Ο άνθρωπος είναι showman –ή για την ακρίβεια κάνει one man show. Μονοπωλεί την κουβέντα, κάνει φασαρία, είναι αιρετικός και έχει φτιάξει brand name, ακριβώς επειδή είναι «στρατιωτικός και τα λέει τσεκουράτα». Εν ολίγοις, ναι μεν καλείται όπου καλείται για να εκφράσει την επιστημονική του άποψη επί θεμάτων λεπτών και ευαίσθητων, αλλά γίνεται εκρηκτικός και πομπώδης, με αποτέλεσμα να περνούν σε δεύτερη μοίρα όσα (πολλά) ορθά μπορεί να λέει. Είναι το τίμημα. Οι Paguristas και όσοι πήγαν εκεί για να τον δουν και να τον ακούσουν το ήξεραν αυτό. Άλλοι τον θαυμάζουν, άλλοι τον απορρίπτουν και μερικοί τον απολαμβάνουν ως ένοχη ευχαρίστηση (guilty pleasure το λένε οι άγγλοι συνάδελφοι του κ. Σούρα). Περνάει αυτό που θέλει να πει στον θεατή ή ακροατή; Ναι, το περνάει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο –σε όσους τον αντέχουν- και σίγουρα σηκώνει από τον καναπέ τους πολίτες, που, υπό άλλες συνθήκες και με άλλον ομιλητή, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να σηκωθούν. Είναι κι αυτό μια μικρή νίκη.
Η μπάλα στην εξέδρα
Δυστυχώς, ωστόσο, η πετυχημένη -αν κρίνει κανείς από την αθρόα προσέλευση του κόσμου- εκδήλωση του Σαββάτου, που διοργάνωσαν οι Paguristas με θέμα τη βία και ομιλητή τον Δημήτρη Σούρα, είχε μάλλον δυσάρεστα απόνερα. Θύμωσε κόσμος με το ύφος του καλεσμένου, τα έβαλε με την ομάδα εθελοντών ανεπίσημα υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν καλέστηκαν γιαννιώτες επιστήμονες, ανακάτεψε και έναν πρόσφατα θανόντα. Αχταρμάς. Αχρείαστος, που μάλλον γύρισε μπούμερανγκ στους παραπονούμενους αμφισβητίες, καθώς έμπλεξαν και τους Paguristas, αμφισβητήθηκαν τα κίνητρά τους, τους χρέωσαν αόριστη σκοπιμότητα τη στιγμή που μόνο ουσιαστικό και πολύ γενναιόδωρο έργο έχουν προσφέρει στον τόπο όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να το περιφέρουν ή να το μεγαλοποιούν. Κι όλα αυτά ενώ τα παιδιά μας καθημερινά εκτίθενται στο διαδίκτυο, κάποια δέχονται bullying όσο σερφάρουν, άλλα έχουν εξαρτηθεί τόσο που δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν αντικρίζουν μία οθόνη κινητού ή υπολογιστή. Κρίμα να χαθεί μια σημαντική ευκαιρία να μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα και όχι να ψάχνουμε την μπάλα στην εξέδρα.
Δεν το έχουμε στο dna μας
Κι όπως είχαμε αναπτύξει κεκτημένη ταχύτητα αυτές τις μέρες, βάζοντάς τα και με τον εθελοντισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων με ένα σχόλιό του στη σελίδα μας στο facebook κάτω από την ανάρτηση της είδησης για τα 80 κιλά σκουπιδιών που μάζεψαν οι εργαζόμενοι (και τα παιδιά τους) της γαλακτοβιομηχανίας Δωδώνη από το Γιαννιώτικο Σαλόνι, τα έβαλε με τους εργοδότες που υποχρέωσαν τους υπαλλήλους τους να πάνε να καθαρίσουν. «Αμφιβάλλω αν το έκαναν από εθελοντισμό ή αν τους το επέβαλλαν» γράφει χαρακτηριστικά. Βέβαια, μετά ο χρήστης το έσβησε το σχόλιο, αλλά τα γραπτά μένουν, όπως θα θυμάστε από τα λατινικά που διδαχτήκατε στο σχολείο. Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ πιθανό να μπερδεύτηκε ο διαχειριστής της σελίδας του ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων και να νόμιζε ότι γράφει από τον προσωπικό του λογαριασμό, ωστόσο το κακό έγινε και εκτέθηκε το κόμμα τοπικά.
Εδώ που τα λέμε, η γενικότερη ελληνική νοοτροπία είναι λίγο πολύ «ας το κάνουν οι άλλοι», ανεξάρτητα αν την απροθυμία μας τη ντύνουμε με ιδεολογικό μανδύα και επικαλούμαστε τσιτάτα μεγάλων επαναστατών και φιλοσόφων. Θυμόμαστε πριν από λίγα χρόνια, όταν δεν έφταναν οι καθαρίστριες σε δημοτικό σχολείο της πόλης με αποτέλεσμα οι τουαλέτες να μένουν βρώμικες για μέρες, μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων είχαν προτείνει στους γονείς μαθητών και μαθητριών του να αναλάβουν -σε μια συμβολική κίνηση- να καθαρίσουν το σχολείο τους οι ίδιοι μαζί με τα παιδιά τους, για να τους δείξουν ποιο είναι το σωστό και την αξία της προσφοράς και του εθελοντισμού. Εννοείται ότι η δράση δεν έγινε ποτέ, ξεσηκώθηκαν οι γονείς. «Τι είναι αυτά; Είναι δουλειά της πολιτείας, όχι δική μας» κ.λπ. Αποτέλεσμα: το σχολείο και οι τουαλέτες του παρέμειναν βρώμικα, τα παιδιά χάσανε ένα σπουδαίο μάθημα που θα μπορούσαν να πάρουν, η πολιτεία σιγά μην ξυπνούσε από τον μακάριο λήθαργό της. Ποιοι ζημιώθηκαν άραγε; Γι’ αυτό σας λέμε: δεν το έχουμε στο dna μας, γιατί βλέπουμε παντού το κακό και το λάθος. Κι όταν δεν υπάρχουν, τα επινοούμε. Και εκτιθέμεθα ανεπανόρθωτα.
