Τις δύσκολες μέρες της καραντίνας κατέβαινα στον παραλίμνιο για περπάτημα, όχι γιατί μου το επέβαλαν οι συνθήκες, αλλά γιατί η πεζοπορία ήταν και είναι τρόπος ζωής, τρόπος θέασης του κόσμου για μένα, αλλά και τρόπος καταγραφής ορισμένων γεγονότων, είτε για προσωπικούς λόγους είτε για να τα μοιραστώ μαζί σας. Κάποιες από αυτές τις μέρες από μακριά έπιανα κουβέντα πάντα με προφυλάξεις με τον μοναδικό άνθρωπο, που συναντούσα στον δρόμο μου, τον ιδιοκτήτη του γωνιακού φούρνου με το ωραίο ψωμί απέναντι από την πύλη του Κάστρου, που φέρνει το όνομα Φούρνος Δημ. Χρηστίδη. Κυρίως μιλούσε για τα παλιά ωραία Γιάννενα, αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν που περιέγραφε για το πώς άλλαξαν οι συνήθειες των ανθρώπων τα τελευταία χρόνια. Έφερνε για παράδειγμα γνωστή του κυρία, που δεν καθόταν να φτιάξει τον καφέ στο σπίτι της, αλλά έστελνε κάθε πρωί το παιδί της να της φέρει τον καφέ από την καφετέρια. Άνθρωπος της παλιάς σχολής ο φούρναρης στιγμάτιζε το γεγονός ως κάτι που δεν μπορούσε να δεχθεί. Να’ σαι σπίτι σου και να παραγγέλνεις τον καφέ από το καφενείο.
That’s the way
Όμως το πιο αστείο, το πιο χαρακτηριστικό της γιαννιώτικης ντοπιολαλιάς, το άκουσα την Κυριακή το πρωί, όχι από τον φούρναρη, αλλά από έναν άγνωστο συμπολίτη. Στεκόταν ο άνθρωπος μπροστά ακριβώς από τα καραβάκια και συνομιλούσε με φίλο του, προφανώς. Στην άκρη απέναντι ήρθε και στάθμευσε ένα αυτοκίνητο με καρότσα, από το οποίο κατέβηκαν τρία παιδιά και η μάνα τους. Όταν ο οδηγός κλείδωνε το αυτοκίνητο, ακούστηκαν επί λέξει τα εξής λόγια από τον συμπολίτη: «Ήρθαν κι οι ντατσκαναραίοι μέσα… Σκολάσαμαν ημείς». Και, καθώς απομακρυνόταν, πρόσθεσε στην αγγλική γλώσσα: «That’s the way».
Συνειρμοί αγάπης
Η δασκάλα, η καλή μας φίλη Ελένη Κάγκαλου, ήταν η αιτία κι η αφορμή για να μας θυμίσει τη Σύρο το απόγευμα της Κυριακής. Αν πας στο νησί, μου είπε, σε παρακαλώ να μεταφέρεις τα χαιρετίσματα και την αγάπη μου σε έναν εξαιρετικό γιατρό που εργάζεται εκεί, στον μαθητή μου Στέφανο Γκέλια. Δεν είναι μόνο ότι οι μαθητές που θυμούνται τους δασκάλους τους, αλλά και οι δασκάλες, που μιλούν με συγκίνηση και περηφάνια για τους μαθητές τους. Πόσο όμορφη σχέση, στ’ αλήθεια, και πόσο δυνατή! Τον γιατρό, τον οποίο μου αναφέρει η γιαννιώτισσα δασκάλα, τον συνδέω πάντα στη μνήμη μου με μια γυναίκα που συνάντησα στο ιατρείο του εδώ και κάμποσα χρόνια και συνδέθηκα αργότερα μαζί της με φιλία. Η συριανή μουσικός Ελένη Γερασιμίδου (απλή συνωνυμία με τη γνωστή ηθοποιό) έφυγε από τη ζωή εν καιρώ καραντίνας και δεν μπόρεσε κανείς να την αποχαιρετήσει. Ούτε καν τα παιδιά της δεν ήταν στην αποχαιρετιστήρια «συναυλία» της, γιατί ήταν εγκλωβισμένα στο Παρίσι λόγω πανδημίας.
Με το πάθος εικοσάχρονης
Όταν πήρα τη φωτογραφία της Ελένης Γερασιμίδου με το ακορντεόν ανά χείρας, που μου έστειλαν κοινοί μας φίλοι στην Ερμούπολη της Σύρου ανακοινώνοντάς μας εδώ κι ένα μήνα ότι πέθανε η Ελένη, ήρθε μπροστά μου η μουσικός στις συναυλίες της που έδινε σε μικρά στέκια στο αρχοντόνησο που γεννήθηκε. Θέλησα να της κάνω ένα μικρό μνημόσυνο γράφοντας τούτα τα λόγια. Γιατί η ωραία μουσικός, που εκθείαζε την αγάπη της για τη μουσική, λέγοντας ότι ο ίδιος ο πλανήτης έχει ρυθμό, η ίδια η γη περιστρέφεται, ήταν 90 χρονών κι είχε το πάθος εικοσάχρονης. Κι εμείς οι φίλοι της αναρωτιόμαστε ποια γυναίκα στην ηλικία της θα μπορούσε να γνωρίζει και να μιλά με λόγο εύφορο και μεστό για ποιητές και κινηματογραφιστές, ποια γυναίκα στα 90 και… θα γνώριζε και θα αναφερόταν στον γάλλο σκηνοθέτη Λεό Καράξ; Ήταν μια γυναίκα, που, όταν της το ζητούσε η παρέα να φέρει το ακορντεόν της ή να τραγουδήσει και να παίξει άλλο όργανο, έσπευδε να πραγματοποιήσει την επιθυμία μας. Ήταν μια γυναίκα που, όπως η μουσική όρισε τη ζωή της, το ίδιο κι ο έρωτας καθόριζε την ύπαρξή της, ως τα τελευταία της.
Του έβαλε τα γυαλιά
Μία των ημερών παρακολουθούσα μια εκπομπή στη τηλεόραση για έλληνες ευρωβουλευτές. Κάποια στιγμή παρουσιάστηκε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο ηθοποιός Αλέξης Γεωργούλης. Μου προκάλεσε εντύπωση το γεγονός ότι συνεχώς απαντούσε αόριστα στις ερωτήσεις μιας νεαρής άγνωστης σε μας δημοσιογράφου, μιας απλής πανελίστριας, που του έκανε καίριες ερωτήσεις. Ο Γεωργούλης άρχιζε την απάντηση με το ρήμα «Νομίζω». Τότε το κορίτσι του πάνελ τον κατακεραύνωσε λέγοντας: «Για κανένα από αυτά τα θέματα δεν έχετε δική σας άποψη; Λέτε συνέχεια νομίζω… Νομίζω ότι ένας ευρωβουλευτής πρέπει να γνωρίζει τα θέματα της Ευρώπης».
Τα σχόλια περιττεύουν.
Ντόρα η εξερευνήτρια
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στις μάσκες ασορτί με τα μαγιό, με τα νυφικά που σκαρφίζονται οι εταιρείες, για να πουλήσουν το εμπόρευμά τους. Μάσκες με δαντέλλες να πάνε με το νυφικό, μάσκες πολύχρωμες να ταιριάζουν με το μαγιό. Χθες είδαμε στο πρόσωπο γνωστής μας κυρίας μια μάσκα, την οποία έραψε η ίδια από ρούχο παιδιού της με μια φιγούρα πάνω της, που μας θύμισε την Ντόρα την εξερευνήτρια. Μακάρι, όμως, η Ντόρα να διεκπεραίωνε τον σκοπό της, που θα ήταν η προφύλαξη κι όχι να φοράμε τη μάσκα για πλάκα.
Οι κάδοι της οδού Δεσποτάτου Ηπείρου
Όμως η αναγνώστρια, που ήρθε στην εφημερίδα χθες, γνώριζε πολύ καλά, ως φαίνεται, τη χρήση της αυτοσχέδιας μάσκας, γι’ αυτό και τη φορούσε με μεγάλη προσοχή στο πρόσωπό της. Της βγάζουμε το καπέλο. Η ίδια μας κατήγγειλε για το αιώνιο πρόβλημα που συμβαίνει στον δρόμο Σταυρίδη και Δεσποτάτου Ηπείρου κι έχει σχέση με τους κάδους σκουπιδιών. Η ίδια απαράδεκτη κατάσταση με τους βρώμικους κάδους, που ίσως δεν πλύθηκαν ποτέ, να ξεχειλίζουν.
