Τις παρελάσεις τις βρίσκουμε ξεπερασμένες πολύ. Κυρίως τις στρατιωτικές, που παραπέμπουν σε ψυχολογία και στάση ζωής, που μπορεί να έχουν να κάνουν με το εθνικό φρόνημα και με την πειθαρχία, αλλά η εποχή, που κάθε φορά αναδεικνύεται, και η αίσθηση καθήκοντος, που αναδύεται, έχουν παρέλθει. Συχνά παραπέμπουν σε αχρείαστες μορφές εξουσίας, μιλιταρισμό και καταπίεση, ενώ σχεδόν πάντα καταλήγουν σε μεγάλη ταλαιπωρία, την οποία κάθε χρόνο ιδεοληπτικά υφίστανται θεατές και συμμετέχοντες. Αλλά, αυτό επιλέγεται και δεν επιβάλλεται σε μερίδα ανθρώπων, που κάθε επετειακή Κυριακή φορούν τα καλά τους ή τη στολή τους και –βρέξει, χιονίσει- πάνε παρέλαση. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η ουσία. Όποιος θέλει, παρελαύνει. Όποιος το επιθυμεί, πηγαίνει, στέκεται και περιμένει τα σχεδόν πάντα αργοπορημένα (σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης) αγήματα, παρακολουθεί, φωτογραφίζει κάποιον δικό του, που περνά αγέρωχος και περήφανος, και μετά πάνε όλοι μαζί για καφέ (αν βρουν θέση στις παρακείμενες καφετέριες). Είναι κι αυτό μια συνήθεια. Ξεπερασμένη για κάποιους, απαραίτητη και πολυαναμενόμενη για κάποιους άλλους.
Εκείνο που δεν φαίνεται να είναι κατανοητό στη χώρα μας είναι πως οφείλουμε να σεβόμαστε την επιθυμία και την επιλογή των άλλων, αρκεί αυτή να μην (μας) βλάπτει ή να μην είναι επιζήμια. Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή δεν αναγνωρίζουμε ως αναγκαίο, δεν είναι απαραίτητο να το αντιλαμβάνονται και οι άλλοι με τον ίδιο τρόπο. Το να χλευάζουμε συνήθειες, έθιμα (και παρωχημένα ακόμη), να περιγελούμε πίστεις ή δοξασίες και να πάμε να τους το «χαλάμε», περισσότερο μαρτυρά τη δική μας δυσανεξία στη διαφορετικότητα (ακόμη κι αν αυτή δεν υπαγορεύεται από τις νέες τάσεις στη μόδα της πολιτικής ορθότητας και του προοδευτισμού), παρά τον συντηρητισμό των άλλων.
Συνεπώς, όποιος δεν θέλει να πάει παρέλαση ή να στείλει το παιδί του να παρελάσει (μην και του μπουν τίποτε ιδέες οπισθοδρόμησης και εθνικισμού –σαν να μην έχει κάνει ήδη όση δουλειά χρειάζεται στο σπίτι, για να μην του βγει το παιδί του περισσότερο συντηρητικό και εθνικόφρον απ’ όσο αντέχει), απλούστατα δεν πάει ή δεν το στέλνει. Να πηγαίνουμε, όμως, να παρελαύνουμε και να χλευάζουμε την εκδήλωση (ακόμη και αν αναπαραγάγουμε ξεκαρδιστικό σκετς από τους θρυλικούς Mody Python) δείχνει πόση ελάχιστη σχέση έχουμε με τον πολιτισμό της καθημερινότητας και τη στοιχειώδη ευγένεια, που θα έπρεπε να διέπει την επαφή μας και η συναναστροφή μας με τους άλλους. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει, επειδή καμιά δεκαριά πιτσιρίκια (οριακά ενήλικα) περπατάνε σαν τον John Cleese στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας, ο κόσμος θα αλλάξει, όταν θα μπορούμε να μοιραζόμαστε αυτούς τους δρόμους και με ό,τι μας ξενίζει ή μας απωθεί.
