Άει χάσου, χάρτινο καλαμάκι, που μούλιασες και μου στέκεσαι στον λαιμό. Ένα φρέντο θέλω μόνο να πιω και πώς εγώ και το καλαμάκι μου θα σώσω τον πλανήτη, όταν γύρω μου ο ουρανός φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο δένδρο από κάθε λογής βλήματα που κάνουν τη νύχτα -μέρα. Βλήματα εγκεφαλικά που εκρήγνυνται είτε μέσα στα οβάλ γραφεία είτε βλήματα στρατιωτικά που κομματιάζουν ανθρώπινες σάρκες…
Ακόμη και οι πόλεμοι έχουν κανόνες. Οι φυλετικοί, οι πολιτισμικοί, οι θρησκευτικοί…
Έτσι, τουλάχιστον, ισχυρίζονται οι τελάληδες της διεθνούς έννομης τάξης που παρελαύνουν τώρα στο Ισραήλ, ζητώντας αυστηρή τιμωρία, όχι όμως θάνατο πάρα πολλών παιδιών. Αυτοί, δηλαδή, που παράγουν και εκτοξεύουν «έξυπνες βόμβες», οι οποίες πλήττουν δήθεν μόνο στρατιωτικούς στόχους. Οι έξυπνες βόμβες εκτός από πυρηνικές, που (ευτυχώς) συνεχίζουν να αποτελούν ταμπού, μπορεί να είναι τα αδιαβάθμητα βλήματα εκφυλισμένου ουρανίου (δηλαδή ραδιενεργές μικρής ισχύος) αλλά και ρουκέτες φωσφόρου που καίνε ανθρώπους ζωντανούς λόγω μεγάλης θερμότητας…
Με ελληνοκεντρική προσέγγιση βλέπω τέτοιες βόμβες όπου και αν υψώσω το ταπεινό βλέμμα μου. Στον Βορρά η Ουκρανία, το Κόσσοβο και η Βοσνία, στην Ανατολή το Ναγκόρνο Καραμπάχ των Αρμενίων, οι Κούρδοι καθώς και η ελλοχεύουσα Τουρκία και στον νότο η Μέση Ανατολή (μαύρος λάκκος) και φυσικά η Λιβύη.
Μένει μόνο η Δύση όπου όμως και αυτή τρέμει την τυφλή βία στα κέντρα των πόλεων. Η Δύση, που εκπροσωπεί τη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως γνωμάτευσε ο Πρωθυπουργός αιτιολογώντας την απόφασή του να ταυτιστεί απόλυτα με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και να επισκεφτεί το Νετανιάχου, θρυμματίζοντας προαιώνιες και ριζωμένες σχέσεις με Ρώσους, Άραβες, Αρμενίους, Κούρδους, Σέρβους, Λίβυους…
Αλλά, οι πόλεμοι και οι ηγέτες παρέρχονται. Αντιθέτως, οι λαοί- όταν δεν αφανίζονται από γενοκτονίες- συνεχίζουν τον δρόμο τους στον χώρο και στον χρόνο. Μένει όμως το σχίσμα μεταξύ τους που -να υπενθυμίσω- διαλύει αυτοκρατορίες και μεταξύ αυτών το Βυζάντιο…
Η πολιτική διαχείριση τέτοιων καταστάσεων απαιτεί πρωτίστως βαθιά γνώση της ιστορίας. Και πάντως, επ’ ουδενί δεν συνεπάγεται απόλυτη ταύτιση με καμία πλευρά, καθότι η προστασία των ιδιαίτερων εθνικών συμφερόντων είναι έννοια απολύτως κατανοητή και σεβαστή στο διεθνές διπλωματικό ζατρίκιο…
Συνήθως, η απόλυτη ταύτιση με μια πλευρά, υπηρετεί προσωπικούς και όχι εθνικούς στόχους.
Γιατί όμως γίνονται οι πόλεμοι και δη της Παλαιστίνης αναρωτήθηκε δήθεν ανεπίγνωστα ο Πάνος;
Αν ήμουν ο Θουκυδίδης, θα του απαντούσα ως εξής: «Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στη Σπάρτη… και κατά συνέπεια τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτα».
Αν, πάλι, ήμουν ο Clausewitz θα έλεγα ότι «ο πόλεμος αποτελεί πράξη βίας, προκειμένου να εξαναγκάσουμε τον αντίπαλο να εκτελέσει τη βούλησή μας».
Προσωπικά, υιοθετώ τη γνωμάτευση του Π. Ήφαιστου πως «όποιος θέλει ένοπλη σύρραξη, θανατώσεις, τραυματισμούς και καταστροφές, απαιτείται να οδηγείται τάχιστα στο τρελοκομείο».
Αναμφίβολα, ο πόλεμος είναι η απέραντη φρίκη, η αποκτήνωση του ανθρώπου και καμία αιτιολόγηση δεν μπορεί να τον δικαιολογήσει. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν δικαιούνται μετά από τόσα δεινά να έχουν επιλεκτική μνήμη. Η καταδίκη του πολέμου πρέπει να είναι απόλυτη και ο πολίτης να μην εξαρτάται μόνον από την πραγματικότητα που κάθε φορά βιώνει στο παρόν.
Αυτό ισχύει και για την ελληνική κυβέρνηση που προβάλλει αποκοιμιστικά θεωρήματα, ιδεολογήματα, νομικισμούς και ιδεαλίζουσες ασυναρτησίες, παρορώντας ή αποκρύπτοντας την αδήριτη πραγματικότητα ότι «η Ελλάδα είναι ένα αμυνόμενο κράτος».
Και στα γνωστά φληαφήματα ότι «ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος», ο Σολωμός πήρε θέση: «Δεν είναι εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί…».
Ιστορικά πληρώσαμε με πολύ δάκρυ, αίμα και χαμένες πατρίδες, αυτές τις ανεκδιήγητες εμμονές.
«Ανήκομεν εις την Δύσιν». Ακριβέστερα η Ελλάδα αποτελεί λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού. Και φυσικά εκόν- άκων, εμείς οι Έλληνες δεν σφετεριστήκαμε τους φυσικούς πόρους και ενίοτε τη γη αυτών των λαών ώστε να συμμετάσχουμε στη νέα σταυροφορία του «Δυτικού Καρτέλ» που εκπροσωπείται διά του Ισραήλ.
Ο πόλεμος ή αλλιώς η Ιντιφάντα, είναι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που διεξάγουν για περίπου 80 χρόνια οι Παλαιστίνιοι. Ζουν -σε Δυτική όχθη και Λωρίδα της Γάζας στοιβαγμένοι σα ζώα σε πρωτόγονες συνθήκες- πάνω από 5,5 εκατ. άνθρωποι. Και παραμένουν εκπατρισμένοι άλλα 6 εκατ. Συνολικά σχεδόν 20 εκατ. άνθρωποι δίχως πατρίδα…
Να υπενθυμίσω ότι οι μετριοπαθείς ηγέτες Γιτζάκ Ράμπιν του Ισραήλ και Γιασέρ Αραφάτ των Παλαιστινίων, που στα μέσα της δεκαετίας του `90 είχαν φτάσει κοντά σε συμφωνία ειρήνευσης και αλληλοαναγνώρισης των κρατών τους… δολοφονήθηκαν.
Ποιος λοιπόν πυροδότησε τη ρουκέτα που έπεσε στο νοσοκομείο θερίζοντας εκατοντάδες παιδιά; Μα η προκλητική ακαμψία του κρατικού Ισραήλ να αναγνωρίσει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Ακόμη και ο φανατισμός της Χαμάς…
Η διαρκής επεκτατική πολιτική που, μεταξύ άλλων, στόχο έχει τον εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων, σχετίζεται και με τις αυτονόητες θαλάσσιες ζώνες που θα αποκτήσει τυχόν ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Να υπενθυμίσω ότι το Ισραήλ -όπως οι ΗΠΑ και η Τουρκία- συγκαταλέγονται μεταξύ των ελάχιστων κρατών που δεν υπέγραψαν τη «Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι» του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ορίζει ότι «κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να καθορίσει τα χωρικά του ύδατα μέχρι ενός ορίου που δεν υπερβαίνει τα 12 ναυτικά μίλια…»
Και ειρήσθω εν παρόδω πώς μπορεί να χαρακτηριστεί πόλεμος η σύγκρουση μεταξύ ενός κράτους εξοπλισμένου σαν αστακός και ενός ανέστιου λαού δίχως τακτικό στρατό, αεροπορία και ναυτικό;
Προφανώς και δεν νομιμοποιείται ποτέ και κανένας να εκτελεί αμάχους! Ούτε φυσικά και η Χαμάς, που είναι μια ειδεχθής εξτρεμιστική οργάνωση που εκπροσωπεί κάποιες λίγες χιλιάδες Παλαιστινίους…
Συνεπώς, η σύγκρουση και όχι ο πόλεμος είναι η συνισταμένη της αντιπαράθεσης δύο τύπων κοινωνίας, της «απολίτιστης» και της «πολιτισμένης».
Όμως οι άνθρωποι είναι διφυείς. Από τη μια πλευρά δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ακραία βία, δηλαδή τη θανάτωση του άλλου, και από την άλλη δεν αντέχουν να ζουν διαρκώς μ’ αυτήν.
Και όπως θάλεγε και ο Νίκος: «ο διχασμός, ο οποίος ριζώνει μέσα στον ίδιον τον άνθρωπο μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με τη φιλοσοφική λογική». Γιατί δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς «εχθρότητα», δίχως το «ένστικτο της επίθεσης και της εκμηδένισης»…
Και η Ελλάδα που βλέπει και ακούει τις εικόνες και τους ήχους των «έξυπνων βομβών» γύρω της, οφείλει, αντί να επιλέγει πεδίο μάχης, να ασκεί ειλικρινή και κατευναστικό ρόλο διαμεσολάβησης μεταξύ των εμπολέμων με τους οποίους άλλωστε μας συνδέουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Έχουμε ιστορική ευθύνη να αποτελέσουμε παράγοντα της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος…
Ασκήθηκε για δεκαετίες με μεγάλη επιτυχία και συνακόλουθα εθνικά οφέλη αυτός ο ρόλος. Από πολύ σημαντικότερους των σημερινών, ηγέτες! Πρόσφεραν «καλές υπηρεσίες» και που μας κράτησαν ασφαλείς όταν ολόκληρη η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, μετρούσαν θύματα σε θέατρα, σταθμούς και πλατείες…
Δυστυχώς σε αυτή τη ρωγμή του χρόνου, που ο κόσμος συγκλονίζεται και απειλείται με αφανισμό, η ιδιοτέλεια κυριαρχεί…
