Ο Τσίπρας πρωθυπουργός ήταν προϊόν της κρίσης. Ανέβηκε στην εξουσία μαζί με τον Καμμένο, και εδραιώθηκε ως mainstream πολιτικός με την είσοδο του Λεβέντη στη Βουλή. Όπως και άλλοι λαϊκιστές, έτσι και εκείνος, με τον διχαστικό λόγο και το επιθετικό του ύφος του, βρήκε στο σκοτάδι της κρίσης το σημείο όπου το λιγοστό φως μεγέθυνε τη σκιά του.
Εδώ και μερικές εβδομάδες ο πρωθυπουργός, μας θυμίζει όλο και πιο έντονα τον Τσίπρα του 2012, με αποκορύφωμα την τελευταία αμήχανη συνέντευξη του στον Σκάι. Εκτός από τον Τσίπρα, το πολιτικό τοπίο ανακτά σιγά σιγά τα προ κρίσης χαρακτηριστικά του. Το φως γύρω από τον πρωθυπουργό αλλάζει, και εκείνος εμφανίζεται ξανά στις προηγούμενες διαστάσεις του. Μαζί με εκείνον σβήνουν, ο ένας μετά τον άλλον, όλοι οι διάττοντες πολιτικοί αστέρες της κρίσης.
Ενδεχομένως, ο πρωθυπουργός να πίστεψε ότι η λύση του Μακεδονικού και η έξοδος από το μνημόνιο θα τον καθιστούσαν τον υπερκομματικό πρωθυπουργό της συναίνεσης. Στην πραγματικότητα, πέφτει και ο ίδιος θύμα της παραμορφωτικής μεγέθυνσης του πολιτικού του διαμετρήματος. Αν αναρωτιέται γιατί τελικά δεν καταφέρνει να υπάρξει σε κανονικές συνθήκες, ας δει ξανά το βίντεο της συνέντευξής του στο Σκάι. Ας εστιάσει την προσοχή του στο σημείο στο οποίο, ενώ προσπαθεί θυμωμένος να πείσει τη Σία Κοσιώνη ότι κάνει αντιπολίτευση και δεν λειτουργεί ως δημοσιογράφος, λέει πως ο ίδιος «σέβεται ότι (εκείνη) έχει και οικογενειακή σχέση με κάποιον που έχει χάσει τον πατέρα του από τη 17 Νοέμβρη». Υποτίθεται ότι πρόκειται για λόγια συμπάθειας, σε μία δύσκολη στιγμή της συζήτησης. Στη χειρότερη είναι η ενστικτώδης εκμετάλλευση από τον πρωθυπουργό ενός δύσκολου προσωπικού ζητήματος (τη σχέση της Κοσιώνη με τον Κώστα Μπακογιάννη) για να κλείσει το μάτι στο κομματικό του ακροατήριο. Στην καλύτερη, απουσία συναίσθησης του τι λες, πότε και σε ποιον. Και στις δύο περιπτώσεις είναι μία υπενθύμιση (κυρίως προς τον ίδιο τον Τσίπρα) ότι χωρίς τον επιθετικό λόγο της κρίσης, δεν ξέρει τι να πει και πώς να είναι.
