρεπορτάζ της, αλλά και για τη ζωντάνια και την επαναστατικότητά της. Ενώ σπούδασε δικηγόρος, κωπηλάτησε όλα τα χρόνια σε ήρεμες θάλασσες, αλλά και σε επικίνδυνα περάσματα στο πολιτικό και διπλωματικό ρεπορτάζ. Σήμερα, πολύ συχνά προτιμά να «κωπηλατεί» στα κύματα της αγαπημένης της Σύρου, παρέα με τις άπειρες ομορφιές των χωριών, με την αρχοντιά της Ερμούπολης, αλλά και με την τελευταία αγάπη της, τη συγγραφή. Υπήρξε κάποτε η συγκάτοικός μου σε δημοσιογραφικές αποστολές, κι αφού τη γνώρισα καλύτερα, τη θαύμαζα και τη θαυμάζω απεριόριστα. Την αγαπώ και για τον προφανή λόγο: Γιατί αγαπά την Σύρο τόσο, όσο εγώ και λίγο παραπάνω. Καθόλου δεν επαίρεται για ό,τι έχει καταφέρει στην καριέρα της στη δημοσιογραφία, ούτε για τον παππού της τον πρώτο έλληνα σπουδαίο φωτορεπόρτερ Πέτρο Πουλίδη, που κατάγεται από τα Τσερίτσανα της Λάκας Σουλίου. Κι αφού διάβασα το πρώτο της βιβλίο «Άνω Κάτω» με τη Μαρουλίνα, τον κυρ Μάρκο και την Ερμιόνη, δεν μου μένει άλλο, παρά να διαβάσω το ιστορικό μυθιστόρημά της «Πέρα Δώθε», που αφορά τη Σύρο, όπως και το πρώτο.
Εξακολουθούν και παραμένουν
Σε μια από τις νησίδες με τα γνωστά γεωμετρικά σχήματα στα πλακάκια επί της οδού ΚΑ Φεβρουαρίου, η οποία είναι γεμάτη από γλάστρες, σκουπίδια, ένα τραπέζι επάνω στο οποίο βρίσκεται μια ψηστιέρα, τίποτα δεν άλλαξε από τότε που το γράψαμε για πρώτη φορά . Όλα παραμένουν επί τόπου, με το τραπέζι να έχει μετακινηθεί λιγάκι για τις ανάγκες -προφανώς- μπάρμπεκιου, που οργανώθηκε έτσι κάπως πρόχειρα -στο πόδι που λένε- για τον Δεκαπενταύγουστο. Τελικά σ’ αυτή την πόλη -και ειδικά σ’ αυτή τη συνοικία την παραμελημένη και παρατημένη από όλους- ό, τι θέλει ο καθένας πράττει. Εξαρτάται βέβαια από τη διακριτική ευχέρεια και τη διάθεση του ενός να σέβεται τον διπλανό του και να χειρίζεται θέματα της γειτονιάς του. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.
Η διαφορά του ενός από το άλλο
Στην ακριβώς διπλανή νησίδα ο καταστηματάρχης τοποθέτησε γλάστρες και ζαρντινιέρες με καλλωπιστικά φυτά, που όχι μόνο δίνουν ένα ωραίο χρώμα στον χώρο, αλλά μαρτυρούν και τη νοικοκυροσύνη του ανθρώπου. Αυτές οι νησίδες είναι εντελώς άχρηστες και έγιναν, όπως πολύ καλά το γνωρίζουμε οι παροικούντες εν Ιωαννίνοις, σκόπιμα. Το έχουν πολλάκις επισημάνει κατά καιρούς οι περίοικοι ότι, ελέω κάποιων εργολάβων που έπρεπε να πάρουν το έργο έναντι αδρής αμοιβής, τις υφίστανται σήμερα οι δημότες. Τις οίδε ποια συμφέροντα εξυπηρετήθηκαν! Αλλά. αφού έγιναν, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να τις υποστούμε. Τουλάχιστον ας τις σεβαστούμε στολίζοντάς τες.
Επιπλοποιός το επάγγελμα
Να σας διηγηθώ τώρα μια ιστορία, που λίγο ή πολύ θα την έχετε βιώσει κάποιοι σαν και μένα που δεν κάνω πριν συμφωνίες, όταν πρόκειται να δώσω μια δουλειά σε κάποιον τεχνίτη. Κάλεσα λοιπόν μία μέρα έναν πρώην επιπλοποιό, που σήμερα δεν κατασκευάζει έπιπλα, αλλά διορθώνει κάποιες μικρές ζημιές σε πόρτες και παράθυρα. Και γιατί να φτιάξει άλλωστε καναπέδες και ντουλάπες, αφού με μια ώρα δουλειά το βγάζει το μεριάτικο; Η πόρτα της εισόδου έγερνε, αυτό ήταν το πρόβλημά της. Χρειάστηκε, αντί μόνο για τον έναν μεντεσέ που ήταν χαλασμένος, να αντικαταστήσει για καλύτερο αποτέλεσμα και τους τέσσερις, οι οποίοι κόστισαν 25 ευρώ. Η όλη εργασία του πρώην επιπλοποιού μου στοίχισε 75 ευρώ κι η πόρτα μπορεί να μη γέρνει πια, αλλά δεν κλείνει καλά, όπως πρώτα. Όσο για μένα, πρέπει να φωνάξω άλλον μάστορα και ας μου γίνει μάθημα: «σαν σ’ αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από τον… Πάνο».
Πέφτει η νύχτα
Σε έναν ωραίο εξωτερικό χώρο εστιατορίου κοντά στη λίμνη έξι εφηβάκια έπαιζαν ένα έξυπνο παιχνίδι της νεολαίας με την ονομασία «Παλέρμο». Το παιχνίδι αρχίζει με τη φράση: «Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο…». Όταν τελείωσαν, μάζεψαν τα απομεινάρια των παγωτών που κατανάλωσαν στη διάρκεια του παιχνιδιού και έψαχναν να βρουν δοχεία απορριμμάτων, για να τα εξαφανίσουν από το τραπέζι τους. Σαν πέφτει όμως η νύχτα στον Άγιο Νικόλαο Αγοράς, όλα επιτρέπονται. Ακόμη και να καταναλώνεις ποτά, να γεύεσαι μεζεδάκια και να παρατάς κουτιά, μπουκάλια και κεσεδάκια πάνω στον χαμηλό εξωτερικό τοίχο της εκκλησίας. Τα είδαμε όλα αυτά την ίδια βραδιά. Και δεν ήταν παιδιά. Ενήλικες ήταν που δεν σεβάστηκαν ούτε την εκκλησία.
