Για να είμαστε ειλικρινείς, αν την απόφαση για την αναβολή της «καθιερωμένης δεξίωσης» για τη γιορτή της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας την είχε λάβει κάποιος από τους προκατόχους της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, θα τον είχαμε επικρίνει.
Όχι γιατί ήταν καλή ιδέα το πολιτικό σύστημα να γιορτάζει ενώ η χώρα φλεγόταν, αλλά γιατί πιστεύουμε πως, ό,τι και να συμβαίνει, πρέπει να βρίσκουμε έναν τρόπο να τιμούμε την επέτειο. Η Μεταπολίτευση είναι μια τομή στον χρόνο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Η δεξίωση αυτή τα τελευταία χρόνια καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης.
Λίγο ο αντισυστημισμός, λίγο τα ελαφρώς ξιπασμένα ποστ στα σόσιαλ μήντια των προσκεκλημένων, ο κύκλος των οποίων έχει ανοίξει στην κοινωνία κάτι που μοιραία κάνει τους υπόλοιπους να αισθάνονται αποκλεισμένοι και να κακιώνουν, η γιορτή καταλήγει να παράγει αρκετή χολή ακόμα και για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα.
Ας το πούμε ανοιχτά: Γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με λάθος τρόπο.
Γιατί στις 24 Ιουλίου δεν γίνεται μια πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής στην οποία ο/η εκάστοτε ΠτΔ θα εκφωνεί τον «πανηγυρικό της ημέρας»;
Γιατί στην κατάθεση στεφάνου στο ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν παρευρίσκονται όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί;
Γιατί οι Δήμοι ανά την επικράτεια δεν διοργανώνουν μεγάλες, ανοιχτές λαϊκές γιορτές με χαρούμενη μουσική, για να γιορτάζουμε με χορούς στις πλατείες τα γενέθλια της Δημοκρατίας μας;
Η δεξίωση πλέον από μόνη της δεν είναι αρκετή. Η γιορτή πρέπει να βγει έξω από τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου και να απλωθεί παντού στον δημόσιο χώρο, να γίνει ένα δρώμενο από τον λαό για τον λαό, δηλαδή, με τον τρόπο που το Σύνταγμα περιγράφει τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος. Ας το κάνουμε.
———————————————————————-
Πολλαπλώς ενδιαφέρουσα η συζήτηση στη Βουλή για το Οικονομικό Νομοσχέδιο, κυρίως γιατί έγιναν σαφείς και με τον καλύτερο τρόπο οι όροι που θα παιχτεί το πολιτικό παιχνίδι όλο το επόμενο διάστημα.
Καταρχάς, ελπίζουμε ότι πλέον όλοι βλέπουν πως το πρόβλημα με την Αντιπολίτευση δεν είναι αριθμητικό. Θυμίζουμε ότι κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, που η αντιπολίτευση είχε περισσότερες έδρες, απλώς δεν υπήρχε.
Προχθές, ο βαριά ηττημένος και ακέφαλος ΣΥΡΙΖΑ που για την ώρα δεν απασχολεί στα σοβαρά κανέναν από τους αντιπάλους του, κατάφερε με την αήθη επίθεση στον Θοδωρή Λιβάνιο να αναζωπυρώσει τα αντισύριζα πάθη. Η υπόμνηση του χειρότερου εαυτού του ήταν το μόνο αξιομνημόνευτο από την κοινοβουλευτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ την εβδομάδα που πέρασε.
Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ, στην ίδια συζήτηση, έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση. Κατάφερε να αποδομήσει με πλήθος επιχειρημάτων, πειστικά, την κυβερνητική πολιτική των παροχών, ενώ καταψηφίζοντας επί της αρχής αρνήθηκε στην πραγματικότητα να νομιμοποιήσει το κυβερνητικό newspeak που έχει βαφτίσει τις κακά σχεδιασμένες επιδοματικές πολιτικές, κοινωνική πολιτική. Έπραξε άριστα.
Παρ’όλα αυτά όμως και εδώ βλέπουμε το πρόβλημα που υπάρχει: η κριτική που έκανε το ΠΑΣΟΚ ακόμα και στην πιο επεξεργασμένη, σοφιστικέ της εκδοχή διά στόματος Παύλου Γερουλάνου, είναι απλώς αδύνατον να διεμβολίσει το κυβερνητικό αφήγημα που είναι η υπόσχεση για μια βατή καθημερινότητα, ένα «κράτος πατερούλη», μια υπόσχεση που έχει δώσει σε μια κοινωνία χαμηλών έως μηδενικών προσδοκιών.
Η ελληνική κοινωνία έχει πλέον ελάχιστες προσδοκίες. Τα στάνταρντς της συνετρίβησαν από τις διαρκείς και εύκολες συγκρίσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ στις οποίες όλη η κοινωνία παρασύρθηκε με χαρακτηριστική ανεμελιά και εν τέλει ανευθυνότητα.
Ποιο λοιπόν είναι το όραμα που μπορεί να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει τον μετριοπαθή, δημοκρατικό κόσμο, που σταθερά λειτουργεί ως ο μοχλός προόδου της χώρας;
Με ποια ιστορία το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να διεμβολίσει το κυβερνητικό αφήγημα των μηδενικών προσδοκιών; Αυτός είναι ο στρατηγικός γρίφος που το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να επιλύσει. Και γρήγορα.
Άλλωστε, είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να σταθεί στα σοβαρά ως Αντιπολίτευση. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να προσπαθήσει η Νέα Δημοκρατία να τον κρατήσει ζωντανό ως φόβητρο, πρέπει να μιλάμε πλέον μόνο στον υπερσυντέλικο.
